Contratto di lavoro

Una storia del nostra amica Yvonne

In Rome is veel werkeloosheid, werd me verteld toen ik daar aankwam. Werk vinden, zo zeiden ze, dat lukt je niet, want er is geen werk. De plaatselijke bevolking kan al geen baan kan vinden, laat staan een straniera. Dat beloofde wat. Zelf dacht ik er niet zo negatief over en was ervan overtuigd dat er altijd wel iets te vinden is.

Zoals ik de vorige keer al heb geschreven, ben ik in een hotel terecht gekomen en de wetenschap dat er weinig werk is, doet je al snel een baan accepteren, die je in Nederland absoluut geweigerd zou hebben. Maar ja, beter iets dan niets toch? En je kan altijd weer naar iets anders uitkijken. Italianen denken hier anders over. Ze waren ten eerste erg verbaasd, dat het me gelukt was, zò snel een baan te vinden, en nog aardig betaald ook. Bovendien gaven ze me een vast contract.

"Het vaste contract" is voor Romeinen een heilig woord, het lijkt wel hun levensdoel. Over het algemeen zie je op het werk veel ontevreden gezichten, iedereen moppert, en niemand is blij. Maar dat doet er allemaal niet toe, want je hebt een vast contract. Zomaar van baan veranderen doe je eenvoudigweg niet. Je blijft hier aan een baan hangen, niet omdat het je voldoening schept, maar omdat het zekerheid schept voor de toekomst.

Men is ervan overtuigd, dat er verder niets anders te vinden valt, en niemand zoekt dan ook actief naar verbetering of naar een andere baan. Uitzendbureaus zijn in Rome niet echt populair. Uitzendwerk schept geen zekerheid, en is daarom helemaal niet aantrekkelijk. Maar misschien komt daar langzaam verandering in?

Ze waren nog niet van de eerste verbazing bekomen of ik deelde hen al weer mee dat deze baan niks was en dat ik zo snel mogelijk weg wilde. Dat begreep niemand. Ze zeiden dat ik niet goed wijs was als ik een baan met een "vast contract" liet schieten. Mijn ontslagplan viel dus niet in goede aarde. Ze zeiden dat ik niet goed begrepen had dat ik heel maar dan ook héél veel geluk had gehad en nu gooide ik alles zomaar overboord. Dat deed je toch niet zomaar??!! Wel dus.

Ook leuk...

Ik heb in Nederland talen gestudeerd, dat is natuurlijk zo'n leuke vage studie waarmee je achteraf niet precies weet, hoe je al je kennis goed kan gaan benutten. Eén ding heb ik me altijd voorgenomen, en dat was om nooit als secretaresse te gaan werken, dat leek me helemaal niets voor mij, ook al hangt het er vast erg vanaf bij wie en waar je terechtkomt. Maar ja, in Rome ligt niet alles voor het oprapen en als de nood hoog is, gooi je al snel je principes overboord.

Als uitzendbureaus geen oplossing bieden en als er op je vele sollicitatiebrieven maar één iemand reageert die toevallig een secretaresse nodig heeft, ja dan doe je dat maar... Ik had toch nooit van te voren kunnen bedenken dat ik ooit nog eens serieus voor een secretaresse carrière zou gaan. Weer kreeg ik een vast contract en weer werd ik aardig betaald.

Eén voldoening gaf het in elk geval wel: ik had alle negatief denkende Italianen toch maar weer mooi te kijk gezet!!