Oefen je Engels en lees ook de Engelse versie van het interview.
Paspoort |
||
| Naam: | Donna Leon |  |
| Geboren op: | 28/09/1942 | |
| Geboren te: | New Jersey | |
| Opgegroeid: | New Jersey | |
| Woonplaats: | Venezia | |
| Partner / kinderen: | Geen | |
Persoonlijk |
|
| Wilde als kind worden: | Als kind dacht ik eigenlijk niet na over zulk soort dingen, misschien archeoloog. Ik wilde gewoon gelukkig worden. |
| Waar en hoe werd de kiem voor het schrijven gelegd: | In de jaren 80 sprak ik in Teatro La Fenice in Venezia de operaleider en zijn vrouw over een andere operaleider. Dit bracht mij op het idee om een misdaadroman te schrijven over een vermoorde operaleider. |
| Was dat eerste boek moeilijk om te schrijven: | Nee, absoluut niet. Het was juist heel erg plezierig! En omdat ik zoveel misdaadromans had gelezen kende ik het patroon heel goed. |
| Het meest trots op: | De opnames van diverse aria's van Händel, Vivaldi en Conti die ik in de afgelopen 7, 8 jaar samen met Alan Curtis heb georganiseerd. |
| Grootste voorbeeld: | Heb ik niet |
| Houdt van: | Muziek, ik bewonder zangers om de kwaliteit van hun stem, ik luister graag naar mensen, ik houd van wandelen in de bergen en tuinieren. |
| Heeft een hekel aan: | Verspilling. Dat is ook één van de redenen waarom ik niet in Amerika kan wonen, een land dat gebaseerd is op verspilling. |
| Wat zou je altijd nog eens willen doen: | Meer opera's van Händel zien. Of eigenlijk horen, want er zijn maar weinig decors die net zo goed zijn als de opera zelf. |
| Wat vind je belangrijk: | Gelukkig zijn. |
| Belangrijkste moment in je carrière: | Dat moment in Teatro La Fenice, waar ik het idee kreeg om een misdaadroman te schrijven. En natuurlijk de dag dat Diogenes in Zürich mijn uitgever werd, zij zijn tenslotte verantwoordelijk voor mijn succes. |
| Waarom publiceer je je boeken niet in het Italiaans: | Ik wil niet anders behandeld worden door mijn buren omdat ik beroemd ben. Ik wil gewoon graag onzichtbaar leven, dat is de enige reden. |
Favorieten |
|
| Mooiste plek in Italia: | Dat is moeilijk te zeggen. Ik ben blind worden voor de schoonheid van Venezia omdat ik daar woon. Maar elke keer als ik kleine stadjes, zoals Belluno, bezoek, word ik overbluft door hun schoonheid. Net als wanneer je een nieuwe aria hoort en denkt: Dit is de allermooiste aria! Tot je de volgende hoort... |
| Italiaans lievelingsboek: | "Sostiene Pereira" van Antonio Tabucchi. |
| Beste klassieker: | "Pride and Prejudice" van Jane Austen, dat vind ik de perfecte roman. |
| Beste Italiaanse film: | Ik kijk geen films. Films vervelen mij zo, dat ik er bang van wordt! |
| Mooiste Italiaanse woord: | L'imbarazzo della scelta!, (hoe kan ik kiezen!) Ik denk sprezzatura, maar de Italiaanse taal heeft zoveel mooie woorden..... |
| Favoriete Italiaanse kunstenaar: | Tiziano. |
| Favoriete Italiaanse artiest / muziek: | Cecilia Bartoli en Sara Mingardo zijn de beste zangeressen. |
| Lievelings-aria: | Ombre Pallide uit de opera Alcina by Händel. Maar dat hangt er vanaf welke ik het laatst gehoord heb. |
| Lievelingseten | Hangt van het seizoen af. Op het moment is dat risotto di zucca, pompoenrisotto, maar vraag me dit in de lente en ik zal zeggen risotto agli asparagi, aspergerisotto. |
| Ultieme genietmoment: | Luisteren naar muziek, en soms Engelse poëzie, raakt mijn ziel. |
| Het mooiste aan Italianen: | Hun liefde en gulheid. In de afgelopen 40 jaar in Italia heb ik de meest lieve en gastvrije mensen leren kennen. |
Over ‘Duister glas'
Verhaal
Op een mooie lentedag zijn commissario Guido Brunetti en zijn assistent Vianello onderweg naar het mysterieuze eiland Murano, de thuisbasis van de wereldberoemde glasfabrieken. Vianello's vriend Marco is gearresteerd tijdens een milieudemonstratie, maar hij wordt in vrijheid gesteld. Dit tot groot ongenoegen van zijn twistzieke schoonvader De Cal. De oude man, die eigenaar is van een van de glasfabrieken, is furieus en bedreigt Marco met de dood. Brunetti vertrouwt het niet en gaat op onderzoek uit.
De zaak wordt grimmiger wanneer een van de medewerkers dood wordt aangetroffen voor de altijd brandende ovens van de fabriek. Het slachtoffer blijkt aantekeningen achter te hebben gelaten in een exemplaar van Dantes Inferno, die een mogelijke aanwijzing vormen voor de identiteit van de dader.
Thematiek
Politiek, contrast tussen oud en nieuw, ecologie, misdaad.
Met welk personage kun je je het meest identificeren?
Zowel met Brunetti en zijn vrouw Paola, omdat zij samen de twee kanten van mijn politieke geest vertegenwoordigen. Brunetti is fel, en reageert heftig en gewelddadig, terwijl Paola beheerst is en weet dat geweld niets oplost.
Welke passage vond je het leukst om te schrijven?
De passage waar ik nog steeds om kan lachen: Paola klaagt over het regeringshoofd en noemt hem dan ‘Vervelend, brutaal en klein'.
Welke boodschap wil je aan de lezer meegeven?
Ik geef geen boodschap mee, ik vertel verhalen. Er zijn al zoveel Amerikaanse schrijvers die in hun boeken boodschappen geven, daar wil ik juist niet bijhoren.
Heb je nog iets toe te voegen?
Mensen vragen mij altijd waarom ik zulke verschrikkelijke dingen over Italia schrijf. Maar in een misdaadroman moeten gewoon slechteriken zitten, een basiselement van een misdaadverhaal is een corrupte samenleving. Mensen moeten vooral niet vergeten dat ik slechte dingen schrijf over het schitterende land waar ik woon, terwijl ik slechte dingen denk over Amerika, waar ik juist niet wil wonen!
