ISCHIA, Soms droom ik van een deurtje!!

Waar ik dan doorheen kan stappen en met mijn maat 39 in mijn Dolce Gabbana's direct vanuit mijn stulp in Nederland de via Carraciolo in Napoli op kan lopen de zon in. Het hoeft niet groot te zijn, een kleintje is genoeg, ik buk wel.

Ik hoef niet ver te lopen naar Mergelina waar de Aliscafo, draagvleugelboot, ligt die mij dan naar Ischia brengt. Dan begint mijn avontuur. Met een taxi vanuit de haven passeer ik heel veel kleine schattige dorpjes die in de zon liggen te sluimeren vanwege de siësta. De taxi stopt op een klein pleintje, waar het een drukte van belang is. Kleine golfkarretjes rijden af en aan om toeristen, afgeladen met koffers, een pad op te brengen steil naar boven en verdwijnen uit zicht. Hier konden we dus niet verder. Dit wilde ik dus. Ischia. Met hetzelfde idee op weg als een jaar eerder Capri. Geen dagjesmensen zijn, maar er deel vanuit maken een hele week lang.

Signora!! Mijn dromen worden wild gebarend onderbroken door taxirijder Salvatore. Kennis had ik al gemaakt met deze dikbuikige pedaalridder. Qua rijstijl is mijn Jean er een watje bij. Onderweg naar dit plein, was ik aan het bidden en hopen geslagen dat alle kinderen, Vespa's, katten en honden ook in diepe rust waren. Ischia ging dan ook op dit moment in vogelvlucht. Palmen en bloementuinen alles roetsjte aan mij voorbij. Ik had een week, dus ik kon nog op herhaling.

Signora!!! Si...Voordat ik het wist, werd ik ook met koffers in een golfkar gestopt en keek ik in het lachende gezicht van de receptioniste van ons hotel. Het door mij uitgezochte romantisch gelegen hotel lag op het hoogste puntje van S. Angelo. Pffff...Over smalle paden waar soms de elkaar tegemoet komende karren amper langs elkaar konden en allerlei manoeuvres nodig waren om weer verder te gaan kropen we omhoog. Maar het was pure lol en een avontuur van grote klasse.

Zoveel jaar in Napoli en omstreken komen en dan weer een ervaring rijker. Dit is een van de redenen dat ik altijd terug wil. Dit keer Ischia. Niets viel er tegen, de kamer was fris, schoon en uitgerust met mooie badjassen en gele petjes waar de naam van het hotel op stond. We keken elkaar eens aan: badjassen wel, maar petten niet!!

Vanaf ons terras hadden we een geweldig uitzicht op S. Angelo beneden. Kenmerkend de grote rots die leek op een grote paddestoel, lag als een schiereilandje aan het strand van het dorp vast. Het pleintje beneden ons met de vele terrasjes en ristoranti lonkte.

Langzaam daalde ik af, zonder Dolce G. dit keer, over de Romeinse keien en trappen. Nippend aan de prosecco keken we naar de mooi geklede Italianen die langs ons terras paradeerden. Zou ristorante Neptunes er nog zijn waar we twee jaar geleden hebben geluncht?? Ja....en ze hadden een prachtige tafel voor ons buiten met uitzicht op de zee, sterren en S. Angelo bij nacht. Of we nooit weg waren geweest!!

Zo werden we door eigenaar Peppino verwelkomd. "La Rossa" en Sign. Gianni met zijn "Diabolo" wenkbrauwen!! {Ze zijn inderdaad speciaal de wenkbrauwen van Jean!! Er was ooit eens een barbier die ze wilde knippen, ze wijzen namelijk zo mooi en vrolijk omhoog, maar van zo'n kenmerk moet je afblijven.} No... ma non è possibile!! Jullie vergeet ik nooit!!

Zoals gewoonlijk haalde Peppino zijn koks met pannen en deksels uit de keuken om samen met het personeel op oude Napolitaanse muziekinstrumenten ons op een echt Napolitaans muziekspetacolo te verrassen. Daar kon ik me van ons vorig bezoek aan dit restaurant iets van herinneren en ook dat de wijn en grappa rijkelijk vloeiden!! De andere avonden ook maar in andere ristoranti gegeten om wat bij te komen van deze feesten!! Want dat waren het.

