Onze Mercedes had slechts één manco. Hij wilde nog wel eens warm lopen, waarna hij er de brui aan gaf. Wij durfden niet naar een echte Mercedesdealer, want die was te duur. Dus werd dit euvel met lapmiddelen - o.a. asbest(!) om de benzineleiding - bestreden. Maar niet verholpen. Dat werd dus lachen geblazen, toen wij ons aan het begin van de Brennerpas meldden. Want daar werd ieders geduld danig op de proef gesteld. Uren en uren wachten. Niet, omdat iedereen en alles - we hadden nog niet van drugs gehoord - gevisiteerd en gecontroleerd werd. Nee, er moest worden gestempeld. De carte carburante of zo iets dergelijks, een bewijs dat de auto van ons was, en de benzinebonnen moesten worden gelegaliseerd. Die benzinebonnen gaven een aantrekkelijke korting op de gangbare benzineprijs, waar de wegenbelasting bij inbegrepen zat.
Omdat bijna iedereen "gestempeld" moest worden, plus het feit, dat de Italiaanse ambtenaren wel heel precies hun werk deden, als zij al niet staakten, is de file snel verklaard. Zeker in het hoogseizoen. De Mercedes moest wel warm lopen. Deed dit derhalve ook! Waardoor de Brennerpas bijna door ons alleen al versperd raakte. Goede raad was goedkoop in ons geval. De motorkap werd open gezet. Zodoende konden we al rijdende, het koelwater aanvullen. Dat de chauffeur hierdoor weinig zag, was bijzaak. En werd opgelost door mijn broer, die aankomend automonteur was, op het rechterspatbord te posteren. De overige deelnemers aan deze expeditie holden ondertussen als waterdragers het talud op en af. Hij maakte onze broer achter het stuur duidelijk, dat deze naar links hetzij naar rechts moest.
Of, ook niet onbelangrijk: stoppen of rijden. Om jerrycans met koud water te vullen uit een beekje. Dat de pas kabbelend gezelschap hield. Naarmate de pas hoger werd, werd de afstand die wij moesten overbruggen steeds groter en zwaarder. We hijgden als polderpaarden. Maar onze inspanningen waren niet te vergeefs. Na ruim zes uur bereikten we het Italiaanse grenskantoor. Toen was het leed snel geleden. De file verdween als sneeuw voor de spreekwoordelijke zon. Het beloofde land lag voor ons open. Niet geheel zonder gevaar overigens, want achter iedere hoogspanningsmast kon gevaar loeren. "Süd Tirol" moest toen nog "frei" worden. Maar ....that is an other story!