Via Degli Dei

De Via Degli Dei, de weg van de Goden, is een prachtige wandeling van Firenze naar Bologna. De meesten lopen hem van noord naar zuid, maar ik loop de route andersom en sluit dus af in Bologna. Het wordt mijn eerste grote etappe in het nieuwe jaar.

De route is een stuk zwaarder dan de route van Franciscus di Assisi, maar na samen met mijn familie Kerstmis te hebben gevierd in Firenze, start ik met hernieuwde krachten. Op mijn route heb ik veel bijzondere plekken gezien en ook bijzondere mensen tegengekomen.

Op de foto bovenin zie je mijn uitzicht op Nieuwjaarsdag. Firenze dik in de mist, zo weet ik omdat mijn ouders niet naar huis kunnen vliegen. Boven op de berg schijnt de zon. Bijzonder.

Onvergetelijke jaarwisseling en ontmoetingen

De middag voor de jaarwisseling stond in het teken van een spontane ontmoeting met en uitnodiging door jongvolwassenen. Pijl en boog schieten, een biertje drinken en een heerlijk bord pasta eten. Het oudjaar sluit ik af op een bijzondere locatie, bovenop een berg, in mijn uppie, in volledige stilte. In retraite dus.

Sinds 30 december ben ik bijna alleen maar buiten. Het is dichtbewolkt en regenachtig. Eigenlijk geen weer om met je open tentje op 1100 meter hoogte in de bergen te slapen. Maar wel een heel avontuur.

Eerste nacht van de Via Degli Dei. Met uitzicht over Firenze...

Ik ontmoet ook Mattia; hij loopt de route net andersom. Of eigenlijk... loop ik hem andersom. De route loopt namelijk van Bologna naar Firenze (noord-zuid) en niet van Firenze naar Bologna. Er ontstaat een leuk contact. Mattia woont in Ferrara dat een paar dagen later op de planning staat. We ruilen wat spulletjes en spreken af om elkaar weer te zien in Ferrara.

De Via Degli Dei is steil. Mattia heeft mij laten zien dat je ook een uur kan doen over 2 km. Niet normaal. Maar met doorzettingsvermogen kom je altijd tot een eindbestemming. Die gedachte blijkt de inspiratie die ik een paar dagen later nodig heb.

Ook deze route heeft zijn eigen cultuurgeschiedenis! Je komt o.a. Romeinse wegen en forten tegen onderweg

Met de zegen van boven

De etappe van die ene dag is me eigenlijk te zwaar. Op de hele steile hellingen vlak voor het dorp Marcoiano staat een klein kapelletje. Wat heb ik gesmeekt dat die open zou zijn voor mij. Maar helaas. Als ik aan de deur trek, is hij toch echt gesloten.

Na mezelf mentale moed ingesproken te hebben, klim ik nog een kilometer door richting het dorp. En warempel: daar staat nog een kerk. De voorkant ziet er netjes uit. Ik klop op de deur. Tevergeefs, niemand doet open.

Iets doet mij aanvoelen dat ik even om het gebouw heen moest lopen. Tot mijn verbazing is de achterzijde van de kerk lang niet zo mooi als de voorkant. Integendeel. Alle kozijnen zijn zwaar aan vervanging toe. En waar een nette deur had moeten zitten, kan ik zo naar binnen stappen. Tja, uit nieuwsgierigheid doe ik dat dan toch even.

Alles is verlaten. Ik stap in een aantal ruimtes met stapelbedden. Maar wel met een dikke laag stof en overal muizenpoep. Veel ramen staan open of zijn ingeslagen. Ik loop richting de voorkant van de kerk en kom ik uit in ‘het schip’, zeg maar de kerkelijke ruimte. Deze ziet er op het eerste oog nog wel gebruikt uit.

Alhoewel... na wat beter kijken zie ik een aantal plaatjes van de kruisgang van Jezus op de grond liggen. Er ligt een dikke laag stof op de pianotoetsen; ze blijven hangen. Nee hier wordt geen dienst meer gehouden… misschien alleen nog met kerst.

Maar kan ik hier slapen? Die vraag blijft een tijdje in mijn hoofd zitten. Ik ga zitten in de kerkbanken. En op een of andere manier, komt er een soort vredig gevoel over me. Ik weet dat het okay is om te overnachten op deze plek. Voor mijn gevoel heb ik toestemming. Ook zonder kerkdienst blijkt de kerk een inspirerende plek…

Ik loop de route nog een keer

Mist, mist en nog meer mist...

Deze week zit het helaas niet heel erg mee met het weer. Er is weinig uitzicht. Bijna de hele tocht loop ik in dichte mist. Ik wil dus nog een keer terug om de tocht te zien mét uitzicht. Want de omgeving moet echt schitterend zijn... Dat ik weinig gezien heb van die omgeving, wil niet zeggen dat het geen mooi stuk was om te lopen. Ik ben bovendien weer tot veel nieuwe inzichten gekomen.

Een week en 134 km later

En ja, ruim een week later ben ik al weer aan het eind gekomen van de 134 km Via Degli Dei. De pijn die ik de afgelopen 500 km had in mijn voet, is een stuk minder. Sterker nog: ik kan weer pijnloos lopen. Dat is een fantastisch gevoel kan ik je vertellen! Of het aan de Via Degli Dei ligt? Of aan alle gelukwensen voor 2022? Of aan wat anders? Ik heb geen idee. Maar 1 ding weet ik wel. De tocht tegen de ziekte van Lyme gaat door!

En hier trekt dan even de mist op. Waardoor ik zie dat de omgeving fantastisch mooi moet zijn. Ik heb besloten deze route nog eens te lopen met beter weer en een lichte rugzak 🙂

Ik raakte van het pad af en kwam dit soort bomen tegen. In 1 woord gewoon GAAF! Deze boom kan makkelijk paar 100 jaar oud zijn en leeft nog steeds.

Die kant op!

Het hoogste punt van de Via Degli Dei. De route is ontzettend zwaar; hij bevat veel hele steile hellingen. Advies gewicht voor de rugzak is 8 kilo voor deze route.... Oeps... de mijne is heel veel zwaarder...

Normaal heb ik de regel niet in het donker te lopen. Veel licht heb je namelijk niet op de Italiaanse wegen. Een smal paadje langs een afgrond, en weg ben je. Een diepe plas waar je natte sokken van krijgt. Stap je in een gat in de weg dan breek je je enkel. Maar soms.... soms moet je. Deze nacht gaat het sneeuwen; 15 cm zo is voorspeld. Om een goede nachtrust te pakken en niet elke 20 minuten sneeuw van de tarp af te schudden, heb ik besloten een b&b te regelen. Maar daarvoor moet ik er nog even 10 kilometer aan vast plakken en dat betekent (uitzonderlijk) nachtwerk....

Na die 10 km wacht me wel dit heerlijke resultaat!

Lopen tegen Lyme, ook in de sneeuw!