Soms betreur ik het dat ik slechthorend ben. Officieel heet ik doof te zijn. Het enige voordeel dat deze constatering mij oplevert, is, dat ik flitslampen kan krijgen voor het geval er iemand bij mij aanbelt. Maar, omdat ik een klopper heb, schiet ik hier niets mee op. Vandaar dat ik het op slecht-horend houd. Mede, omdat ik met behulp van een sterk hoorapparaat redelijk in staat ben een gesprek te voeren.In de praktijk komt het hier op neer: van de tien woorden moet ik er 5 raden. Dat kan wel eens aanleiding geven tot misverstanden. Een pijnlijke was tijdens het examen van mijn middelbare school. De examinator had het over een maaimachine en ik had het over een naaimachine. Eigenlijk best komisch, ware het niet dat ik een half punt op mijn talen te kort kwam om te slagen.
De Italiaanse taal heb ik me dus helaas niet eigen kunnen maken. Dat zou te veel raden worden. Sommige woorden denk ik wel te verstaan, maar ook hierbij moet ik vraagtekens plaatsen: hoor ik wel het woord dat uitgesproken wordt? Eigenlijk hoef ik de taal ook niet te spreken. Ik heb het gevoel van de Italiaan. Ik kan me haast niets mooiers bedenken, dan met ogen dicht naar een conversatie van twee of meer Italianen te luisteren. De eerste keer dacht ik: "Die hebben ruzie!" Maar toen er geen messen getrokken werden, werd het me duidelijk dat dit een gewone conversatie was en bleef alleen het luistergenot over.
Ik heb meetings of bijeenkomsten bijgewoond in Italië, waar ik geen woord van verstond. Behalve de eerste protestacties tegen de Amerikaanse aanwezigheid in Vietnam. Er werden prijzen en diploma's uitgereikt, vraag me niet waarvoor. Ik genoot! Ik genoot van klank, de kleur en de muziek die deze taal in zich heeft. Als ik in een hotel kom, waar kabel-tv is - zelf heb ik digitenne - zoek ik onmiddellijk RAI UNO. En geniet. Van de klankkleur. Soms ook van de beelden. Vooral als er bekende plekjes worden getoond. Hierom alleen al, kijk ik steeds naar de Paus als hij de wereld zegent. De man op zich heeft mij niet zo veel te zeggen. Wel de plek waar hij staat, daar stond ik ook. Althans bijna, want ik mag niet op dat balkonnetje komen.
Pavarotti is altijd beter dan Domingo of Carreras. Niet alleen omdat Luciano beter zong, maar bovenal, omdat zijn Italiaans mooier, warmer, zachter klonk dan die van zijn Spaanse collegae. Ik heb Pavarotti trouwens in levenden lijve gezien. In Rotterdam Ahoy. Jammer, dat daar zo veel cultuurbarbaren in de zaal zaten. Ze klapten harder voor "O sole mio", dan voor de mooiste aria's van Verdi of Puccini. Ik heb trouwens nog het meest genoten van de opera Aïda in Verona. Te midden van een Italiaanse familie deelden we niet alleen onze liefde voor de taal en de muziek, maar ook voor de geur en smaak van de vele Italiaanse hapjes, die zij hadden meegenomen. En waarin wij mochten meedelen.
Kortom: ik ben in het verkeerde land op deze aardkloot gezet. Gelijk er mensen in het verkeerde lichaam geboren worden. De vraag is alleen, of ik mijn landentransformatie vergoed krijg van de zorgverzekeraar. Daar heb ik het bedrag van het eigen risico best voor over!