Bologna bus blues

Robert Hellenga heeft Bologna Blues geschreven en ik heb geen idee waar het boek over gaat, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen. Ikzelf krijg in ieder geval de blues van de Bolognese Bus.

Het begon al toen ik voor het eerst de bus nam: als ik in Nederland de bus instap, zeg ik altijd ‘hoi!' of ‘Hallo!', al naar gelang de leeftijd van de chauffeur. In Bologna heeft de bestuurder de waarschuwing ‘Non parlare con l'autista' letterlijk genomen en zal in geen geval antwoorden. Daarentegen blijft hij stug in het spiegeltje boven zijn hoofd kijken. Laatst kwam ik er achter dat dat niet het spiegeltje is, waarin hij de hele bus kan controleren, maar waar hij zichzelf in kan zien: de Bolognese Buschauffeurs hebben een Narcissuscomplex. Hetzelfde geldt voor het uitstappen: enige tijd geleden was ik op het gehele traject de enige passagier. Logischerwijze zei ik ‘Grazie' toen we op plaats van bestemming aankwamen. Ik heb nog nooit iemand zo verbaasd zien kijken...!

Maar buiten dat ze nog graag telefoneren of uit het raampje hangen om, midden op de weg, met een collega van een andere bus te beppen, zijn de Bolognese Buschauffeurs Perfectly Normal (behalve die ene die halverwege de reis de weg niet meer wist en het aan een passagier moest vragen, maar ik denk dat hij vrij uniek was). Nee, vooral de rest van de bus, namelijk de gebruikers ervan maken het geheel zo bijzonder. In Bologna geldt de regel: ‘Blijft u staan, dan kan ik zitten.' Als de bus zich opent, stort al het jonge en fitte volk zich erin om alle zitplaatsen voor de oude, langzame lieden hun neus weg te kapen. Vooral moeders met kinderen zijn daar goed in: ze sleuren hun kroost mee naar binnen, planten hen op de stoel voor hen en als er vervolgens een krom oud omaatje naast hen komt staan, gaan ze intensief het plafond bewonderen.

Nu dacht ik dat ik het goede voorbeeld kon geven door wèl op te staan voor de bejaarde medemens, maar nu kom je hier in de bijzondere situatie dat ze de hint niet begrijpen. Na een hoop gewijs en gedwing, lukt het dan toch om Oma op de stoel te krijgen. Oma; want Opa zal het aanbod absoluut niet aannemen. Na een paar weigeringen kwam ik er achter dat het hier Not Done is om als Dame je stoel aan een Heer aan te bieden. Mannen blijven eigenlijk per definitie staan, ook als de bus geheel leeg is. Een heer van ± 100 jaar oud, gaf mij laatst de reden: ‘Kindje, ik heb misschien nog 4 of 5 jaar te gaan en dan kan ik voor eeuwig liggen.' De laatste bijzonderheid betreft het uitstappen: in Bologna zijn de bussen zo ontworpen, dat je voor en achter kunt instappen en in het midden uit kunt stappen, niet dat iedereen zich daar aan houdt

, maar dat terzijde. Nu geldt de volgende regel: 1 halte voordat je uit wilt stappen, dien je op het knopje te drukken (als er al een in de buurt is) en vervolgens je hortend en stotend richting uitgang te begeven. Negen van de tien keer blijft de bus nog een onmogelijke tijd vaststaan in het verkeer, zij het vanwege een stoplicht, zij het om geen enkele reden dan ook. Ook al ben je 10 of 100: je klampt je vast aan een paal en laat je even lekker rondslingeren door de bus. Stel je voor dat je niet op tijd uit kunt stappen... Dit is begrijpelijk als je achterin zit en de bus is strapieno. Het is namelijk. ook de gewoonte van sommige mensen om bij een halte richting uitgang te lopen en vervolgens niet uit te stappen. Als je daar achter staat, ben je al te laat: de deuren gaan dicht en de bus zet zich weer in beweging.

Maar dat is nog altijd beter dan tussen de deuren terecht te komen. Dat komt vooral voor als je zwaar beladen bent met koffers of boodschappen en je dus niet snel genoeg de bus uit kunt rennen. Ook grappig is het als de bus weer gaat rijden tijdens het uitstappen: dan lig je tussen je boodschappen op de grond. Mij 2 keer gebeurt, holadiee. Ik zou dus zeggen: kom naar Bologna en ervaar de BolognaBusBlues!!