Je gaat naar La Bella Italia en ontmoet een Italiaan...
Italie.nl vroeg je naar je meest bijzondere, indrukwekkendste, vreemdste en leukste ontmoeting met gli italiani... Een kleine selectie:
Stanco, stanco...
Als kind gingen wij al vaak met mijn ouders op vakantie naar Italia, want mijn tante is met een Italiaan getrouwd. Onze eerste ontmoeting met nonna was haar vraag, na onze lange reis, of we stanco waren. Wij in onze onnozelheid: stanco, stanco, nee ik ruik niets. Wisten wij veel...
Door: Nicoline Straub
Fileparkeren
Mijn leukste herinnering is die tijdens onze huwelijksreis op Sicilia. Het was op een erg drukke markt voor een vol terasje waar mijn man onze huurauto à la fileparkeren tussen twee Fiatjes wist te krijgen. Toen we uitstapten werd er geapplaudisseerd! Italianen en fileparkeren, dat gaat echt niet samen.
Door: Anke Hagenaars-Roelands
Een restaurant op de camping
Je gaat naar La Bella Italia en je ontmoet een Italiaan...se familie.
Ze parkeerden hun ontzettend grote camper naast ons tentje. Voor we het wisten zaten we bij hen aan de koffie met grappa. Altijd gezellig natuurlijk! Na een paar kopjes koffie gingen we onze eigen weg op de camping met de verwachting dat het daar wel bij zou blijven.
De volgende dag komt Franco, de man des huizes, bij ons langs met de vraag of we trek hebben in koffie en bij hen kwamen eten. Nu is ons Italiaans niet geweldig goed, dus we dachten alleen aan een bakje koffie. Na de koffie zijn we dus weer lekker gaan lezen voor onze tent, terwijl naast ons de voorbereidingen voor hun avondeten van start gingen. Er kwamen een paar tafeltjes uit de camper, wat Italiaanse vrienden kwamen een tafel met een boel stoelen brengen en ondertussen werd er flink doorgekookt natuurlijk.
's Avonds rond een uur of 19 werden we dus geroepen om te komen eten. Inmiddels stonden er 5 tafels met welgeteld 17 stoelen klaar. Bleek dat er ook Italiaanse vrienden van hen kwamen eten en wij, als gasten naast de heer des huizes moesten komen zitten. Het eten was verrukkelijk, 6 gangen in totaal en we waanden ons in een restaurant terwijl we dus op campingstoeltjes lekker zaten te smikkelen.
Al die jaren Italia en nog nooit zo lekker gegeten! De vakantie kon dus niet meer stuk eigenlijk. Een jaar later zijn we nog bij hen op bezoek geweest en ook daar weer heerlijk gegeten.
Door: Herman Groenewold
Genieten of paniek?
De allereerste kennismaking met Italia was in 1991 via een werkprogramma voor jongeren. 50 jongeren uit Nederland zouden in Calabria in een restaurant kunnen werken. Helaas bleek er bij aankomst niks voor ons geregeld te zijn. Na 3 dagen met z'n allen op de stoep van de organisatie gezeten te hebben (we kregen gelukkig wel een hotelkamer!) werd er aan mij en een reisgenote gevraagd of we in een restaurant in de buurt van Rome wilden gaan werken. Dat wilden we wel, want dachten we, dan kunnen we op onze vrije dag naar Rome.
Uiteindelijk bleek 'in de buurt van Rome' het totaal afgelegen dorpje Civitella Alfedena in Abruzzo te zijn!!! En bleek de restauranteigenaar te denken dat wij Italiaans spraken en wij dat hij Engels sprak. Wat dus allebei niet het geval bleek. Na een paar moeilijke eerste dagen hebben we uiteindelijk de tijd van ons leven gehad in het restaurant. Alleen maar Italianen, dus veel met handen en voeten praten in het begin maar het lukte.
Verder typisch standaard Italiaanse toestanden. De hele familie bij elkaar in 1 huis, inclusief wat neven die in de zomer kwamen helpen en wij (2 jonge meiden van begin 20). De neven hadden ook weer het standaard idee dat Nederlandse meisjes wel met iedereen wilden zoenen en waren dan ook erg beledigd dat we dat niet met hen wilden. De zwager van de restauranteigenaar tot over zijn oren verliefd op mijn reisgenote en zij niet op hem ... wat een waar Italiaans drama was dat.
Het meedoen met het plaatselijk voetbaltoernooi voor vrouwen en nog scoren ook. De dag beginnen met een bord spaghetti en het na een week nog superlekker vinden ook. En als hoogtepunt van de dag dat ik tegen het vleesblok aanliep en een vleesmes een diepe snee in mijn been veroorzaakte. Iedereen in paniek behalve ik, samen met de eigenaar en de kok in de auto op zoek naar de dokter die op zijn motor zijn ronde deed door verschillende dorpen. Mobiele telefoons bestonden nog niet dus het duurde even voordat we hem gevonden hadden. Ik ondertussen genietend van de prachtige omgeving en de eigenaar en kok denkend dat ik minstens in shock was omdat ik zo rustig bleef. Bij de dokter aangekomen moest de snee gehecht worden en dan was het wel zo handig dat de kok even het draadje vasthield en de eigenaar het even doorknipte....
