Una storia del nostro amico Dick Ket |
In de loop der tijd ben ik, als ik met vakantie in dat heerlijke Italië vertoefde, met enige regelmaat op dagexcursie geweest met een Italiaanse busonderneming. Dit in weerwil van mijn opvatting, dat zelf doen en zelf ontdekken natuurlijk het spannendste en leukste is. Emoties die enigszins gecompenseerd werden door de rijstijl van de Italiaanse chauffeur. Echt, we hebben ‘coureurs' overleefd die dachten dat zij ‘Fangio himself' waren. Alleen is de bus beslist geen Ferrari...
Ik heb dus iets tegen reizen in groepsverband. Het stuit mij tegen de borst om met vijftig mensen tegelijk te plassen, te eten of in stilte te genieten van een adembenemend (uit-)zicht. Maar soms is het makkelijk om geleid te worden. Vanwege de onbekendheid van de omgeving bijvoorbeeld. Of wanneer ik inschatte dat ik op de plaats van bestemming mijn auto niet kwijt kan.
Tijdens die excursies dook veelvuldig de naam van de Italiaanse held Garibaldi op. De man was bijna in zijn uppie verantwoordelijk voor de Italiaanse eenwording. Maar dit moet mijns inziens dan in het geniep gebeurd zijn. Want volgens de reisleidster of -leider was hij altijd hier op de vlucht, zat hij daar ondergedoken en werd hij hier verslagen. Kortom: niet bepaald een palmares om trots op te zijn. Ik moet hierbij wel aantekenen, dat het mogelijk is, dat ik de reisleider of -leidster niet altijd goed verstond vanwege mijn gehoorbeperking en de verschillende versies die zij in drie talen ten gehore brachten. Maar als mijn grootste gemene deler van deze talenbrij door enkele andere deelnemers aan de excursies bevestigd werd, kon ik er welvoeglijk toch vanuit gaan, dat mijn interpretatie de werkelijkheid geen geweld aandeed. Ik kan u namelijk verzekeren, dat het geen speciale groepsreizen voor doven en slechthorenden waren.
Toch was en is Garibaldi een echte held. Maar het heeft vrij lang geduurd voordat ik hier achter kwam. Natuurlijk kwam ik zijn naam te pas en te onpas tegen. Ieder dorp, stad of regio had wel een Garibaldi-steeg, -straat, -laan of -park. De man heeft zelfs een eigen museum, maar vraag mij niet waar. www.italie.nl zal ongetwijfeld uitkomst bieden. Maar ik spit slechts in mijn lange- en korte termijn geheugen. Ik laat het digitale spitwerk aan u over. Had ik trouwens ook niet ter beschikking, toen ik mij eind vijftiger jaren voor het eerst in Italië meldde.
Mijn twijfel over deze brave borst wordt niet door de Italianen gedeeld. Anders was Garibaldi niet zo populair (gebleven). Niet zo in de armen gesloten als de verloren zoon. Want één ding wist ik zeker: hij is van origine geen Italiaan! Dat kon ook niet. Toen hij in Nice werd geboren, bestond Italië nog niet! Slechts door een grillige speling der geschiedenis, zoals zo vaak, werd zijn geboortestad bij Frankrijk gevoegd. En niet bij Italië, zijn grote wens. En daar was Garibaldi beslist niet gelukkig mee, dat kan ik u met de hand op mijn hart verzekeren. Opvallend genoeg werden zijn heldendaden groter naarmate we meer naar het zuiden reisden. Daar werd niet verloren, gevlucht en ondergedoken. Daar vocht hij en won hij bovendien. Met een legertje roodhemden, anderhalve man en een paardenkop. Vreemd toch dat de kleur van hemden zo belangrijk kan zijn.
Naargelang ik meer excursies maakte, maar bijvoorbeeld ook de Giro d' Italia op het tv-scherm regelmatiger volgde, werd het mij duidelijk dat zijn succes mede te danken was aan de aanwezigheid van de Fransen. Die vertoonden zich hoofdzakelijk in het noorden. Zodra zij hun biezen pakten, werd het daar weer hollen en verstoppen geblazen voor onze Garibaldi. Want het machtsvacuüm, dat de Fransen daar achterlieten, werd opgevuld door de Oostenrijkers. Die lederhosendragers hadden het niet zo op met onze held in spé. Evenmin met zijn ideeën. De Habsburgers - ook de aangetrouwde Sisi - droomden van macht en een groot rijk. Gedachten die zij pas na de Grote Oorlog van 1914-1918 gedwongen moesten opgegeven. En dat is maar goed ook. Anders hadden wij nooit zonder wrok naar de films van Romy Schneider over dit eenvoudige boerenmeisje, dat opklom tot keizerin, kunnen kijken. En dat zou jammer zijn, want ook Romy behoort tot mijn helden..