Cose di Napoli - 3

Una storia del nostra amica Corinne Peperkamp

Nog helemaal vol en tevreden, de zon nog in mijn hoofd terug van mijn reis door Italië. We zijn begonnen in Zuid -Frankrijk en via de Riviera dei Fiori weer afgezakt naar het zuiden...Calabria!! Dat wilde we al jaren en nu is het er dan toch een keer van gekomen. Ik ga jullie niet zeggen hoe geweldig mooi het daar is, het eten te lekker, want dan komen jullie allemaal naar dit heerlijke plekje toe.

Ik ga eerst terug met jullie naar Napoli. Want daar ben ik nog lang niet over uitgepraat. Wij zijn er op de terugweg natuurlijk ook weer 4 dagen geweest, want er voorbij rijden is voor ons onmogelijk. Graag wil ik deze keer mijn verhaal opdragen aan mijn lieve amica Carmela die op dit moment ernstig ziek is en die ik in 1975 heb leren kennen als verloofde van Enzo. Zij is voor mij een hele lieve vriendin geworden en ik hoop nog lang aan haar keukentafel te kunnen hangen om te kletsen en van haar kookkunst te genieten! Carmela, per nostre belle momenti ...

Mergelina

Toen we in 1975 weer in Napoli aankwamen, hebben we een hotel gezocht in de buurt van Mergellina. Dit hotelletje wat precies op de hoek lag van Mergellina en het begin van de tunnel naar Fuorigrotta was niet echt een succes. Er ging namelijk dag en nacht een tram doorheen die een vreselijke herrie maakte, waardoor je de luiken moest sluiten om vervolgens na een uur weer wakker te worden van de hitte!

Van dat trammetje is een liedje gemaakt zoals alles in Napoli bezongen wordt. Denk maar aan 'Funicoli Funicola' een van de vele bekende oude Napolitaanse canzoni. Het liedje van het trammetje, genaamd 'O' tram d'a turrett' wordt nu nog gezongen, alleen wij zongen die nachten niet mee.

Om van Napoli te genieten reden we met de auto of liepen overal naar toe en leerde het zo ook goed kennen. We zagen de gekste dingen vooral ook 's avonds wanneer we door de straatjes naar leuke ristoranti liepen te zoeken. Bijvoorbeeld in de winkelstraat Via Roma, ook wel Via Toledo genoemd, met zijn kleine beroemde zijstraten die naar Spaccanapoli liepen. Je vond hier de lekkerste gerechten rechtstreeks uit de keuken zonder menukaart.

Deze straatjes zagen er 's avonds wel heel anders uit dan overdag wanneer het vol was met winkelende Napolitanen. In de avond hadden ze toch iets engs. Op een van onze tochtjes door deze kleine straatjes, we gebruikten ze altijd om stukken af te snijden als we door de stad reden, kwamen we helemaal klem te zitten met de auto. Links en rechts muur, rechtdoor huizen. De enige manier was dus achteruit weer de straat uit.

Ik ben uitgestapt om Jean uit onze benarde situatie te helpen en ik stond daar als een politieagent op de hoekjes alle verkeer tegen te houden om Jean eruit te loodsen. Was helemaal niet nodig!! Uit alle deuren en ramen kwamen de Napolitanen aangestormd om ons te helpen. Vanuit de bovenramen werd de benedenbrigade geholpen met veel geschreeuw en handgebaren. Had ik maar een videocamera gehad!... Vittorio de Sica was zeker jaloers geweest op de beelden en had ze zeker gebruikt voor een van zijn films.

Spaccanapoli

's Avonds werden de hoeken omgedoopt in een soort walletjes, denk aan Amsterdam maar dan zonder ramen. Voor elk wat wils vooral veel zeelieden...Dit stamt nog uit de 19e eeuw toen Napoli een doorgangshaven was voor Griekenland en de rest van Italië. Je zag hier de mooiste publieke vrouwen en mannen! Speciaal de mannen waren zo mooi als vrouw aangekleed dat je er jaloers op werd. Er gebeurde natuurlijk van alles in deze buurt, maar het had ook iets lekker ondeugends.

Ook was er natuurlijk van alles te koop. Veel winkeltjes met beeldjes van houtsnijwerk voor de kerststal. Goud, een maatkostuum. Dat is nu nog een grote trekpleister maar de rest wordt toch wat moeilijker. Niets was een probleem. Had je sigaretten nodig? Namaakdesign? en ondanks dat waren de mensen daar nooit eng; ze waren aardig en maakte graag een praatje.

