
Behalve hier en daar een aantekening in beschrijvingen van Bomarzo, werd er eeuwenlang geen melding gemaakt van het park, tot in 1949 de surrealistische kunstenaar Salvador Dalí getipt werd door een vriend. In datzelfde jaar vereerde hij het park met een bezoekje en raakte hij betoverd door de mysterieuze beelden. Zijn schilderij 'De verzoeking van de heilige Antonius' (1946) is gedeeltelijk op de monsters van Bomarzo gebaseerd. Na Dalí volgden nog veel andere schilders, schrijvers en fotografen. Het is opvallend hoe veel buitenlandse kunstenaars en wetenschappers interesse tonen in het park en hoe weinig Italianen.
In Italië is het park nagenoeg onbekend. Van Nederlandse bodem kwam onder andere de magisch-realistische schilder Carel Willink in de jaren zestig naar het park om inspiratie op te doen. Dit resulteerde in acht schilderijen, waarop Willink een weinig optimistisch toekomstbeeld schetst. De beelden van Bomarzo geven de doeken een extra verontrustend tintje. Ook Hella Haasse was onder de indruk van de beelden en schreef het sfeervolle De tuinen van Bomarzo (1973) waarin ze vraagtekens zet bij de stelling dat Vicino Orsini de opdrachtgever geweest zou zijn. Alhoewel dit inmiddels bewezen is, blijft Haasse's essay een interessant werk.
Bomarzo - een blijvend mysterie

Spectaculair uitzicht
Dankzij de hernieuwde belangstelling begonnen - na vier eeuwen - eindelijk de onderzoeken naar het hoe en waarom van het park. Alle wetenschappelijke studies ten spijt, blijft het slechts gissen naar wat sommige beelden betekenen en naar wat het park precies voor functie had. Als je nu door het park loopt, krijg je sterk de indruk dat Orsini zijn bezoekers graag iets anders wilde meedelen dan alleen de dood van zijn vrouw. De beelden zwijgen echter in alle talen en van de half vergane inscripties word je ook niet wijzer. Dat er in het park sporen gevonden zijn van een onderaards gangenstelsel, maakt het mysterie alleen maar groter...
Waarschijnlijk liep er een tunnel van Orsini's paleis naar het park, maar omdat de gangen zijn ingestort, is dit niet makkelijk te achterhalen. De laatste jaren dreigt het park van de monsters weer in de vergetelheid te raken. In de jaren '70 en '80 zijn er wel wat onbeholpen pogingen gedaan om de beelden te restaureren, maar nadat de laatste kunstenaar vertrokken was, werden de monsters opnieuw min of meer aan hun lot overgelaten. Wederom is de omgeving aan veranderingen onderhevig, maar blijven de beelden in hun eeuwige starheid staan.
Het Sacro Bosco wacht er weer op om herontdekt te worden. Wie weet zullen de monsters van Bomarzo hun geheimen ooit nog eens prijsgeven!