De kinderen

Anne Arends besloot op haar 17e naar Italia te gaan om daar als tatina, au-pair, te werken. Als tatina heeft ze de prachtige stad Torino leren kennen en haar hart verloren aan de familie Bucci-Bonino. Lees haar dagboek vanaf het begin en geniet mee van haar au-pair ervaringen, en vooral haar typische tatina -blunders......

Wat de kinderen betreft was het ook allemaal even wennen. Ik moest de kindjes Engels leren. Dit ging niet altijd even makkelijk. Italiaanse woorden die ze in het Engels niet wisten werden gewoon op z'n Engels uitgesproken: prosciutto werd ‘proshoot', bussare sulla porta werd ‘to bose on the door' en Aurora was helemaal creatief met het woord ‘onderzetter': van het Italiaanse sottopentola maakte zij 'undersaucepan'. Ach...het wende snel. Maar ik werd ook geconfronteerd met poepluiers, broekplassen, speelgoedauto's die me om de oren vlogen (dat Italiaanse temperament ook...) én neuspeuterij...

...Laatst zoiets stoms gebeurd. Alessio heeft het 'neuspeuteren' ontdekt hoor. Toen we net weggingen van huis en dus nog voor de deur van het palazzo stonden, riep Alessio opeens "Annaaaaaaaaa, mocollo!". Het woord ‘snot' is niet één van de eerste woorden die je leert in Italia, maar bij kleine kinderen ontkom je er blijkbaar niet aan; Alessio hield zijn wijsvinger voor mijn neus met een enorm 'snotje' erop...Uiteraard geen zakdoek bij me of wat dan ook, dus ik dacht, 'dan maar op de ouderwetse manier' en schoot het dus weg met duim en wijsvinger. Komt dat enorme snotje dus juist net op het raam van de voordeur terecht.....

Ik heb het mooi laten zitten. Tijdens de lunch vroeg Aurora zich af sinds wanneer de ramen van het pand niet meer werden schoongemaakt...

Zo blijkt maar weer dat Italiaanse kindjes verrekte weinig van Nederlandse kindjes verschillen...

Lees ook deel 4 van diario di Tatina ....