Leontine woont in Toscane. Door de lockdown van het Corona-virus vreesde ze voor de terugkomst van haar dochter

25 maart 2020

Leontine (51 jaar) woont sinds oktober 2000 in Italie. Haar beide meiden zijn geboren in Rome en vervolgens opgegroeid op het mooie Sardegna [Sardinië]. In 2008 keerden ze terug naar het vasteland van Italië. Ze kozen voor Monteguidi, een 80 zielen tellend dorpje op het Toscaanse campagna, platteland. In de zomer van 2011 verhuisden ze, met het oog op de middenschool van de meiden, naar een oostelijke Chiantiheuvel met uitzicht op Firenze [Florence]. Leontine zat enorm in haar rats aan het begin van de Corona-crisis. Ze vertelt waarom...

"Mijn dochter was namelijk net met 2 vrienden een paar dagen naar Nederland vertrokken. Het was spannend of ze op tijd terug zou kunnen komen. Al lang van tevoren hadden ze zich erop verheugd Amsterdam, Leiden en Rotterdam te bezoeken onder andere voor de universiteiten en vervolgopleidingen.

Nadat ze hoorden dat hun vlucht terug naar Florence geannuleerd werd, hebben ze geprobeerd via Napels of Bologna te kunnen terugkeren naar Italië. Ze hebben zelfs treinritten uitgezocht, maar keer op keer werd het vervoer weer afgelast. Uiteindelijk zaten ze op de allerlaatste vlucht van Eindhoven naar Pisa. Daarna thuis komen, bleek ook nog een hele toer...

Er bleek namelijk geen efficiënte manier te zijn om de drie studenten op te halen. Dit omdat er per auto maar 1 passagier is toegestaan; deze mag bovendien alleen achterin. Dus zouden drie ouders voorzien van allerlei autorisaties in drie verschillende auto’s richting Pisa moeten rijden. Bussen reden niet, maar regionale treinen nog wel, dus die hebben ze dan maar genomen. Vanaf het station in Florence waren er weer geen bussen. Mijn dochter was de enige passagier op de tram; haar klasgenoot moest met de benenwagen naar huis...

Er zijn ergere plekken om in lockdown te zitten, toch?

Bij ons in de buurt

Italianen zouden Italianen niet zijn als ze proberen de wet te ontduiken, door bijvoorbeeld met een speelgoedhond aan een lijn even naar buiten te gaan om een frisse neus te halen. Wij wonen in de campagna en zien hier nog wel mensen voorbij lopen, ruim een meter voor en na elkaar, want wandelen mag niet naast elkaar.

Er worden initiatieven ontplooid om ouderen te helpen, doktoren en verplegend personeel hebben gelukkig inmiddels voorrang. Social media spelen een grote rol bij het doorspelen van communicatie; de ‘ketting’-grapjes en meditaties zijn niet van de lucht. Florentijnse wijken als Scandicci en Isolotto lijken inmiddels op Napoli: de flats hebben een luid balkonleven.

Een groot contrast met mijn boeren-buren; zij kochten op de valreep een vriezer om deze week ritueel een koe te slachten en in te vriezen. Nu zijn alle 'niet noodzakelijke winkels' dicht, alleen ‘prime necessity winkels’ zoals apotheken en supermarkten blijven open. Frappant dat hier ook de wijnwinkel op het plein onder valt…?!

Boodschappen doen

Woensdag stond ik 1 ½ uur in de rij voor de supermarkt, want er mochten maar 5 mensen tegelijk binnen zijn! De toiletrollen-run viel nog wel mee: minder gehamster dan ik nu in Nederland zie: zou het iets met het bidet-gebruik te maken hebben?

Wij leven zoveel mogelijk 'bij de dag' en 'van het land’. We maken weer zelf brood en als we zien dat de bananen overrijp zijn, dan halen we eitjes bij de kippen van de buren om daarmee bananenbrood te bakken. We bekijken welke groente rijp is in de moestuin en leren zelfs ‘wilde groenten als distels en wilde ui’ te herkennen. Om ze vervolgens te gebruiken in voor ons nieuwe, maar voor de locals eeuwenoude seizoensrecepten. Het doel is om maar 1 x per week onze heuvel ‘af te dalen’ om aan te sluiten in de supermarkt-rij. Dat doen we voorzien van een gedetailleerde boodschappenlijst, want oh wee als er wat vergeten is… 😉

Naar het ziekenhuis

Maandag 9 maart zat ik nog voor een controle bij het ziekenhuis en verwonderde ik me over de ‘om en om’ afgeplakte wachtstoelen, de maskertjes, sjaals en linten overal om afstand naar de verpleging en het loket te houden.

De dag erna gingen alle bedrijven en scholen dicht, werden winkels en horeca op slot gedaan en afgeplakt. De kassa’s van supermarkten hebben vaak een enorme plastic constructie er omheen om het personeel te beschermen; als klant praat je tegen een soort blinde cabine.

Inmiddels zitten de ziekenhuizen overvol, staan de artsen voor de dramatische keuze wie ze kunnen helpen en redden, maar ook wie ze moeten opgeven. Gelukkig houdt men zich, voor zover mogelijk, echt aan het huisarrest, voorlopig tot begin april, maar heel waarschijnlijk langer.

Ik realiseer me dat wij relatief van geluk mogen spreken, want het leven op het platteland is niet gek veel anders dan normaal. Het biedt gelukkig ruimte, natuurcontact en nu nog meer rust door contactverbod. Mensen die op een paar vierkante meter zonder een buiten wonen, moeten echt tegen de muren oplopen. En ouders met jonge kinderen weten vaak niet meer waar ze het moeten zoeken met letterlijke en figuurlijke zorgen...

Aanslag op de economie

Deze Corona-crisis vormt een enorme aanslag op de economie, zeker voor dit land dat zo van toerisme afhangt. Voor mij persoonlijk ook, want ik was net helemaal klaar met de verbouwing hier bovenop onze heuvel. We zouden onze ’Stalle Suite’ verhuren en hadden net de eerste gasten ontvangen… Onze lodge Sogno Sperduto op Sardinië heeft nog wel wat boekingen staan. Waarschijnlijk omdat het zo mooi in de natuur ligt en bedoeld is als ‘oplaadplek’ zonder naaste buren. Maar de vele voorjaarsboekingen die blijven nu natuurlijk even uit. Kom zelf maar eens kijken als de 'coast chiara' is!

Tanti tanti saluti vanuit de Toscaanse campagna.