Rome, waar ben je?

Una storia del nostra amica Tessa Vrijmoed

Anders zo vol, in maart compleet leeg

Leeg

Vroeger, als we naar school fietsten, deed ik altijd een spelletje met de kinderen. Vroeger? Lees: tot februari van dit jaar. Wie ziet er als eerst iemand op een terrasje zitten? Zie ik daar iemand met een lekkere cappuccino in zijn hand? Of: is die mevrouw echt al zo vroeg aan het bier? Nu is dat spelletje lastiger om te doen. De wijk Trastevere is ’s morgens niet zo geanimeerd als anders. Sommige cafés en restaurants gaan niet of later open en de stoelen blijven nog wat langer opgestapeld in de hoek staan.

In de loop van de ochtend verandert dit straatbeeld. Gelukkig. Dan komt er toch volk voor een hapje of drankje op de been en kan het zijn dat je nog maar hálflege terrassen ziet. Kom aan, misschien zijn ze dan zelfs wel hier en daar voor driekwart gevuld. Opgelet: ik heb het over de terrassen van díe eetgelegenheden die de crisis hebben overleefd. En met ‘crisis’ bedoel ik dan natuurlijk de financiële noodsituatie waarvoor de uitbraak van COVID-19 eerder dit jaar heeft gezorgd. Want tientallen zaken hebben door de lockdown van de maanden maart en april zoveel inkomsten gemist, dat ze failliet zijn gegaan.

Het blijft onwerkelijk... Campo de' Fiori

Het loopt nergens storm

Dus ja, de horeca is sinds mei weer actief, maar het loopt nergens storm. En de vraag is of je ooit weer moet vechten voor een plekje in de Sixtijnse Kapel of uitwijken naar een tweederangs hotelletje omdat alles al vol zit. Maar toch: waren er begin augustus amper toeristen te zien, eind september kom je ze steeds meer tegen. Ze vallen tegenwoordig alleen enorm op en ik merk dat ik mijn oren spits als ik ergens een hoogblond gezin zie lopen. Gewoon om te horen waar ze vandaan komen en even te genieten van hun taal. Gisteren zag ik zowaar plukjes mensen rondom de Vierstromenfontein op Piazza Navona staan en een mager rijtje voor het Pantheon wachtte nieuwsgierig om naar binnen te mogen.

De lockdown

Italië is hard geraakt door het virus en uit alle macht bezig op te krabbelen uit het gat dat de opgelegde inactiviteit in de economie heeft geslagen. Maar ook de bevolking zelf heeft een klap opgelopen: iedereen die gedwongen is geweest thuis te blijven draagt een zekere wond met zich mee. Het snuffelen aan een politiestaat en het daarbij horende bange gevoel als je op straat kwam, hebben erin gehakt. En dan praat ik over de ‘gelukkigen’ die geen dierbare hebben verloren aan corona – wie de dood van dichtbij in de ogen heeft gekeken zal pas echt getekend zijn door 2020.

Vreemde nostalgie

Er zijn mensen die met een vreemd soort nostalgie terugkijken op de quarantaine: workaholics die die lege agenda eigenlijk wel prettig vonden, huismussen die eindelijk zonder excuus binnen mogen blijven, schoonmaakfanaten die onbeperkt desinfecterende gel kunnen opspuiten, modieuze types die originele mondkapjes dragen. Ikzelf ben de lockdown nog niet te boven. Het engste vond ik dat ons steeds iets meer werd afgenomen. Eerst moest je gewoon wat eerder weg uit je lievelingsbar. Toen ging ie helemaal dicht. Eerst kon je nog lekker naar het park. Toen werd ook het park verboden toegang. En plotseling mocht je niet eens de stráát meer op.

Mag ik wel...

Mag ik wel naar de buurvrouw roepen? Mogen we binnen nog lawaai maken? Wat ga ik tegen die politieagent zeggen als ik zonder geldige reden te ver van huis word aangehouden? Ik droom wel eens dat ik met honderden anderen een plein moet verlaten en niet meer naar buiten mag.. En ik mag eigenlijk niet klagen. Mijn lockdown werd onder andere draaglijk gemaakt door superlieve vrienden en familie die leuke werkbladen om te printen mailden of pakjes opstuurden met doedingetjes of speelgoed. Maar je begrijpt misschien wel dat ik het muziekje van dat ene treintje niet meer kan horen zonder te gaan snotteren.

#andratuttobene #alleskomtgoed

Vreemd genoeg denk ik met een glimlach terug aan de mooie momenten die deze harde periode met zich meebracht. Zoals toen mijn elfjarige buurmeisje vanaf het balkon met verse popcorn stond te zwaaien en even later met haar moeder naar buiten kwam om me een warm zakje te geven. Ik zwaai tegenwoordig sowieso naar een heleboel mensen vanuit huis. Ik ken opeens van een aantal straatgenoten de naam. Met de dichtstbijzijnde buurvrouw klets ik na het ontbijt, we lenen elkaar boeken uit, zij zegt dat ze om me geeft. Leuk contact met de buren is één positief gevolg van de coronacrisis in Rome. Een ander is dat je niet meer in de rij hoeft te staan als je het Colosseum in wilt. En hoera: je mag op kosten van de staat een nieuwe fiets kopen en daarmee op kilometerslange nieuwe fietspaden rijden.

Rome anno 2020

Ja, Rome is enorm veranderd sinds het coronavirus. Je moet nu vanaf de drempel naar de winkelier gebaren dat je dat en dat wilt kopen, als je je mondkapje vergeten bent. Sterker nog, vanaf 3 oktober is het verplicht om het mondkapje ook in de openlucht te dragen. Stoelen in de bus zijn afgeplakt (al gaat er stiekem steeds vaker iemand op zitten), ouders mogen niet meer met hun kinderen de klas in. Koortsmeters worden als pistolen voor je hoofd gehouden als je naar de bank gaat en je kunt treuzelend een muntje in de Trevi-Fontein gooien. Rome, waar ben je?

De sam­pietrini-keien halen opgelucht adem en kunnen eindelijk weer communiceren met de monumenten die boven hen uit rijzen. Maar het gezucht van de B&B’s klinkt droevig tussen hun lege muren. Eens: teveel toeristen zijn storend. Maar te weinig schadelijk. Ik hoop dat Rome gauw weer gezellig wordt. Kijk, schitterend is ze nog steeds. Maar we missen de mensen die samen met ons van de stad genieten. En ook al vind ik de echo van mijn voetstappen in de Sint-Pieter fenomenaal...ik kijk uit naar het moment waarop dat geluid wat minder scherp klinkt.

Leestip: lees ook het leuke interview met Tessa

Tessa Vrijmoed © Lucie

© Foto's: Tessa Vrijmoed