Na 6 weken ondergedompeld te zijn geweest in een andere cultuur gingen we weer weg en ontmoette ik heel romantisch op het station van Siena mijn vriend. Na dit avontuur heeft Italia me nooit meer losgelaten en ga ik elk jaar met diezelfde vriend, die nu alweer 9 jaar mijn man is, op vakantie naar Italia!
Door: Rosemarie van Meurs
Ontvoering in Milano
De laatste vakantiedagen brachten we door in Milano waar we een prima restaurantje hadden gevonden waar we dan ook iedere avond een hapje gingen eten. We kwamen daar op onze laatste avond in contact met 2 Italiaanse signori. Met handen en voeten en de paar Italiaanse woordjes die wij kenden ontspon zich een gesprek.
De mannen vertelden dat hun vrouwen aan de kust zaten, de mannen moesten nog werken , ook vertelden ze dat ze wijn bottelden en dat ze dat graag aan ons wilden laten zien. Of we maar met hun meegingen in hun Alfa. Ik kreeg het Italiaans benauwd en wist hen te vertellen dat ik paura had. Ze lieten, om mij gerust te stellen, foto`s zien van hun vrouwen en kinderen en ze wisten me ook nog te vertellen dat ze niet van de Brigate Rosse waren.
We konden er niet meer onderuit, en scheurend door Milano kwamen we in een vreselijk smal, donker en eng steegje. Tegen mijn toenmalige partner zei ik dat hij achteraan moest blijven lopen, zodat als er iets gebeurde hij actie kon ondernemen.
We kwamen in een magazijn terecht waarin inderdaad van alles stond om wijn te bottelen, we kregen een uitleg over het hele proces en toen we weer weg gingen, kregen we een doos met 6 flessen wijn mee. U begrijpt dat ik me vreselijk schaamde over al mijn bange gevoelens en gedachten terwijl deze signori zo ontzettend vriendelijk waren en zeer trots op hun wijn en op hun land.
Door: Yolande Beekman
Bello, bello, bello
Twee oude omaatjes komen we op straat tegen. We zetten onze zoon van 2 op een bankje om even uit te rusten. De omaatjes kunnen het niet laten naast hem te gaan zitten, beide aan één kant en kunnen geen genoeg krijgen van het ventje met blonde krullen en bruine ogen. Bello, bello, bello. Onze zoon die toen normaal gesproken niet zo vrij was, vond de omaatjes op de een of andere manier heel lief en de sfeer goed. Ook hij kon geen genoeg van ze krijgen.
Alsof ze elkaars taal spraken zaten ze daar op het bankje, wel een half uur. Een zeer aandoenlijk tafereel, (wij stonden er zelf tegenover tegen een railing) die altijd in onze herinnering zal blijven. Toen we weg gingen zwaaide onze zoon en de 2 omaatjes naar elkaar, alsof het een innig afscheid was.
Door: Aafke Makkink-Meijerhof
Stop de bus!
Enkele jaren geleden waren wij, mijn man en ik voor de 3x in Roma. Deze keer stonden er wat bezichtigingen op ons lijstje waar wij de vorige keren niet aan toe gekomen waren. Het was inmiddels onze laatste dag en de San Clemente stond deze dag op ons program, we waren wat lui deze dag omdat we alle andere dagen alles lopend haden bezocht; zo leer je tenslotte toch een stad kennen en het brengt je ook veel verrassingen. Vandaar dat wij besloten deze laatste dag met de bus te gaan.
Wij wachten en wachten maar er kwam geen bus. Hevig teleurgesteld besloten wij om een andere lijn te nemen om nog een klein toertje te maken en zo nog wat van Roma op te snuiven en tja,... dan was de tijd daar om onze koffers te pakken voor de terugreis.
Wij stapten in de (andere) bus en zochten al kletsend een plekje. Een signora draait zich om en zegt:"OOO.... jullie zijn Nederlanders, wat heerlijk om te horen, alles goed? Je moet weten, ik heb 25 jaar in Amsterdam gewoond en gewerkt, ik ben lerares Nederlands/Italiaans. Tja ik ben 60 (dat zag je niet aan haar) en ik ben in mijn hart Romeinse dus hier wil ik oud worden en sterven. Vertel, wat heb je allemaal gezien, ...wat ? Niet de San Clemente? Momento,.." Er volgt een gesprek richting buschauffeur, e tutta la gente bemoeide zich er mee.
