Met z'n vieren dus naar Lido di Jesolo: 12 kilometer strand en dito boulevard, 100en hotels, restaurants, disco's, winkeltjes, appartementencomplexen, etcetera: alles is er in overvloed. Zelfs een zwembad bij ons appartementencomplex ontbrak niet, vertelde de receptioniste bij onze aankomst. Erg leuk meisje trouwens... "Ciao, eeh, wie hef, ehh, appartamento" ... Uit de blik die volgde bleek wel dat samen een ijsje eten voorlopig alleen in mijn dromen zou gebeuren.
Het strand, de disco's, er bleven nog genoeg mogelijkheden over. Mooi strand trouwens, maar wel anders als in Nederland. Beetje smal, met rijen strandstoelen die horen bij de vele hotels en appartementcomplexen. Uitgestrekt op een stretcher, kon ik nog net over m'n pens heen, de zee, en vooral de langslopende mensen zien. Alleen maar strakke en gespierde lichamen. Lig je daar met je witte lijf en een biertje lamlendig in de hand loze opmerkingen te maken (lees: moed in te spreken).
Pas later op de dag (lees: na een aantal 'birra's') durfden we ook af en toe eens een Italiaanse schone aan te spreken, maar de enige mensen die ons te woord stonden waren de vele handdoek-, tattoo-, en kettinkjes-handelaren. Eén blik was zelfs genoeg om je van alles aan te laten smeren. Naïef als we waren, dachten we dat zo'n gelikt kettinkje de vetrollen wel zou verdoezelen. Dus kettinkje om, sprinten naar zee, borst naar voren, en vervolgens met veel herrie de bal achterna duiken en doen alsof je het water niet koud vond.
De zee in, want daar waren ze ook, de Italiaanse meisjes, op-en-neer flanerend in de branding. En als praten niet lukt, dan moet een beetje imponeren met een bal toch wel werken. Maar iedere snoekduik op een 'verkeerd gegooide' bal ten spijt; alleen boze blikken waren ons deel als de spetters de geöliede lichamen bereikten.
Okee. Andere tactiek. Dit keer geen fysiek geweld, maar het grote praatjesboek uit de kast gehaald. Strak in de outfit, gladde coup, en uiteraard met kettinkje om liepen we tegen 10-en naar een van de vele restaurants - bij voorkeur met karaoke. Hollanders als we zijn, bestelden we aldaar een 'birra grande', alvorens we de pizza tot ons zouden nemen. Contact maken was geen probleem, want de leuke bediening kwam vanzelf lachend naar je toe. Praatjesboek geopend, en lullen maar. En het werkte! Vriendelijk lachend en gezellig terugpratend werden onze birras grandes en pizza's afgeleverd.
Om maar zoveel mogelijk contact te maken bestelden we meer en meer birras... totdat ik vanachter de karaokestand alleen nog maar onze eigen tafel als publiek zag, de bediening al aan de bar een sigaretje zat te roken, en de bedrijfsleider ons van een afstandje vriendelijk naar buiten stond te kijken. Het roepen van wat wartaal naar de bar maakte nu geen indruk meer: tijd om ons heil ergens anders te zoeken.
Een lange wandeling door de winkelstraat maakte ons weer helder en fit om de strijd aan te gaan met onze Italiaanse collega's in de disco. Mooie disco's met veel vloeroppervlakte, zowel binnen als buiten. Inrichting komt in een enkel geval wat 'Oost-Europees' over, maar niettemin hangt er een goede sfeer. Onze collega's waren alles behalve 'Oost-Europees', eerder buitenaards! 'Facial hair' loopt als spaghetti-slierten over het gezicht, haarcoups lijken als klei geboetseerd, en ieder gedragen kledingstuk is gemaakt om de betreffende spierpartij nog imposanter te doen overkomen. Stonden wij daar: 'coup' verregend (want regenen doet 't wel af en toe), overhempjes inmiddels half uit de broek hangend, alleen de baard, die was gladjes geschoren.
De bijdetijdse en goed gemixte dancenummers, maar meer nog de zeer aantrekkelijke Italiaanse dansmariekes op het podium deden onze smoel op 'cool' trekken, en de dansvloer op stappen. Als er iets is wat die Italianen niet kunnen, dan is het natuurlijk het Hollandse gabberen. Ritmisch stonden we te hakken op de Italiaanse dance en binnen korte tijd hadden we alle ruimte op de dansvloer... op zich prettig, maar niet wat we in gedachte hadden. En dorstig als we waren geworden, leek een positie aan de bar een beter uitgangspunt om ons doel te bereiken. Daar waren we zeer welkom, want de gemiddelde Italiaan houdt het barpersoneel bepaald niet bezig. En dat terwijl ze zulke geweldige capriolen uithalen met je drankje voordat je het te drinken krijgt!
Dankbaar publiek als we waren bestelden we grif cocktail, na cocktail. Al gauw kregen wij onze rol in de trucage en vlogen de ijsklontjes, rietjes en zelfs hele flessen door de lucht. Ons feestje was gemaakt! Maar ieder spoor van een coole of strakke houding was definitief verdwenen, voor zover die al ooit aanwezig was geweest. En toen we aan het eind van de avond ook nog de danspasjes van de dansmariekes nog eens na poogden te doen, hadden we alleen nog het barpersoneel te vriend over. Met een humeur dat niet beter kon, maar zonder meisje in de arm, hielden we een taxi aan voor de reis naar huis...
De Italiaanse meisjes bleven dus ver te zoeken. Misschien moest ik dan toch maar een dagje aan de rand van het zwembad vertoeven, ijsje in de hand, voeten spetterend in het water, zonnetje op m'n pens...; hoewel...; en dan zeker het keten in de zee, het zingen en zuipen in het restaurant, en het jongleren en dansen in de disco missen zeker?! Ik dacht het niet! Ik stuur dat meisje van de receptie wel een kaartje. Dat zwembad loopt voorlopig niet weg...