la vita è bella... wonen en werken in Italia?

Una storia del nostro amico David Schoonbroodt

Deze maand ben ik twee jaar in Italia. En dan maak je toch een som ;...Wat heb ik achtergelaten (familie, vrienden...) en wat heb ik 'gevonden' (andere werk, amici, nieuw leven...) In die 24 maanden is de geboorte van ons zoontje natuurlijk het belangrijkste geweest. Oktober 2001, een dag vóór mijn verjaardag!!! Maar ook onze trouw, zomer 2002, hoort tot die mooie momenten. Nu, velen denken dat mijn vrouw een Italiaanse is.... Niet dus... Ze woonde wel al een tijdje hier in Toscana, maar ze is Peruaanse. Eerst mijn vakantielief, dan een lange-afstandsgeliefde en nu de vrouw van mijn leven. Ook 'babbo' (vader) worden, verandert klemtonen in een mans leven. Vele inwijkelingen van de Lage Landen komen naar hier voor beroepsmotieven...of voor een Italiana/o.

Belgio

Dus net als die laatste groep is Amore ook bij mij een reden om 1200 km zuidwaarts te gaan wonen. Ik kom uit het natte, platte en politiek versnipperde België, Belgio.

De eerste maanden woonden we in het tamelijk dure Firenze. Ik vond werk in CFT, een transportgroep en tevens beheerder van het magazijn van elke Toscaanse supermarkt, zoals LA COOP...

Peru

Mijn grootse probleem in het begin was dat ik het Italiaans nog niet goed machtig was en dus genoodzaakt was om simpel, fysiek werk te doen. Zelfs in de nachtploeg. 80% van de arbeiders was van buiten de Europese Gemeenschap. Vond ik wel cool om tussen Senegalezen, Argentijnen en Filippinos te werken, zelf een tijdje met een Nederlander...

Maar met de basistalenkennis van vele Belgen, waaronder het Frans, ging m'n Italiaans al wat beter. Samen met de wil om vooruit te gaan en het geluk te hebben dat ik een Europeaan ben, vond ik een ander werk. Ondertussen waren we ook zo'n 50 km zuidwaarts verhuisd. In een leuk Toscaans stadje met 22.000 inwoners zo'n 30 km van de stad Arezzo waar de schrijvers Petrarca, Pietro Aretino en Giorgio Vasari vandaan komen. En waar bovendien de film 'La vita è bella' is opgenomen. Daar zijn we dan ook getrouwd.

Italia En over de Italianen, ik ben geen persoon die bulkt van de vooroordelen, maar toch.... Je moet er rekening mee houden dat Italia een jong land is (1860). En dat elke regione zijn eigen tradities, taal (lees dialect) en andere eigenaardigheden heeft. Een Milanees verstaat de Napolitaan niet ...Wat een geluk dat het Toscaans dialect het officiële Italiaans benadert...
Het rare, en mooie, in ons gezinnetje is dat we elk met onze kijk de inwoners van dit zuideuropese land bekijken... Mijn vrouw met de ogen van de Zuid Amerikaanse en ik met nuchtere Noord Europese ogen. Ons zoontje zal meer Italiaan zijn dan wij. Toch lijken voor ons de Italiani soms een sigaret-rokend , koffie-drinkend en pasta-etend volk te zijn. Behalve het tabak-gedoe, rollen dat doen ze hier bijna niet, heb ik mij al goed aangepast. Er bestaat geen plaats in de wereld waar de pasta zo lekker en zo vaak gegeten wordt. En ik ben geen autofreak, maar ze maken wel hele mooie! Hun taal is al zo rijk en toch moeten er die, voor ons Noordelingen opvallende, handgebaren bij. Het eerste gebaar dat ik leerde was alle vingertoppen samenhouden en naar boven wijzend, en dan met een losse pols op bewegen, meestal met één hand. Dit betekent: "wat steek je in Godsnaam uit??" of "wat doe je nu in Godsnaam??" De woorden die ze er bij zeggen, vertaal ik beter niet. Te Latijns?

Misschien bestaan er wel Italiaanse party-animals maar in de ogen van amore mio, mijn geliefde, lijkt het niet eens op feesten... People Are Strange when You Are a Stranger... Voor mij trekt de Italiaanse TV op niets, maar gelukkig bestaat er internet en zo houden we ook contact met onze beider thuisfronten.
Ook leuk aan Italië is het weer en de zekerheid die daar mee gepaard mee gaat. Ik bedoel, in mijn geboorteland is er altijd een kans dat het zal regenen. Hier hoef ik niet voortdurend een regenjas meesleuren als ik buiten ga. Tuurlijk kan het in de winter ook verrassend koud worden. Op z'n Toscaans wel te verstaan. Net als vele latinos hebben de Italianen een heilige schrik voor de regen...ze stormen weg bij de eerste druppeltjes. Waarschijnlijk vlug naar la mamma....

Ciao a tutti

Delen? Graag!