Dagelijks leven in Abruzzo

Una storia del nostro amico anonimo

Ik stuur jullie deze mail door die ik heb ontvangen...

Gister werd ik gebeld door een werknemer van het incassobureau met betrekking tot de betaalrekening van Sky. Ze vertelt me dat de rekening sinds september 2009 niet meer is betaald en vraagt hoe dit komt. Ik vertel haar dat ik vorig jaar april mijn huis heb moeten verlaten en dat ik er niet meer ben teruggekeerd. De rede: een aardbeving. De digitale ontvanger van Sky is verpletterd door het gewicht van een ingestorte muur. Het blijft even stil.

Dus biedt ze haar verontschuldigingen aan en zegt me dat ze het zal doorgeven aan degene die er verantwoordelijk voor is. Daarna vraagt ze me belangstellend of nu, na een jaar, alles weer goed is. Ze zegt me dat ik van mijn stad moet houden en dat ze het geluk heeft gehad het een paar jaar geleden te bezoeken. Ze was er helemaal weg van. Wat ze zich vooral kan herinneren is een geplaveid trappetje vanaf de Dom naar de Basilica di Collemaggio.

En ik krijg een brok in mijn keel. Ik vertel haar dat ik juist precies daar heb gewoond. Het blijft opnieuw stil, waarna ze me vraagt haar te vertellen hoe de stad tegenwoordig is. En dat doe ik…

Ik vertel haar dat het centrum is afgezet. Ik vertel haar dat ik niet naar mijn huis kan gaan wanneer ik dat wil. Ik vertel haar dat de inbrekers dit echter wel kunnen. Ik vertel haar over de verlaten gebouwen die elk moment kunnen instorten. Ik vertel haar dat er geen geld is om ze te renoveren. En dat dit ook geldt voor ons om te overleven. Ik vertel haar dat we sinds juli opnieuw belasting moeten betalen, ook als je geen werk hebt.

Ik vertel haar dat we de onroerend goed belasting en hypotheek van de verwoeste huizen zullen moeten betalen. En ook het maandelijks terugbetalen van de leningen zal weer beginnen. Ook voor degene die niets meer heeft. Dat in juli, een aardbevingsslachtoffer met een bruto inkomen van 2000 euro er op zijn loonstrook nog 734 euro netto overhoudt. Dat we niet alleen moeten starten met het betalen van de belasting, maar ook alle nog niet betaalde belasting sinds april moeten terugbetalen.

Dat de overheid de mensen zonder huis, die zichzelf redden met 2700 euro, niet tegemoet komt en hen niet eens het kleine bedrag van 200 euro per maand geeft die ze zou helpen de huur te kunnen betalen. Dat de huurprijzen verdriedubbeld zijn. Zonder enige controle. Dat ik, in een dorp met minder dan vijfhonderd inwoners, net zoveel huur betaal als Bertolaso voor een appartement in de Via Giulia in Rome betaalde.

Ik hoor haar hevig ademhalen. Ik vertel haar over de nieuwbouwwijken waar de koopprijzen van huizen te vergelijken zijn met die van luxe villa’s. Ik vertel haar hoe het leven is van de mensen die daar wonen. Als een bijenkorf zonder inhoud. Zonder ook maar een krantenverkoper. Of een bar.

Ik vertel haar over de bejaarden die zijn ontworteld uit hun eigen omgeving. Kilometers ver van huis. Ik vertel haar over de vakmannen die zijn vertrokken. Over het lage aantal inschrijvingen voor de middelbare school. Ik vertel haar over een stad die het sterven nabij is.

En zij antwoordt mij met trillende stem: 'Hoe is het mogelijk dat hier niets over bekend is. Dit kan zo niet door gaan. Bel de journalisten van de tv-zenders. Je moet het hen vertellen. Bel de kranten. Ze moeten er over schrijven.'

Zij schrijven niet…dus als je wilt doorsturen: graag!

Delen? Graag!