Cose di Napoli - 1

Ciao Tutti, ik ben Corinne, een Italofiel bij uitstek en ik heb de gehele laars bereisd maar altijd met één einddoel en dat is Napoli! Het is dan ook heel leuk om iets meer over deze ten onrechte verguisde stad te vertellen. Misschien kan ik iets aan dat beeld veranderen.

Allora, daar gaan we dan!! ...

Ik moet heel ver terug in de tijd om al mijn belevenissen in Napoli e dintorni neer te pennen: Juli 1969. Het jaar van 'Shocking Blue' (venus). Deze plaat werd grijs gedraaid ook in Napoli. Het leuke was dat de Blue's ook een concert gaven in de tijd dat ik er was. Dat was erg grappig: al die swingende Napolitanen op een Hollandse nummero uno. Maar goed ..hoe kwam ik daar nou terecht? Napoli was nou niet bepaald een veilige plaats voor twee jonge meiden van 17 en 19 jaar: die gingen naar Catolica of Rimini. En onze moeders waren dan ook niet al te blij, maar ik had Enzo leren kennen: een aardige Napolitaan die al jaren in Nederland werkte en onze taal sprak! De meeste Italianen lukte dat niet zo goed maar Enzo hield van onze taal en onze keuken! Hij wekte echter met al zijn verhalen over zijn geboortestad mijn interesse. Ik leerde ook wat Italiaans via hem en ook wat van de kookkunst. Dus toen kennissen van mijn vriendin naar Zuid-Italië reisden, en twee medepassagiers zochten om de kosten in de benzine te delen, wilden we dolgraag mee naar die stad die zo'n slechte naam had. Avontuur dat zochten we!!

Enzo zorgde voor onderdak bij La Mamma in Napoli en zo gingen wij op weg via Duitsland, Oostenrijk naar Italië...Bologna, Firenze, Roma....mamma mia...voor twee meiden die nog nooit verder dan de Ardennen en Zeeland waren geweest was dit...fine del mondo. Napoli stond er op het bord, we waren er!! Nu nog de weg vragen naar de wijk waar Enzo's mamma woonde. Even de weg vragen... Terwijl we dat deden, volgde mijn eerste kennismaking met Napoli: zo snel als het licht werd mijn tas uit de auto gestolen met natuurlijk alle geld en papieren erin! Ja dus, het is dus waar, ze stelen als gekken hier. Maar zo snel als mijn tas gestolen werd, kwam hij ook weer terug. Onze Napolitaanse kennis dook een steegje in en kwam terug met mijn tas. Stelen zei hij, dat deed je niet van vrienden. Het is me later ook nooit meer overkomen. Terwijl we het centro doorkruiste, keek ik mijn ogen uit: Fiatjes, Cinque Cento's , Mini's die aan alle kanten om ons heen vlogen...zonder ongelukken te maken! Ze waren wel werkelijk gedeukt aan alle kanten maar dat mocht de pret niet drukken. En dat hadden ze, plezier, het was gewoon een feest om naar te kijken. In latere jaren toen ik het zelf mocht rijden, moest ik toch even eerst een grappa nemen om me in dat gewoel te storten. Het is gelukkig altijd goed gegaan en met mijn handen en veel lelijke woorden ben ik altijd snel gekomen waar ik wezen moest.

Via Caracciolo al Mare, Castel Nuovo en Santa Lucia waren mijn eerste indrukken e cosi bello, wat een stad. We zullen ons hier niet vervelen, en na al die jaren staan de eerste indrukken nog steeds. Bij Mamma aangekomen, werden we als verloren dochters in haar armen gesloten, haast vermorzeld tot pasta en in de keuken gezet met espresso. Even op adem komen en vervolgens werden we meteen meegesleept naar de buurvrouw want deze lieve schat had verse pizza voor ons gebakken. Zo'n onthaal hadden we nog nooit meegemaakt. Toen we voor onze logeerpartij ook nog een stapelbed kregen in de kamer bij de zus van Enzo kon het niet meer stuk, want mamma mia wat hebben we gelachen. We werden werkelijk overal naar toe gesleept naar zia's, zio's, mamma's van die mamma's van enz. En overal eten en alles zo lekker. Naast de mij bekende pasta en pizza kregen we een een keur aan gerechten voorgeschoteld: cozze marinara, mozzarella in carozza, frutti di mare, spaghetti alla puttanesca en de echte Margherita pizza natuurlijk. Geloof me hij was nergens beter en dit was nog maar het begin...

Op onze tochten door Napoli met de Mini Minor van Enzo volgepropt met zeker wel 6, of waren het er 7, mensen: handen en voeten staken overal uit. Wat een mooie streek: kastelen hoog op de rotsen, parken met uitzicht op Napoli vanaf possilipo, de Vesuvio. Onze tocht naar de vulkaan, de Vesuvius, klom via een kronkelpadje naar boven, een kabelliftje was er nog niet. We hadden geluk dat het was helder was op de top en een waanzinniger uitzicht op Napoli heb ik nooit meer gezien. Bruinere voeten, van het klimmen in de zon, heb ik ook nooit meer gekregen. Hij leeft deze vulkaan en uit alle wanden komt rook, maar niemand is bang. "De vesuvius houdt van ons" zeggen alle

Napolitanen. Dat wilde ik ook graag geloven toen ik er boven op stond.

