Aïda - deel 3

Wij zaten zoals ik al eerder vermelde, pal naast een redelijk corpulente Italiaanse familie. Mamma begon al gauw haar mand met proviand uit te laden. Uitladen, omdat zij behoorlijk veel te schransen had meegenomen. En wij deelden mee in hun foeragering. Mede waarschijnlijk, omdat papa ons regelmatig aanstootte en de kreet slaagde "La bella Italia!" Wij waren het hier volmondig mee eens. Een profijtbeginsel eerste klas. Komisch vonden wij de intocht van honderden soldaten onder triomfantelijke klanken. Verpakt als kersenbonbons van Jamin. In glimmende rode uniformen naar ‘t leek gemaakt van zilverpapier. Kortom: echt Italië. Een land van kunst en kitsch, maar altijd boeiend en vermakelijk.

Het einde van de Aïda hebben we niet meegemaakt. In de laatste akte was iedereen en alles als donderslag bij heldere hemel van het toneel verdwenen. Voordat wij goed en wel begrepen hadden dat deze vlucht door de regen was ingegeven, klapte de hemel open. Er was geen ontkomen meer aan. Er wordt wel eens verteld dat die oude arena's sneller ontruimd konden worden dan de nieuwe stadions. Maar toen wij al na een half uur ‘buiten' stonden waren we mooi tot op ons hemd toe nat. Omdat de bus pas over een uurtje zou vertrekken, besloten we nog even iets te drinken op een terrasje. Op de achtergrond klonk muziek. "Piove" van Dominico Modugno. Gevoel voor theater is de Italiaan door de eeuwen heen bijgebleven. Handel trouwens ook: dat de prijs van een paraplu verdubbelde, verbaasde niemand.