De terugtocht naar onze berg ging wat langzamer, kruipend eigenlijk, vol van al dit heerlijke eten. Maar het lopen wende wel en bovendien was het na al deze overvloedige maaltijden hard nodig.

De vele tochten die we maakten over het eiland deden we per taxi of bus. Zo kwamen we in oud Ischia stad terecht bij de Ponte voor het Castello Aragonese. Nog even filosoferend wat te gaan doen, werden we aangesproken door een leuke Italiaanse dame. Of we van Italiaanse films hielden?? Signora, zei ik, ik rijd stad en land af om ze te huren indien mogelijk in Holland. In de roos dus. Als we even een momentje hadden, kwam er zo een bootje langs om ons mee te nemen dan konden we films kijken. Helemaal verbaasd en niet wetend wat er allemaal ging gebeuren, zaten we ineens heerlijk samen in het bootje. Buon divertimento, riep ze ons na. Dio mio, straks worden we ontvoerd!! Ach wat, het was eigenlijk heerlijk in deze hitte en we voeren door een kleine opening in de ponte, brug, de zee op.

We keken eens wat nader in het boek wat we in onze handen gedrukt hadden gekregen en zagen dat we op weg waren naar het Foreign Filmfestival van Ischia. Dit moest ons weer overkomen. Wat een feest! We voeren naar een rots aan de andere kant van het eiland en werden keurig aan wal geholpen door een medewerker van het festival. Hierna kregen we een badge opgespeld, zodat we van alle faciliteiten gebruik konden maken.

A destra e diritto richting Torre di Guevara. We liepen door een kleine oase waar mensen in ligstoelen op de rotsen heerlijk lagen te zonnen. Langs zwembaden en restaurants. Dit paradijs was alleen via het water bereikbaar en was in zijn geheel afgehuurd voor het festival. Na eerst in de toren vele oude filmposters van Fernandel in "Don Camillo" en Fellini's "8½" en "La dolce vita" bewonderd te hebben, werden we gesommeerd om naar boven te gaan, want de film begon. Nog steeds verbaasd om wat er allemaal gebeurde, begon de film en kregen we een waanzinnig mooie impressie van Ischia. Per boot, vespa en ferrari ging Ischia op het doek voorbij.

Een luchtig en natuurlijk, puur Italiaans menselijk drama."Il paradiso all'improvviso", van regisseur Leonardo Pieraccioni die zelf de hoofdrol als verstokte vrijgezel vertolkte met als enige liefde zijn espressomachine. Deze verliefdheid slaat over op een mooie eilandbewoonster. Leonardo, filmregisseur op locatie kiest aan het einde van de film voor een van deze twee. Heerlijk... de tijd vloog en voordat we het wisten was het tijd voor een pranzo. Dat deden we natuurlijk in deze Oase!! Onder een pergola van druiven aten we heerlijke panini met mozzarella en tomaat. De terugtocht konden we zelf bepalen en eventueel kiezen voor een volgende film.

Een van de mogelijkheden die het hotel ons bood, waren allerlei massages en thermale baden. Alles geënt op heerlijke kruiden en zouten. Goddelijk, maar gezien de hoge buitentemperatuur koelden we er niet van af. Twee keer per dag: 's morgens om 6 uur en ‘s middags om 4 uur vulde de bron onder het bad zich met thermaal water. Wat dan door een grote kruik kokend heet naar buiten gutste.

Een wonderlijk gebeuren en tijdens deze uitstorting werden we dan vriendelijk verzocht om niet te dicht dichtbij te komen. Op heel Ischia zijn vele Giardini Termali aanwezig en kuren kun je er volop. Wij merkten na een paar dagen dat onze huid en haren heerlijk zacht werden van deze weldadigheid. Aan dit avontuur op, als waren we Apollo en Aphrodite, kwam veel te snel een einde.

Op de boot richting Capri voor ons volgende avontuur van 5 dagen en namijmerend over ons avontuur op Ischia hadden we spijt dat we ons droomdeurtje niet op een kiertje hadden laten staan. Dan konden we vanuit Capri of Holland zonder auto of vliegtuig nodig te hebben direct erdoor heen stappen en genieten. Maar terug gaan we!! Met of zonder deur.

Corinne