Una storia del nostra amica Judith van den BergEra una notte buia e tempestosa...
Ooit woonde ik een half jaar in het mooie Bologna om vakantie te vieren... eh... om te studeren bedoel ik. Daar was ik dus heel druk mee bezig, toen mijn vriendinnetje S. vroeg of ik misschien even mee wilde lopen van Macerata naar Loreto. Ze vroeg het op een manier alsof we even naar de bakker zouden lopen voor een brioche, dus veel te snel stemde ik in. Veel beters had ik toch niet te doen, behalve leren voor mijn mondelinge tentamens.
Dit lijkt niet op de bakker
Het zou heel gezellig worden want we zouden met tien anderen gaan. Zoals het echte Italianen betaamt, werd de groep natuurlijk al gauw gehalveerd. Een paar dagen later haalden we op het nippertje de trein richting Macerata, omdat de Italianen onder ons op het laatste moment het station binnen kwamen rennen. We installeerden ons in een coupé en op dat moment vroeg ik mij af wat we nu eigenlijk gingen doen. Het bleek dat we mee zouden doen aan een 'pellegrinaggio' van plus minus veertig kilometer en dat we daar de hele nacht de tijd voor kregen, om precies te zijn van 0:00 tot 08:00. En alles met de benenwagen; het gebruik van auto's, brommers, fietsen, rolschaatsen of andere hulpmiddelen was niet toegestaan. Ik voelde het bloed uit mijn gezicht wegtrekken en angstig keek ik om mij heen naar vluchtwegen. Helaas, de trein was al in beweging en ik zag de lieflijke aanblik van Bologna veranderen in een koud en grillig landschap. Het zou een lange, donkere en misschien wel heel stormachtige nacht worden...
Het schijnt dat ik onderweg nogal heb lopen zeuren over de kwaliteit van de Italiaanse trein, want daar heb ik onlangs nog briefjes over gevonden. Ik citeer: Mi hai fatto venire una grande curiosità intorno all'Olanda. Spero di venire a trovarti presto e trovare tutto che funziona. Chissà se è veramente così perfetta come dici tu. (Red: Je hebt me erg nieuwsgierig gemaakt naar Nederland. Ik hoop je gauw te komen opzoeken en te zien dat alles functioneert. Ik vraag me af of het echt zo perfect is als je beweert.) Want als ik in Italië ben, is alles in Nederland beter... en andersom, moge dat duidelijk zijn. Maar ondanks mijn grieven, verliep de heenreis zeer voorspoedig wat in scherp contrast staat met de terugreis, maar daarover later meer. Helaas hadden we geen tijd om Macerata te bekijken, want we waren al vrij laat voor de eo-jongerendagachtige bijeenkomst in het plaatselijke stadion. De weg ernaartoe ging omhoog... en omhoog... en omhoog... En nog steeds kwam het niet bij me op dat de hele pellegrinaggio wel eens omhoog zou kunnen gaan. We hadden al bijna hemelse sferen bereikt, toen we het stadion ontwaarden. Daar werden we hartelijk ontvangen en voorzien van blitse religieuze caps en glow-in-the-dark-rozenkransen. Dat leek me wel terecht, want nu kon Onze Lieve Heer ons tenminste zien in het donker.
Het stadion in hogere sferen
Maar alle gekheid op een (wandel)stokje: het was een indrukwekkende dienst en het was duidelijk dat de hele gebeurtenis heel belangrijk was voor sommige deelnemers. En dan volgt nu de praktische informatie: het is eigenlijk allemaal begonnen met een grapje. In 1978 stelde een godsdienstleraar uit Macerata een pelgrimstocht voor aan zijn leerlingen om de Voorzienigheid te bedanken dat het schooljaar goed was beëindigd. Bovendien werd met dit initiatief een oude traditie nieuw leven ingeblazen. Met een groepje van 300 scholieren zette men te voet koers naar de Madonna van Loreto. Het jaar daarop was het aantal deelnemers met 800 personen meer dan verdubbeld. In 1980 was dàt aantal weer verdubbeld en deden er 2000 mensen mee. En zo ging het een aantal jaar door. Bij de laatste editie telde men meer dan 300.000 deelnemers en de populariteit van de tocht neemt nog steeds toe.
Lees ook het vervolg van il pellegrinaggio
