Dagboek van een au pair

Liefde voor la bella Italia komt niet zomaar door de brievenbus op de deurmat vallen. Iedereen heeft zijn eigen ervaringen, verhalen, anekdotes...En ik heb zo de mijne. Bij deze!

Da anni ben ik al fan van Laura Pausini. Op mijn 10e kreeg ik van mijn vader kaartjes voor het eerste concert van Laura in Nederland bij Central Studios Utrecht. Ik was nog zo klein dat ik voor de dranghekken tussen de bodyguards mocht staan. Ik was verkocht...; playbacken voor de spiegel met een microfoon gemaakt van een wc-rol met daarin een prop aluminiumfolie.. schrijven naar televisieprogramma's met de vraag of ik haar mocht ontmoeten..Ik was fan van top tot teen!

Maar ik wist bij god niet wát ze nou eigenlijk zong...Eén van haar eerste liedjes Dimmi dove sei vertaalde ik als ‘waar zes'. De eerste regel van ‘La solitudine', Marco se n'è andato e non ritorna più, schreef ik als ‘Marco se nandata eno tornapiew'.

Reden genoeg dat ik voor mijn 14e verjaardag Italiaanse woordenboeken vroeg. En vanaf dat moment werd mijn passie voor de taal én het land alleen maar erger. Er was geen houden meer aan.

Op mijn 17e besloot ik om naar Italia te gaan om daar als au-pair te werken. Toen ik net tien dagen 18 jaar was, vertrok ik met mijn vader naar Torino om bij de familie Bucci-Bonino voor hun kindjes Alessio, Enrico en Luca te gaan zorgen. Toen we de Italiaanse grens overgingen deed ik het in mijn broek...overal zag ik hoge sobere flatgebouwen en ik was zó bang dat ook ik in zo'n soort appartement zou komen wonen.

Maar gelukkig, de familie Bonino woonde midden in Torino, in de oude wijk La Crocetta. Het was prachtig! Bij binnenkomst bood de moeder Aurora mij een koffie aan. In Nederland lustte ik absoluut geen koffie! Ik durfde van de zenuwen niet te weigeren en dronk zo mijn eerste Italiaanse koffie, niet te pruimen zo sterk. En mijn vader, die naast me op de bank apetrots zat te wezen dat zijn kleine meid hier zou gaan wonen, zat mij maar toe te fluisteren ‘dit is lekker joh An, dit is een echte espresso'. Liefst wilde ik die rotkoffie uit het raam gooien en terug naar mama in Nederland.

Maar ik bleef. En als tatina, klein kindermeisje, heb ik de prachtige stad Torino leren kennen, me ondergedompeld in de Italiaanse gebruiken, me verbaasd over de Italiaanse opvoeding, genoten van de discussies aan tafel en van de wijn die rijkelijk vloeide, en mijn hart verloren aan de familie Bucci-Bonino (en ja..ook aan de Italiaanse koffie)!

Lees ook deel 2 van diario di Tatina ....