Pompei daar gingen we samen met de trein naar toe. Nadat we uren door het kleine stadje hadden gelopen, kregen we het idee dat er nog meer te zien was achter de afgesloten hekken. Na een gids wat geld te hebben gegeven gingen ineens al die hekken open, wat Lire's al niet kunnen doen. Later hebben we daar nog veelvuldig gebruik van gemaakt. We kwamen in een bordeel met vele kamertjes en stenen bedden. Boven deze kamertjes waren afbeeldingen te zien van wat je zoal bedenkt wat er zich afspeelt in zo'n gelegenheid. We waren diep onder de indruk van al deze mogelijkheden en lachen natuurlijk, want we waren nog behoorlijk groen achter de oren. Maar weer een schitterende ervaring rijker. Stoffig en hongerig terug naar mamma. Ik ben er later nog zeker 5 keer terug geweest om latere opgravingen te gaan bekijken.

Capri met de boot vanaf Caracciolo in un ora. Dat leek ons ook wel wat, daar hadden we zoveel over gehoord. Bikini's en handdoeken mee, want je had er mooie stranden. Na de funicolare genomen te hebben naar de eerste 'etage' van Capri, hebben we een heerlijke cappuccino op het terras gedronken. Verderop kon je een busje nemen naar Anacapri aan de andere kant en hoger op het eiland. Vandaar kon je naar het strand afdalen. Dat was een kiezelstrand en onze voetjes vonden dat niet leuk, maar het was wel lekker schoon en geen zanderig gevoel. We hadden heerlijke broodjes met mozzarella en basilicum meegenomen. Genietend van de ondergaande zon op het bovendek voeren we terug naar Napoli. Later op mijn volgende reizen heb ik nog vele andere bezienswaardigheden bekeken op Capri, maar daarover later meer.

Ik kan niet zeggen dat we ons hebben verveeld, we moesten natuurlijk ook mamma meehelpen in de keuken en wij, alles werd altijd voor ons gedaan thuis, moesten mee naar de markt visjes kopen. En natuurlijk helpen schoonmaken, vissenkopjes verwijderen, staartjes...gadver....en nog iets vies. Maar ze smaakte heerlijk (Alici fritti). Ik eet ze altijd als ik er weer ben en op alle mogelijke manieren klaargemaakt. Op dat moment begreep ik dat de keuken en met name de keukentafel de belangrijkste plaats van het huis is en de heerlijkste plaats om aan te hangen, kijkend hoe mamma het eten klaarmaakte. Dat heeft zeker gezorgd voor mijn latere culinaire probeersels die in Holland toch altijd het zonnetje miste. Gewinkeld hebben we op de talloze markten maar de leukste is zeker de markt bij Via Consalvo in de wijk: Fiorigrotta.

Als ik nu in Napels ben is de eerste gang vanuit mijn hotel aan de boulevard richting Via Roma en Via Chiaia. Koffie drinken bij Cambrinus, het oudste koffiehuis van Napoli, om dan met de funiculare naar Vomero te gaan om lekker te winkelen. Bezienswaardigheden heeft de stad gewoon te veel om in een vakantie te bekijken. Ook is er een keur aan restaurants waar je werkelijk dik uitkomt. De leukste liggen aan de kust beneden Posillipo (marechiaro) waar je eerst naar boven gaat en later weer naar beneden. Vervolgens kom je op een plekje waar je mond van open valt zo romantisch gelegen, met allemaal visrestaurantjes in een klein baaitje waar je alleen de Napolitanen tegenkomt. Volgens Enzo kwam vroeger elk verliefd stelletje hier zwemmen om daarna lekker te eten....Dat wil ik graag geloven!

Verder hebben we ook heerlijk gegeten op Santa Lucia waar we aan een tafel met onze voeten in het zand zaten en mosselen aten van schalen zo groot als een barca (bootje). Iedereen was zo aardig zo behulpzaam daar alleen ging je al voor terug. Jaren later heb ik naar dit restaurant gezocht maar het was er helaas niet meer. Het is echter nog steeds leuk op Santa Lucia. Het is een schiereilandje aan Via Caracciolo en je kan er nog steeds heerlijk eten met een grandioos uitzicht op de Vesuvius. 's Avonds is de weg er naar toe verlicht. Als je geluk hebt komen er allerlei verlichte bootjes met muzikanten voorbij om je een serenade te brengen en je te vertellen waarom terug moet komen naar 'mia bella Napoule'. Dat heb ik dus twee jaar later ook gedaan met mijn vriend en daarover wil ik de volgende keer verder vertellen.

Salve Corinne.

• Cose di Napoli 2
• Cose di napoli 3