Maandenlang speur ik verdrietig naar zo’n vervanger van mijn droom. Tevergeefs! Totdat ik medio november 2009 bij toeval op de site van Alfa Romeo Nederland een occasion zie, die mijn stoutste verwachtingen overtreft. Een 147 selespeed van één jaar oud, met maar 9.000 kilometer op de teller. Tegen een redelijke prijs bovendien. Dat deze bij een echte Alfa Romeo dealer in Purmerend staat en ik zelf in Ammerstol woon, is geen probleem. Mijn bezwaar geldt de kleur van de auto. Mijn ALFA is grigio stromboli, grijs en de selespeed is nero carbonia, zwart dus. Een kleur waar je alles op ziet en derhalve veel gewassen moet worden. Toch is zwart niet het grootste struikelblok.
Mijn vrouw en ik hadden vooral moeite met de rode leren bekleding. Als je vroeger in Den Haag een auto met rode bekleding tegenkwam, was dit vaak een pooierauto. Die veelal tegen een zeer aantrekkelijke prijs van de hand ging. Maar er ook voor kon zorgen, dat je op de meest ongelegen momenten klem gereden werd. De belager herkende de auto en had met de vorige eigenaar nog een appeltje te schillen. Gelukkig is het rood van de selespeed niet knalrood. Meer Bordeauxrood met een zwarte bies.
Aantrekkelijk is de selespeed. Flippers aan het stuur om te schakelen, afkomstig uit de formule-1- racerij. Een tikkeltje overdreven voor iemand van 65. En doet denken aan een oude slogan van Veronica: ‘Je bent jong en je wilt wat!’ Auto rijden in mijn geval. Deze luxe is een noodzakelijk ‘kwaad’. Want ondanks de binnenpret, heb ik er wel de pest in, dat ik toch onvoorzien, weer veel geld moet uitgeven.
Mijn ‘nieuwe’ Alfa is ook echt Italiaans. Zes dagen na de ruil, geeft de auto er de brui aan. Gelukkig heb ik fabrieksgarantie, dus wordt dit euvel snel en bevredigend verholpen. Hopelijk leven we nu nog lang en gelukkig samen. En gaan we binnenkort fijn naar ons geadoreerde Italië. Eén ding moet mij nog van het hart: de oude importeur heeft me lelijk in de kou laten staan. De nieuwe heeft inmiddels beterschap beloofd. Hoop doet rijden. Op naar Pietramurata!