Ik geloof in wonderen

Una storia del nostra amica Ciska Kuppen

Napolitaanse mama's zijn altijd bezorgd om hun bambini en roepen op straat voortdurend "aspetta!" of "vieni qua!". Ik doe dat allang niet meer, want mijn Michele luistert toch niet. Mijn caro figlio begint te puberen en springt steeds vaker uit de band, vooral op het strand. Tijdens een beachparty in Cuma kwam hij onder een rijdende jeep terecht. Che fortuna! Michele lag precies tussen de wielen.

Mamma Michele

Hij kroop hij er zelf onderuit, werd daarna op zijn trillende benen geholpen en schoongepoetst. Vanwege de pijn in zijn rug, bracht men hem naar het ziekenhuis. Diagnose: een gescheurde wervel en een kneuzing. Michele werd meteen overgebracht naar het Santobono, een kinderziekenhuis in Napoli in een ambulance natuurlijk, want de verwonding was gevaarlijk en hij mocht niet meer lopen. Hier is het normaal dat niet de verpleging, maar de familie voor de patiënt zorgt. Helaas zaten Michele's ouders op Madeira en konden pas de volgende dag terugkeren. Geen nood, Michele werd door een vriendin heel goed verzorgd.

Het volgende miracolo kondigde zich alweer aan. Op de afdeling Ortopedia vroeg een verpleger: "is jouw mama soms una signora olandese?" Ja? Nou dan kende hij ons wel! Van de verhalen op de website van Italië.nl! Hij schakelde direct over op Nederlands. Dit was de Enzo waarover Corinne Peperkamp al geschreven had! Che coincidenza! Enzo bleek een echte engel, want behalve een verpleger, was hij ook een prima tolk!

Tutta la famiglia

Toen ik de verzorging overnam, ontdekte ik hoezeer het Italiaanse ziekenhuis verschilt met het Nederlandse! Michele lag op een zaal met drie andere jongens, waarvan er één aan een stuk door huilde. Het arme kind had een gecompliceerde beenbreuk en was vakkundig geholpen, maar aan de pijn werd niet zoveel gedaan. De moeders mogen dag en nacht bij hun kind blijven. Tutta la famiglia, gezellig, komt gelukkig alleen overdag op bezoek. Niet voor eventjes, want dan kunnen ze net zo goed thuis blijven.

Ze blijven tot laat in de avond en tussendoor wordt er pizza en espresso voor iedereen gehaald bij de supermarkt in het souterrain. Naast elk ziekbed staat een fauteuil, voor la mamma. Eenmaal uitgeklapt, werd zichtbaar dat ik niet de eerste was, maar ach... ik hoefde niets te delen. Michele wel, want het enige urinaal en ondersteek was voor de hele ziekenkamer bestemd. Hoe nu verder? Als Enzo geen dienst had sprak er niemand sprak Engels. Bovendien scheen de caposala, de hoofdverpleegster, te denken dat ik behalve Olandese, ook nog doof was.

Na een pittige discussie was iedereen op de hoogte: de ongeduldige signora olandese moest maar op il Dottore wachten. Na een onrustige nacht zag ik hoe il Dottore de volgende ochtend zijn entree, als een keizer, maakte op de voet en vol ontzag gevolgd door de verpleging. Na één blik op de röntgenfoto's en CT-scan van Michele's rug, besloot Il Dottore tot gesso, gips. Met die hitte? Mijn Michele in het gips? Geen sprake van! Een korset moest het worden en wel meteen, dan kon Michele gewoon mee naar huis.

Tegenspraak!! Dat was il Dottore niet gewend. Non vuole gesso, u wilt geen gips? Prima, dan bleef Michele maar hier en dan kon hij verder met zijn werk. Bij il Dottore hadden we het dus verbruid. De hoofdverpleegster stuurde me naar l'Ufficio Ortopedica Ospedaliera, ergens op het terrein van het ziekenhuis. Ik kon daar een korset voor Michele bestellen. De hoofdverpleger bestelde direct een ambulance Voor Michele, want hij mocht alleen liggend het ziekenhuis verlaten. Toen ik mijn handtekening, had gezet, zag ik nog net de opgeluchte blik in haar ogen.

Toch is het Santobono een heel goed ziekenhuis, maar ik zie mijn Michele liever thuis, in zijn eigen bed met daaronder zijn eigen potje. Een bijkomend voordeel van het korset laat ik hierbij niet onvermeld, want al duurt het slechts een maand, Michele zit nu eindelijk eens recht!

Cisca Kuppen