Zeilen in Procida

Onze zoon Michiel en ik waren één van de weinige Nederlanders in Napels die nog nooit hadden gezeild. Wil je het eens proberen, dan zit je goed in Napels. In de Golf van Napels, liggen een paar mooie eilanden: Procida, Ischia en Capri. Om onze eerste zeiltocht te ervaren, werd het kleinste eiland Procida geschikt bevonden. Het "inslingeren" kan er net zo groots zijn, maar dat besef kwam pas achteraf.

Vanuit Pozzuoli doet de veerboot er een half uur over om de karakteristieke haven, Marina di Sancio Cattolico te bereiken. De typisch gebouwde huizen langs de kade ogen charmant. En kwetsbaar, want eenmaal aan wal, zien we dat verschillende gevels door het zilte nat zijn aangetast. Het is een gegeven dat Procida het vooral moet hebben van het toerisme. Niet alleen zeilers, maar ook geoefende wandelaars vinden hier hun weg. Het eiland is niet alleen klein, maar ook plat.

Op Procida worden twee feesten groots gevierd: de Graziella-viering in augustus en de Goede Vrijdag-processie in april. Laatstgenoemde feestdag begint heel vroeg in de ochtend. Dan voert een indrukwekkend lange stoet priesters en gelovige dorpelingen vanaf de Terra Murata, het hoogste punt op het eiland, naar beneden, naar de haven. Wil je erbij zijn, moet je vroeg opstaan, anders is er geen plekje meer vrij op de veerboten. Vanzelfsprekend zitten nadien ook de restaurants propvol.

Het is dus verstandig om te reserveren. Degenen die meer van rust houden, zijn aan de andere kant van Procida te vinden, in het kleine haventje Chiaiolella. Daar vlakbij, en alleen te bereiken via een brug, ligt het Vivera-natuurreservaat. De uitgebreide flora en restanten van een Myceense nederzetting maken een bezoek zeer de moeite waard.

In de Via Liberta is het druk. Deze straat voert ons naar het haventje met de zeilbotenverhuur. We passeren enkele dorpsvissers. Harde werkers zijn het, ze verdwijnen bijna onder enorme stapels visnetten die minutieus worden nagekeken en gerepareerd. Aangekomen in de porticciolo, het kleine haventje, huren wij er de allerkleinste zeilboot met de lieflijke naam 'Maruzzella'. Hierin brengen we onze eerste nacht door, want ons zeilavontuur zal pas de volgende ochtend beginnen.

Het is heerlijk rustig in de porticciolo. De kabbelende golfjes wiegen ons al snel in slaap. Rond middernacht schrikken we wakker. Wat een lawaai! Auto's en scooters rijden af en aan. Wat is er aan de hand? Gerard werpt een blik naar buiten en overziet de langgerekte kade die bij uitstek geschikt blijkt als verzamelplaats voor i giovani, de jeugd van Procida. Flesjes bier gaan van hand tot hand. De jongelui hebben duidelijk plezier. Wonderlijk genoeg vallen we weer in slaap. Heel vroeg in de ochtend worden we opnieuw ruw gewekt. Deze keer zijn het de dorpsvissers. Terwijl zij uitvaren, proberen zij met beide handen aan de mond hun lawaaiige motor te overstemmen.

Na een stevig ontbijt, gooien ook wij de touwen los. Volgens Gerard staat er een perfect briesje. Echter niet op volle zee. Michiel en ik houden dapper vol, maar daar heeft Gerard niet veel aan. Het zeil wordt gestreken en we moeten "op de motor" terugkeren. Terug in de porticciolo wacht ons een verrassing. Er ligt een prachtig zeilschip in de gasthaven. Onze vrienden komen ons feliciteren, met spumante! Wij zijn ingeslingerd en daar moet op gedronken worden!

Als we hen hebben uitgezwaaid, zie ik hem plotseling staan: Al Pacino! Ik ren naar hem toe met mijn fototoestel in de hand. De buschauffeur reageert gevleid. Ik ben de eerste straniera, buitenlandse, die hem voor una celebrità, een beroemdheid, aanziet. Vandaag "heeft" hij de rit naar Terra Murata en wij stappen nietsvermoedend in.

De busrit met "Al" zullen wij nimmer vergeten. De weg omhoog naar de "San Michele" abdij is zeer smal. De eilandbewoners zijn eraan gewend dat zij met grote snelheid en één millimeter tussenruimte worden gepasseerd, maar wij ervaren het als een dodemansrit. Na ongeveer tien minuten geeft "Al" ons een seintje. Het laatste stukje moeten we lopen. Opgelucht vervolgen we onze weg naar de imposante abdij. Vanwege de stilte lijkt de weg erheen bijna heilig. Dan blijkt waarom: "Chiuso a causa di ristrutturazione", de abdij is gesloten wegens renovatie.

Een ritje terug, met een triciclo, een taxidriewieler, de enige die nog vrij is, gaat ook aan onze neus voorbij. Een ouder, chagrijnig echtpaar is ons voor. Wij vangen onze terugtocht aan, stil en mismoedig. Maar dan horen we opeens een welluidende stem: Pavarotti! De taxichauffeur heeft zijn triciclo langs de weg geparkeerd. Vol overgave zingt hij er een oud vissersliedje voor zijn chagrijnige klanten. Ook wij staan even stil om van het prachtige uitzicht op Marina Coricella te genieten.

Het is zo mooi dat we zowaar onze dorstige kelen vergeten. Het echtpaar wordt er niet vrolijker van en beloont de taxichauffeur met een zeer mager applausje. Als zij weer vertrekken, lijkt "Pavarotti" onaangedaan. Maar dan horen we hoe hij extra gas geeft. Geen enkele kuil of bobbel wordt overgeslagen en ook de bocht wordt heel scherp genomen. Eén ding is zeker: aan het eind van de rit is het echtpaar ingeslingerd en daar zal op gedronken moeten worden!