"Zo," sprak de signora, "geregeld, de bus stopt zo direct, dan moet je snel uitstappen, rechts de straat in en dan zien jullie de San Clemente." We riepen tijdens het uistappen "grazie" en keken om naar de snel doorrijdende bus waar iedereen ons vrolijk toezwaaide. Zoals je kunt begrijpen deze signora vergeet ik nooit meer en de San Clemente ook niet!
Door: Itske Goeting
Dure truffels
Aangezien wij al 27 jaar naar Montalto di Castro gaan, hebben we al zoveel gastvrijheid meegekregen, dat een keuze maken moeilijk is. Ik heb een Italiaanse vriend die werkt bij de Vigilantis, beveiliging. Toen ik hem een keer vroeg of hij wel eens truffels had gegeten, zei hij dat een collega een hond had die deze kon vinden. Ikzelf had ze nog nooit gegeten.
Wij naar zijn huis en daar zag ik een heleboel armoede. Man, vrouw en een gescheiden dochter met twee kinderen in een afbraakhuisje. Je kon zien dat alles bij elkaar geschraapt moest worden om de touwtjes aan elkaar te knopen. Toch was de gastvrijheid groot, toen mijn vriend vertelde dat ik nog nooit truffels had gegeten, bood hij ons een glas wijn aan en een stukje brood met truffel tapenade. Ook gaf hij bij het afscheid 3 truffels mee en een recept voor tagliatelle met truffels.
We weten allemaal wat truffels kosten en ik voelde me een beetje opgelaten. Mensen die al niets hebben en toch willen delen. Dit is voor mij de rode draad in mijn leven geworden. Niets hebben en toch willen delen. Wat een fantastische ervaring. Ik ben daar zoveel rijker door geworden.
Door: Adrie van Wingerden
Rauwe slakken eten
Één van mijn leukste herinneringen aan Italia en één Italiaan in het bijzonder is van lang geleden. In de jaren 1968 t/m 1973 ging ik altijd met mijn ouders naar hetzelfde plaatsje in Ligurië, t.w. Imperia. Een vast onderdeel tijdens de twee weken dat we daar waren, was een wandeling die we gemiddeld drie à vier keer ondernamen naar Artallo (een bergplaatsje daar in de buurt). Eerst liepen we in de bloedhitte rond een uur of twee de berg op. We waren altijd de enigen op straat. Nu weet ik dat de Italianen hun 'lunch-pauze' hadden, maar toen kwam het wat vreemd op mij over.
Nog hoor ik in gedachten het krekelconcert, het enige teken van leven. In Artallo kwamen we altijd op adem in een beeldschoon en vooral koel kerkje. Dan gingen we weer een stuk de berg af en stopten dan bij het terras van Francesco. Francesco was oud, zeker in mijn kinderogen, maar hij zal toch zeker 75 jaar oud geweest zijn. Francesco maakte z'n eigen wijn, de wijnstokken stonden rondom z'n terras en hij stookte ook z'n eigen grappa. Hij liet mij wel eens dingen proeven, stiekem, want van mijn moeder mocht ik natuurlijk geen alcohol. Ze hoefde niet te vrezen, ik vond de wijn en grappa niet te drinken, vreselijk zuur.
Maar Francesco had een nog veel merkwaardiger trekje ..... hij at slakken. Ik bedoel dan niet gekookt en onherkenbaar, nee, hij kon midden in het gesprek (in wederzijds steenkolenduits) opstaan, liep op een wijnblad af en plukte daar een slak vanaf. Hij had altijd een puntig stokje bij de hand en pulkte daarmee de slak uit z'n huisje en at hem rauw en levend op. O, o, o, wat griezelde ik daarvan. In de loop der tijd ontwikkelde ik ook een zesde zintuig voor die slakken. Niet uit dierenliefde, maar om gevrijwaard te worden van het zien van Francesco die levende slakken verorberde. Zodra ik een slak op een blad zag zitten, verwijderde ik dat blad met slak en al uit het zicht van Francesco. Hele middagen ben ik daar zoet mee geweest.
In 1973 ben ik er voor het laatst geweest. Ik begon te puberen en had genoeg van Italia. Andere landen wilde ik zien en al die kunst en cultuur kon mij gestolen worden. Jaren ben ik niet meer naar Italia geweest, totdat ik zelf kinderen kreeg en ineens kwam Italia weer in beeld en nu vind ik het er leuker dan ooit. Ik voel me er enorm thuis en probeer er ieder jaar, al is het maar voor een stedentrip, te komen. Nu zegt vooral mijn dochter, nee, niet weer Italia, daar ben ik al zo vaak geweest.
Met Italia en mij is het dik in orde gekomen. Het enige wat niet zo wil lukken is slakken en ik. Tot op de dag van vandaag krijg ik ze niet weg, ook niet onherkenbaar in de boter of saus. In gedachten zie ik ze nog altijd friemelend bungelen aan het stokje van Francesco.
Door: Gerie den Boer