Una storia del nostro amico Matteo Di CranoNederland en espresso. Het is een combinatie die niet of nauwelijks samengaat. Bestel maar eens bij een gemiddeld koffiehuis of kroegje in Nederland een espresso (let op: maak direct rechtsomkeert als er 'expresso' op de kaart staat) en je krijgt weliswaar een klein kopje, maar daarmee houdt de overeenkomst met de echte Italiaanse caffè op.
In Italia is het kleine kopje voor minder dan de helft gevuld, maar de grap is dat de koffie die je in je kopje aantreft van buitengewone kwaliteit is. Sterk, heel sterk, maar van een smaak die je stoutste verwachtingen overtreft. Je zult ook geen Italiaan zien nippen van het drankje; zij roeren een tijdje in het bruine goud om het vervolgens in één teug achterover te slaan.
Wat is nu het verschil met de Nederlandse espresso? Simpel: hier is het kopje tot aan de rand toe gevuld met koffie, alleen kan de smaak in de verste verte niet in de schaduw staan van de Italiaanse variant.
Over het algemeen is de Nederlandse espresso zichtbaar waterig en - omdat het kopje er zo vol van zit - lang niet zo sterk als in Italia. Hiermee wordt juist de kracht van de espresso te niet gedaan.
De reden laat zich raden. Misschien is de Nederlandse maag niet bestand tegen een bakje onvervalste originele caffè. Waarschijnlijker lijkt me dat de Nederlander zich kapot zou schrikken bij het zien van de hoeveelheid koffie die hij zou aantreffen in zijn kopje. ''Zo'n klein beetje voor zoveel geld!'' Ik hoor het ze al roepen.
Eigenlijk wel logisch dat de Italiaanse bars en restaurants in Nederland (waar ik tot nu toe ben geweest althans) eieren voor hun geld kiezen en een 'Nederlandse espresso' serveren. Logisch ook dat ik zo gauw ik de Italiaanse grens ben gepasseerd de auto bij de eerste de beste Autogrill stilzet en me naar binnen spoed voor un espresso italiano. De enige echte...die valt niet te beschrijven die moet je proeven!
