
Via Zuid-Frankrijk: Nice, Monaco, Ventimilia, San Remo, Portofino langs de kust naar beneden. We hadden bij Nice al door dat kamperen niets voor ons was (al onze tentharingen hadden we inmiddels krom geslagen) en dus toch maar een hotelletje genomen in de buurt van Roma (Colleferro). Maar dat konden we niet te vaak doen gezien ons vakantiebudget. In Napoli zouden we wel nieuwe tentharingen kopen.
Napolitaans verkeersgewoel
Na Jean de eerste indrukken van het Napolitaanse verkeersgewoel had ontdekt en verwerkt, in cinque minuti, gingen wij met de Mini weer mee in de chaos. Heerlijk, ik was er weer!! Op naar la mamma di Enzo. Jean zag daar wel tegenop want hij sprak drie woorden Italiaans. Enzo kende hij, maar die sprak Hollands. Hij had zich geen zorgen hoeven te maken want nadat ze hem goed bekeken hadden, hij werd door de hele familie gekeurd, werd hij gezoend en geknuffeld ook door mamma, de broers en de papà van Enzo. Dat was wel even wennen, maar hij kwam al snel tot de conclusie dat het wel zou lukken zo met die Napolitanen.
Aan de keukentafel na de nodige espresso's en amaro's werd er door mama beslist dat wij niet naar een camping gingen. Ze had een beter idee!! Haar schoondochter was hoogzwanger en woonde tijdelijk bij haar ouders. Dus mochten wij drie weken in haar huis want dat stond toch leeg. Cosi gentile, cosi buono wat waren we blij! Na heerlijk te hebben geslapen in ‘ons eigen huis' gingen we eens bekijken waar we eerst naar toe zouden gaan.

Caserta
Caserta Palazzo reale
Dat werd Caserta Palazzo Reale: prachtig gelegen in een immens grote tuin op verschillende niveaus, bassins met watervallen en beeldengroepen. Je liep als het ware omhoog tot je langs de Engelse tuinen bij het grootste bassin kwam. Achter de waterval nog veertig meter omhoog kon klimmen voor een fantastisch uitzicht op de tuin, het paleis en het achterland. Toen we dat hadden gezien, bleek het paleis helaas dicht.
Caserta
Hongerig geworden gingen we op zoek naar een trattoria in Caserta. We hadden nog 10.000 lire op zak, dus even naar de bank. Verdorie, het was 14.00 uur de banken waren dicht, geen rekening gehouden met de Italiaanse sluitingstijden. Met die 10.000 lire moest het dan maar. Echt lekker zaten we dus niet, we schoven een beetje op onze stoelen, keken eens om ons heen: luxe was het niet... dus twee pasta en twee rode wijn dat moest toch kunnen. Fruit en espresso durfden we niet meer te bestellen en toen volgde het uur van de waarheid: de enorme conto van 650 lire. We moesten zo vreselijk lachen dat we het maar opbiechtten, waarop iedereen natuurlijk vreselijk moest lachen. We hebben het etentje dan ook maar voortgezet met vis, espresso en fruit.

Bacoli
Onze tochtjes waren door Jean enigszins uitgestippeld, maar we kwamen toch vaak in plaatsen die niet op de kaart stonden, althans niet op de onze, dat waren ook de leukste momenten. Via de oude weg naar Roma waren we van plan om naar het strand van Liccola (boven Napoli) te gaan. We kwamen echter via het Napolitaanse achterland, waar de buffels wonen (Mozzarella!!), in Mondragone terecht. Dan hier maar naar het strand, ook leuk! Maar wel langs de kust terug.
We reden via Lago Patria, Liccola en Bacoli terug naar Napoli. Allemaal kleine plaatsjes waar je van het strand kan genieten. Kriebels om veel naar het strand te gaan hebben we niet, we wisselen het liever af met het ontdekken van de omgeving. Dit stukje kust is niet zo sprookjesachtig als de Costiera Amalfitana maar zeker zo leuk om eens te bezoeken. Je kunt er van boven op de heuvels het schiereilandje Nissida zien liggen en Prossida het kleinste eilandje van het drietal: Capri en Ischia.
Je kunt hier ook heerlijk wandelen en voor de ‘kattenliefhebbers onder ons: vergeet de brokjes niet want je komt ze in alle soorten en maten tegen en ze hebben altijd honger en zijn vaak ziek. Ik ga dus nooit met lege handen ergens heen. Mijn liefde voor Napoli werd toch zo nu en dan danig op de proef gesteld door dit dierenleed, maar ik ontmoette gelukkig ook mensen die vreselijk hun best deden en uit eigen middelen en in afgeknipte melkpakken en blikjes de katten voerden.
Ik heb nooit weg kunnen blijven, deze stad had altijd een vrolijke en spontane invloed op ons zodat het meer en meer thuiskomen werd. We vonden het nooit vervelend om weer eens de boot naar Capri te nemen of de vele andere bezienswaardigheden. Heerlijk naar Mergelina en Caracciolo, leuke ristorante en trattorie ontdekken...er is zoveel!! Door wijken lopen, waarvan iedereen zei dat het gevaarlijk was: Spaccanapoli en Quartieri Spagnole Het zijn toch de leukste stukjes op de kaart van Napoli. Je komt er het echte leven tegen. De beroemde was die altijd in straatjes hangt en hele lieve, aardige mensen.

