Ten eerste omdat ik nooit heel makkelijk kan zeggen wat ik heb gegeten (dat moedigt het gieren van de lach nogal aan heb ik gemerkt) en ten tweede omdat niemand zich zomaar even voor kan stellen of dat wat ik beschrijf eventueel lekker kan zijn. In dit laatste geval van twijfel, kiezen ze al snel voor de optie ‘niet lekker', gevolgd door een lachsalvo. Uiteraard zijn er ook hele lieve en zorgzame mensen die me een hart onder de riem proberen te steken door te zeggen dat ik het misschien wel 'ns zal leren om een eenvoudige Italiaanse maaltijd te maken. Heel goed bedoeld, maar het valt mij soms zwaar optimistisch te blijven.
Een andere belangrijke discussie is altijd, maar werkelijk ALTIJD: welk type pasta gaat bij welk type saus. In het begin vond ik de vraag irritant en irrelevant, maar na vele discussies, begin ik een beetje in te zien dat het wel degelijk uitmaakt welke vorm de pasta heeft. Echter, mijn kennis gaat niet veel verder dan slierten (alle types spaghetti en tagliatelle) tegenover korte vormpjes.
Ik blijf dus nog altijd constant in gebreke. Je hebt de klassiekers, bijvoorbeeld penne all'arrabbiata. Nou, stel je hebt toevallig geen penne in huis, dan neem je toch gewoon spaghetti, fusilli of wat je dan maar wel hebt. Reden tot onenigheid. Hoe kun je nou penne all'arrabbiata maken met spaghetti? Dat kan gewoon niet.
Ik zou hiervan nou juist in de lach schieten, omdat ik de logica niet zie. Pasta is pasta, er is wel een verschil, maar laten we niet moeilijk doen, eet smakelijk. Dat kun je met een beetje Italiaan wel op je buik schrijven. Het hele gerecht is verpest en zo goed als oneetbaar. Ik blijf het ongelooflijk vinden, maar heb uiteindelijk mijn les wel geleerd: vraag altijd voor de zekerheid welk type pasta je zult koken bij een bepaalde sugo, verwacht minstens een kwartier van wikken en wegen en heel diep nadenken en waag het vooral niet je met de uiteindelijke beslissing te bemoeien.
Laatst overkwam mij een typische Italiaanse situatie waarin ik me een echte buitenlander voelde. Een kennis vroeg gepassioneerd, we hadden het over de kunst van het maken van sugo alle vongole, welk nummer spaghetti ik gebruik. Dat is schrikken. Nummer spaghetti? Geen idee. Ik stamelde iets over de spaghetti die ongeveer 10 minuten moet koken, dat ik verder niet zo op het corresponderende nummer had gelet.
De kennis sprong verschikt van zijn stoel en zei dat hij die spaghetti echt verafschuwt en met geen mogelijkheid zou kunnen eten. Hij raadde mij aan de vermicellini uit te proberen, want sinds hij die had ontdekt, wil hij niets anders meer.
Klinkt overdreven allemaal, maar het is de werkelijkheid. De andere aanwezigen zeiden allemaal dat ze vermicellini in plaats van spaghetti zouden proberen en wat een goed idee dat wel niet was. Ik dacht bij mezelf dat ik deze mensen maar beter nooit te eten zou moeten vragen. Een bepaalde vorm spaghetti vies vinden gaat voor mij nog altijd erg ver.
Voor veel Italianen is eten een passie. Eten staat voor hen gelijk aan lekker eten. Ik hoop het koken daarvan ooit nog eens een beetje te leren, maar ben er in de tussentijd redelijk goed in geworden mijn verzinsels zonder haperen een vlotte naam te geven. Dat helpt.
De echte Italiaanse keuken
Culinaire gebruiken
Italiaans eten
Italiaanse dranken
Wonen & Werken in Italië
- Diploma’s
- Sollicitatie en CV
- Belastingen en verzekeringen in Italië
- Termen en instanties in Italië
- Vinden van woon-ruimte in Italië
- Werk of vakantiewerk zoeken in Italië
- 1 mei: Dag van de arbeid – waarom zijn winkels dicht?
- Italiaans leren
- Ervaringen met het wonen en werken in Italia van i nostri amici