

Chiesa san Michele Arcangelo
Panicale is een miniatuurstadje in Umbrië, niet ver van het Trasimeense Meer, dat, ten onrechte naar mijn mening, vrij onbekend is. Maar vertel onze ervaringen maar niet door, er komen weinig toeristen en dat is een verademing.
Panicale is nog kleiner dan Castiglione del Lago, het ligt niet aan het water maar wel ook op een rotsige heuvel. De huisjes en straatjes liggen in concentrische cirkels verdeeld over drie niveaus. Elk niveau heeft zijn eigen pleintje met put.
Op het hoogst gelegen plein is het Palazzo del Podestà gebouwd. Op het eerste plein, Piazza Umberto I, zie je de achter- en zijkant van de grote kerk San Michele Arcangelo die de hoofdingang op het tweede, iets hoger gelegen, plein heeft.
Op de Piazza Umberto lag het kleine VVV-kantoortje waar een allervriendelijkst meisje achter de balie stond. Als we even wilden wachten dan liep ze met ons mee om ons HET theater te laten zien, werd er gezegd. Wij bekeken de ansichtkaarten en de foldertjes intussen dat zij haar paperassen ordende, laden dichtschoof en het bordje met "chiuso" op het raam hing.
Ze sloot het winkeltje af en liep al druk keuvelend met ons de linkerpoort onderdoor waarna ze in een van de kleine straatjes een onopvallende dubbele deur open maakte met haar grote sleutelbos en ons binnenliet.
Een plaatje van een theatertje dat ooit had toebehoord aan twaalf Panicalese families die het voor zichzelf, hun familie en vrienden in de achttiende eeuw hadden laten bouwen. In de jaren 80 van de vorige eeuw is het helemaal gerestaureerd en in ere hersteld. Er is plaats voor ongeveer 150 personen. Het wordt gebruikt voor kleine toneelproducties en kamerconcerten. Pas geleden was er nog "Salomé " van Oscar Wilde opgevoerd.
Nadat we alles uitgebreid hadden mogen bewonderen en zij intussen maar gezellig doorkletste over van alles en nog wat, nam ze ons mee naar een kerk even verderop, vlakbij de stadsmuur. Die kerk is niet meer in gebruik als kerk; er zijn nog enkele vervaagde fresco's te zien maar men heeft er een museum van gemaakt: il Museo del Tulle.
Una signora uit Panicale is zeer(?) beroemd geworden door het vervaardigen van een speciaal soort tule en kant volgens een heel aparte methode, de zgn. Ars Panicalensis. En om die kunst door te geven had ze in het begin van de 20ste eeuw een schooltje opgericht dat intussen voorzover ik begreep al weer ter ziele is.

Stadsmuur in Panicale
Bij een vitrine met zwarte kant vertelde onze gids dat er veel zwarte sluiertjes waren gemaakt voor vrouwen die op privé-audiëntie gingen bij de Paus. Inderdaad herinner ik me foto's van vroeger waarop Koningin Paola of Prinses Gracia, helemaal in 't zwart gekleed en met een prachtige sluier over hun hoofd naast de in het wit geklede Paus stonden. De zwarte kleding voor de dames was een voorgeschreven "wet" van het Vaticaan.
Na de rondleiding in het Tulemuseum ging onze signorina thuis lunchen en wij, na nog een zwerftocht door het stadje, zijn op het terrasje van Bar il Gallo, op Piazza Umberto I, een kopje caffè gaan drinken voor we onze rit rond het Trasimeense meer hervatten.