Dottore Luigi

Met de introductie van de Euro, verdwijnt de Eurocheque... dat vind ik jammer want deze cheques leverden mij gedurende de vakantie genoeglijke uurtjes in de lokale bank of postkantoor op. Ik heb namelijk de gewoonte om een cheque te willen inwisselen op het moment dat het halve gepensioneerde inwonersbestand van zo'n dorp zijn pensioentje komt incasseren.

Kom erbij!

Het blijft leuk om dat te bekijken. Het is net zo'n kippenhok. Iedereen staat met iedereen te babbelen, bij voorkeur met z'n allen leunend tegen het loket. In Nederland word je meteen terugverwezen naar de ruimte achter de streep, zo niet in Italië. Kom erbij, meng je in de discussie en volg meteen wat je buurvrouw aan pensioen opstrijkt. Als Hollander kijk je daar toch wat vreemd tegenaan.

Eindelijk aan de beurt...

Wanneer ik dan uiteindelijk aan de beurt was, is het mij meerdere keren overkomen dat de lokettist mij doodleuk vertelde dat het geld op was. Ik kon dan onverrichter zaken terug naar mijn tent om de rest van de dag op een houtje te moeten bijten. Totdat ik ooit de directeur van het lokale postkantoor ontmoette tijdens een feestje bij vrienden...

Aangezien het in Italië nog vaak meer gaat om wie je kent dan om wie je bent, trok ik de volgende keer op het postkantoor de stoute schoenen aan en vroeg, na opnieuw geconfronteerd te zijn met een lege kas, Dottore Luigi te spreken.

De lokettist schrok hier enigszins van en nam opnieuw mijn cheque, paspoort en wat dies meer zij, mee naar achteren om vervolgens toch met mijn lires terug te komen... Waarschijnlijk was zijn oma die dag nog niet langs geweest voordat ik met mijn cheque aan de balie kwam. Hij heeft mij het geld meegegeven wat hij achter had gehouden om aan nonna uit te betalen, zodat zij in ieder geval niet voor niets zou komen...