FaraglioniMet
Capri
Met Jean naar Capri dus. Dit keer met een snelle boot, aliscaffo een draagvleugelboot, waarmee je vanaf Mergelina er in 20 minuti bent. Met de funicolare kabelbaantje, weer naar boven en op het binnenpleintje van Capri-stad een terras opgezocht waar nog een plekje voor ons was. Het is altijd druk, maar wel gezellig. Cappuccino natuurlijk en heerlijk mensen kijken!! Alle landen zijn vertegenwoordigd en het is dan ook een kakofonie van talen en gidsen die met hun gekleurde ombrelli het spul bij elkaar proberen te houden.
Anacapri
Een open taxi genomen naar Anacapri. Deze oude FIATjes zonder dak hebben wel een luifeltje voor de zon. Ennu.. altijd eerst de prijs afspreken, want ze durven te rekenen! Maar de taxichauffeurs zijn wel aardig en vertellen je veel over het eiland, ook waar de vips wonen enz. Bloemen...prachtig zoveel...overal waar je kijkt. Op weg naar het meest gefotografeerde plekje van Capri, het hek in het park met het prachtige uitzicht op de Faraglioni. (zie mijn foto op het paspoort), kom je langs het laboratorium en de winkel van Profumi di Capri.
Dit is echt leuk, je kunt alle geurtjes uitproberen en ze ruiken allemaal vreselijk lekker! Mijn favoriet is gelsomini, jasmijn, die ik altijd op voorraad heb. In het parkje kun je ook een blik werpen op de privé weg van heer Krupp, de rijke Duitse weldoener van Capri. Het weggetje baant zich slingerend naar zijn villa daar ergens beneden (heel leuk). Op een holletje terug naar de laatste boot van 19.10. Weer niet alles gezien. Volgende keer maar weer...
Pompei
De volgende tripjes naar de Vesuvius en Pompei werden steeds afgewisseld met natuurlijk heerlijk eten bij Mamma en vele anderen. Door de lire's gingen er alweer nieuwe deurtjes open, dit keer van pas opgegraven baden. Via een nog gestutte weg, mochten we daar al wel komen?, liepen we een stuk naar beneden en zagen het meest fantastische openbare badhuis van Pompei. Een rijkdom aan marmer zo mooi, in alle kleuren met veel mozaïek en in prachtige staat voor ons nagelaten!! Elke keer weer raak ik onder de indruk van Pompei en door de manier van leven destijds.
De Vesuvius ging sneller dit keer! Met de auto naar boven en vervolgens een stoeltjeslift. Een klein stukje lopen naar de krater en genieten van het uitzicht. Voor Jean was dit helemaal nieuw allemaal, maar hij vond het geweldig (gelukkig!). Er kwam een eind aan onze vakantie (peccato!) en na belofte om natuurlijk weer terug te komen namen we afscheid van iedereen. Op de terugweg stond onze Mini bol van de wijn, pomodori pelati (zelf ingemaakt door mamma), kaas en nog veel meer! We namen ons voor snel weer terug te gaan naar La Bella Napoule
Ciao tutti
Corinne
Wonen & Werken in Italië
- Diploma’s
- Sollicitatie en CV
- Belastingen en verzekeringen in Italië
- Termen en instanties in Italië
- Vinden van woon-ruimte in Italië
- Werk of vakantiewerk zoeken in Italië
- 1 mei: Dag van de arbeid – waarom zijn winkels dicht?
- Italiaans leren
- Ervaringen met het wonen en werken in Italia van i nostri amici