Stortbui in Umbria

Una storia del nostra amica Willemijn Lindeboom

Wie een hele zomer in Umbrië doorbrengt riskeert het om expert te worden op het gebied van regendansjes. Wat kan een verkoelende, stofbeperkende en weelderig ruikende onweersbui van een half uurtje toch zalig zijn. Je ziet de buien van verre aankomen en voelt aan alles dat er iets staat te gebeuren. De wind steekt op, vaak in korte draaiende bewegingen. Het gerommel in de verte komt langzaam dichterbij en begint op onweer te lijken.

Het wordt per minuut angstwekkend donkerder terwijl de hevige bliksemflitsen zich steeds duidelijker aftekenen tegen de zwarte lucht. Ze verlichten alles in de paar tellen dat ze zinderend naar ons, de aarde, wijzen. Het lijkt alsof de natuur op de eerste harde klappen van de donder wacht terwijl je de neerslag al begint te ruiken. De geur van regen, ze is niet te vangen, emotionerend lekker. Heel kort hangt ze in de lucht, slechts een paar minuten na de eerste regendruppels en voor de echte stortbui.

Het blijft afwachten of de bui geen schade aan gaat richten. De kans is groot gezien de kracht van de wind en de grote hoeveelheid water die in zeer korte tijd naar beneden komt vallen.

Op zijn minst valt de elektriciteit uit (ENEL, de Italiaanse energiemaatschappij, sluit de elektriciteitskabels boven de grond vaak opzettelijk af), kraakt de telefoonlijn ernstig bij elke bliksemflits die in de buurt komt en komt er water onder de deuren en door alle kieren stromen (wegens de horizontale inslag door de harde wind veroorzaakt).

Lastiger is vervolgens dat de kleinere, niet geasfalteerde, wegen in rivieren worden omgetoverd, dat er water via de schoorstenen naar binnen komt zetten bv op de afzuigkap, door de filters heen en op het gasfornuis. Het goedje dat je vervolgens op het fornuis aantreft heeft weinig meer met regenwater van doen. Jammer is het als je de regen in hagel ziet veranderen en de mooiste planten met grote sappige bladeren in korte tijd in aan reepjes gescheurd groen op stokjes ziet veranderen. Niet prettig is het geluid van afknappende takken of cipressen die zover ombuigen dat ze doormidden knakken, laat staan het kabaal van het omvallen van een boom.

Al dit geweld hoor je met angst en beven boven de razernij van de regen en storm uit. Behoorlijk lastig wordt het als je na de storm wekenlang geen telefoonlijn hebt omdat die op meerdere plekken kapot is geslagen. Daarnaast kun je pech hebben, dat ENEL bv vergat de elektriciteit uit te schakelen of er iets anders mis ging zoals een blikseminslag waardoor je alle elektrische apparatuur moet vervangen of zelfs het huis opnieuw moet bekabelen ...

Ik overdrijf niet. Deze gevallen ken ik stuk voor stuk bijzonder goed omdat ik ze heb meegemaakt.

Soms vraag ik me dan ook af hoe het mogelijk is dat ik nog altijd uitkijk naar regen. Uitkijken met lood in mijn schoenen, zoveel mogelijk uitgeschakelde en losgekoppelde apparaten, dweilen in de aanslag, alle ramen dicht (en twee keer gecontroleerd dat ze echt dicht zitten) en maar hopen dat de naderende regenbui een regenbui is en geen vernielzuchtig tornadootje blijkt te zijn.