Op een mooie winteravond meldde een kennis zich bij mij aan de voordeur. Hij had iets leuks voor mij. Of ik even wilde kijken.
Nieuwsgierig als ik ben, toog ik achter hem aan en kwam uit bij een Ferrari-rode Alfa spider' 2 liter. Met een linnen kap. Ik viel als een blok, ik was verkocht. Alleen, deze Alfa was een occasion. Zij had niet veel kilometers op de teller, maar toch. Dus spraken we af, dat ik in principe deze verleiding zou ruilen tegen mijn Japanner. Eventueel met bijbetaling. Ik kreeg haar een paar weken op proef. Dan kon ik haar ook, als ik dit wilde, laten keuren door de ANWB. Als alles achter de rug was, zouden we het ongetwijfeld eens worden over de prijs.Natuurlijk moest er gelijk gereden worden. Met de kap open. Want hoewel het nog winter was, kon dit best. Het was droog en de extra sterke kachel hield de boel goed warm. Mijn vrouw moest natuurlijk mee proefrijden. Zij had ook een stem in het kapittel. Ik reed - de kennis zat naast mij, hij moest mij immers wegwijs maken - en mijn vrouw lag min of meer achterin. Om de wind, die keurig over de twee voorzitters heen ging, vol op te vangen. Een kniesoor die hier op let. Vlak bij Reeuwijk op de A12, ik reed ongeveer 200 kilometer per uur, kwamen we plotsklaps zonder licht te zitten. Surprise! Zoals een echte Alfa betaamt. "Zal wel een zekeringetje zijn". Inmiddels was het aardedonker geworden. Dus was het best even spannend. Gelukkig kende ik de weg daar goed. Ondanks dit ongemak was het genieten geblazen. Dat onmiskenbare geluid van de Alfa vergoedde alles. Ook het ongemak van het haar van mijn vrouw. Zij had lang haar en dat was na afloop nauwelijks meer te ontwarren.
De volgende dag met deze auto naar mijn werk. Maar van werken kwam weinig terecht. Iedereen wilde een keertje meerijden. Ik ben die dag wel twintig keer van Den Haag naar Dordrecht gereden. Gelukkig was er toen niet zo'n programma als 'blik op de weg'. Ik zou straatarm zijn geworden, een goede Spider kan aardig laagvliegen.Toch moest ik afscheid nemen van deze schoonheid. Zij kwam de keuring niet door. De ANWB adviseerde zelfs de auto daar achter te laten. Rijden zou een te groot risico zijn. Dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen. Dus heb ik haar naar huis gereden. Uiteraard kreeg ik mijn Honda terug, maar niet voor lang. But that‘s another story.
Lees meer over de belevenissen met de Alfa Romeo in deel twee.