Sergio Cammariere is op 15 november 1960 geboren in Crotone in het zuiden van Italia. Al van kinds af aan hield Cammariere zich met muziek bezig. Zijn favoriete spelletje was het zo snel mogelijk herkennen van een artiest en nummer bij het horen van een plaat. Tevens had hij groot talent voor het bespelen van de piano en inmiddels is hij uitgegroeid tot een geraffineerde pianist die inspiratie put uit verschillende muziekstromingen.
Vooral klassieke muziek - van Debussy tot Beethoven - en de Latijnse stijl beïnvloeden Sergio in zijn muzikale werk. Hij absorbeert de warmte en energie van schrijvers als Jobim, Cartola en de Moreas. Ook wordt Sergio voor een groot deel beïnvloed door jazz, de hoeksteen van Sergio's muziek, met name door artiesten als Art Tatum, Peter Nero en Keith Jarrett.
Op zijn 18de vertrekt Cammariere naar Firenze om te studeren. Cammariere was geen gemotiveerd student, maar bracht veel tijd door in Yellow Bar waar hij zijn zakcentje verdiende als pianist. Maar na enkele jaren besloot hij zijn ‘vak' in te ruilen voor een ander, namelijk het schrijven van liedjes.
Aan het einde van de jaren '80 schrijft Sergio zijn eerste nummers die, hoewel groots in kwaliteit, nooit zijn gepubliceerd, met uitzondering van de stukken die in 1993 zijn gepubliceerd op het album "I ricordi e le persone". In 1997 participeert Sergio aan het Premio Tenco evenement waar hij grote aandacht van het publiek en de schrijvende pers trekt. Hij wordt door de jury van het evenement gekozen tot zanger en artiest van het jaar, waardoor hij direct tot de ontdekking van het jaar wordt gebombardeerd. Het jaar erop brengt hij daarom een promotionele mini-cd uit met de naam "Tempo perduto"
Het album "Dalla pace del mare lontano" (2001) is het resultaat van een jarenlange samenwerking tussen Sergio en Roberto Kunstler. De lange jaren die het duo heeft gestopt in het vinden van de juiste balans, harmonie en emotie resulteert in kunstwerken van formaat. Het album werd samen met jonge jazz-musici opgenomen, zoals Luca Bulgarelli (double-bass), Amadeo Ariano (drums), Olen Cesari (viool), Fabrizio Bosso (trompet) en Alex Britti (gitaar).
Kenmerkend voor het album "Dalla pace del mare lontano" is Sergio's vertaling van herinneringen in klanken. Het ruisen van de zee, de melancholische klanken, emotie en soms ook de zuidamerikaanse ritmes voeren je mee in de belevingswereld van Sergio.
De emotie hoor je het duidelijkst in het nummer "Sorella Mia" en "Le porte del sogno" . De sfeer verschilt echter per nummer, dit geldt ook voor de overgangen tussen de nummers, de verschillende muziekstijlen (jazz, drums, piano en swing) maar ook de delicate en tedere woorden van Kunstler.
Het enige nummer dat zonder Kunstler tot stand is gekomen is "Il mare" . Hierin voert Sergio je mee naar de zee die een inspiratiebron voor hem is. Een aantal andere nummers van het album zijn "Per ricordarmi di te" , "Cantautore piccolino" en "Paese di goal" , waarin thema's als eenzaamheid, verdriet en problemen in Italie op eigenzinnige manier tot uiting worden gebracht.
Vanaf het moment van release in Italia heeft "Dalla pace del mare lontano" niets anders dan lof ontvangen, uiteindelijk resulterend in de Musica&Dischi Award als Beste Italiaanse Debuut van het jaar. Deze felbegeerde prijs kwam een aantal weken nadat Sergio al de Targa Tenco 2002 ontvangen had als Best First Work.
Passaporto |
|
Naam: | Cammariere, Sergio |
Geboren: | 15 november 1960, Crotone |
Genre(s): | Cammariere's muziek heeft een geheel eigenzinnige stijl die vooral beïnvloed wordt door klassieke muziek en jazz. |
Aanraders (cd's): | "Uomini senza donne" (1996), "Tempo perduto" (1998), "Dalla pace del mare lontano" (2001) |
Meer over Sergio Cammariere:
- De officiële website van Cammariere
- Recensies (it) over "Dalla pace del mare lontano"