Nu Napoli een grote beurt heeft gekregen door burgemeester Bassolino en de bijeenkomsten van de G 7, ga ik dit ondeugende van Napoli toch missen en hopelijk verdwijnt het nooit helemaal! De Napolitaanse, chaotische 'we zien morgen wel' manier van leven met hun overdadige handgebaren, ze kunnen hiermee elkaar ook op afstand verstaan, is heerlijk om mee te maken.

Het verkeer is precies hetzelfde, we gaan waar we niet mogen en kijken tot hoever het lukt. Je kunt dat verfoeien natuurlijk, maar je kunt er ook in meegaan en zoals ik al eerder schreef met gebaren heel snel van rijbaan wisselen zonder dat iemand boos wordt . En 's nachts als de straten toch leeg waren gewoon lekker door rood rijden en je niet zoals in Holland ergeren aan wachten op niets.

Van een straat waar bij ons twee rijen naast elkaar in de file staan maken we er in Napoli vier van dan zijn we er gewoon sneller toch? Behalve als we bij een rotonde aankomen, dan willen we allemaal tegelijk en wordt het even moeilijk. Voor de liefhebbers van deze manier van leven of gewoon om het te leren kennen raad ik het boek van Michel Dibdin aan 'Cosi fan tutti'. Napoli en haar inwoners worden hierin op een heerlijke luchtige manier beschreven.

Enzo e Carmelina

We maakten altijd afspraken met Enzo om lekker te gaan eten, en meestal gingen we dan naar Borgo Marinaro, naast Castell del Ovo, daar zat een restaurant op de hoek waarvan de eigenaren ons ouder zagen worden en wij hun, wel zo eerlijk toch?

Deze avond was Enzo niet alleen, hij bracht zijn verloofde Carmela mee. Wij vonden haar heel aardig, maar zij ons niet, althans niet in het begin. Ze wist niet zo goed wat ze met dat roodharige Hollandse mens aan moest. Ze was gewoon jaloers op alle Hollandse vrouwen. Enzo had natuurlijk lange tijd in Holland vertoefd en wij deelden dat met z'n drieën.

Dit heeft gelukkig niet lang geduurd. We hebben samen gekletst, gelachen en gehuild. En de keukentafel van Mama is verruild voor die van haar. Het jaar daarop zijn Enzo en Carmela getrouwd en elke vakantie als we langs kwamen zag ik haar zwanger! Dio mio...wanneer stoppen jullie? Enzo wilde graag een meisje! Dat werd gelukkig drie maal scheepsrecht!

De oudste jongen Pasquale, inmiddels 24 jaar, woont in Holland en heeft het hier naar zijn zin. Toen Pasquale net kon praten deelde hij mij reeds mede, dat als hij groot was hij naar zia Corinne en zio Jean kwam om elke dag pindakaas te eten. Wij sleepten dan ook elke vakantie enorme hoeveelheden mee, om weer terug te gaan met enorme hoeveelheden pomodori e vino!

Sorrento

Op een van onze verkenningstochten kwamen we in Sorrento terecht, wat een heerlijk p laatsje is op het schiereiland van de Napolitaanse kust .Daarna gaat de kust een hoekje om en begint de Amalfitaanse kust. Sorrento heeft een heerlijk pleintje met terrasjes en als je de straatjes inloopt ontdek je vele restaurantjes en winkeltjes. Het is dan ook moeilijk kiezen, maar onze culinaire neus bracht ons toch weer iets lekkers!

Ik merkte namelijk dat hier de Mozzarella anders smaakte dan in Napoli. Deze genaamd treccia (vlecht) was zachter en romiger dan de soort die wij altijd in Napoli aten. Na het eten ontdekten we weer iets nieuws: limoncello, een toegift van het restaurant. Jean vond het lekker, ik wat minder... voor mij liever grappa...Grazie!.

Toen we later langs de Amalfitaanse kust reden en de plaatsjes Positano, Amalfi en Praiano bezochten, waren we behoorlijk onder de indruk. Dit wilde we een volgende keer zeker beter bekijken. De kustweg wordt, vanwege het natuurschoon en het sepctaculaire bochtenwerk, veel gebruikt in autoreclamefilmpjes.

We besloten dan ook Sorrento als uitvalsbasis te nemen voor onze volgende vakantie. We zijn er vele jaren geweest om later weer te verhuizen naar Positano maar Napoli wordt nooit overgeslagen. Dat kan ook niet als je er zulke fijne vrienden hebt wonen en er is nog zoveel te bekijken! Mijn volgende Cose zal dan wat meer over Sorrento e Dintorni gaan.

Ciao tutti... A dopo, Corinne.