Italie, het beloofde land. Deel 1; De beslissing

Iedere actie heeft ook een reactie, een oud leraar van mij had dit ooit in een les gezegd en dit is mij steeds bijgebleven. Wel de actie die wij hebben gedaan is de beslissing nemen om in Italie te gaan wonen en werken, de reactie kunnen jullie de komende maanden volgen via deze website, de voorbereiding, de contacten, de moeilijkheden en de oplossingen om uiteindelijk in de zomermaanden van 2002 in Italie te belanden... de zomermaanden van 2002, ligt nog ver weg denk je, maar de tijd gaat sneller dan je denkt... dus we beginnen eraan.

Tijd: augustus 2001. Plaats: Bardolino, Italie, een plaatsje aan het Gardameer. Na 14 uur rijden zitten we hier op het terras van onze tijdelijke verblijfplaats, zeg maar vakantiewoning. De volgende 14 dagen zou ik mij terug thuis voelen, wat indien we hier zouden kunnen blijven... Och, kom, je bent al 44 en emigreren naar een ander land is voor mensen die veel jonger zijn, niks voor mij, laat staan dat ik mijn gezin in dit avontuur wou trekken... toch liet die gedachte mij niet los.

's Avonds had ik een heerlijk zicht op het Gardameer en terwijl het geluid van vuurwerk over het meer galmde, broeide bij mij toch de gedachte, "Wat als we het nu toch eens zouden doen?" Och, indien je een aangename vakantie hebt dan wil je daar altijd wel blijven dacht ik en tenslotte vakantie is nog altijd anders dan daar wonen en werken, ik ken zelfs de taal niet.

Op één van de avonden tijdens de talloze wandelingen die we maakten gingen we weer naar "ons barke" een standbar langst het Gardameer waar je heerlijk kunt zitten en genieten van de laatavondzon in je glas witte wijn. Het was rustig en een praatje met 'Sara', de dochter van de eigenaars, draaide anders uit dan ik verwacht had. In Engels en Duits praten we over mijn schoonouders, die daar al bijna 20 jaar kwamen en dus al goede vrienden waren van Sara, haar broer en haar ouders. Toen ik plots mij liet ontvallen dat ik wel in Italie zou willen wonen en werken antwoorde Sara kort maar krachtig "Doen!". Het zit hier immers vol met Duitsers die hier wonen en werken was haar repliek. Ik had nog niks tegen mijn vrouw gezegd van mijn gedachten, maar schrok wel van haar reactie toen ze zei: "Wel, indien we dit zouden kunnen, waarom niet!"

• deel 1
• deel 2
• deel 3