Werk zoeken in Italie

Una storia del nostra amica Yvonne

Ik woon sinds 2 jaar en 2 maanden in Rome. Eigenlijk uit puur toeval, ik was van plan om in Perugia te gaan wonen, maar daar aangekomen in oktober was het weer zo slecht en koud, en was de sfeer zo triest, dat ik op aandringen van een vriend al snel mijn koffer weer had gepakt en op de trein naar Rome ben gestapt. Ik had één probleem: ondanks een zomer hard werken, was er weinig geld over, en om in Rome te kunnen blijven, moest ik meteen aan het werk, want ik had nog net genoeg geld voor òf een busreis terug naar Nederland òf een maand huur voor een kamer.

Roma la città

Eén ding was zeker, in Rome wilde ik blijven, in Rome viel wat te beleven. Maar hoe pak je dat aan... het uitzendbureau was geen oplossing, ik had braaf in de rij gestaan om me in te schrijven bij een in Nederland goed functionerend uitzendbureau. Maar ik had niet verwacht dat de afhandeling hier zo anders zou zijn: na de aanmelding werd je verteld, dat je je weer opnieuw kon aanmelden als je na drie maanden nog niks van ze gehoord had. Op mijn vraag of ze dan niets voor me hadden, werd me verteld dat dat zo niet in zijn werk ging. Nou goed, dan niet. Dit was duidelijk niet de goede manier iets te vinden.

Leuk werk?

Via een krantje had ik toch snel een baan gevonden, in een hotel. Gelukkig maar, want die bus terug naar huis zag ik niet zitten.. Ik had hun advertentie zien staan, heb meteen mijn cv persoonlijk afgegeven. Dezelfde dag werd ik gebeld, of ik direct langs kon komen voor een gesprek.... Ik werd meteen aangenomen en kon de volgende dag al beginnen!! Nou, dat ging snel, te gek gewoon toch? Ze zaten duidelijk erg omhoog.

Ik had het helemaal voor elkaar, zo dacht ik, een goed salaris, alles in regola, leuk werk. Mmmm... Maar een addertje onder het gras moest er natuurlijk zitten, waarom waren ze anders altijd zo op zoek naar personeel? Iedereen kwam en ging, weer zo leek het.

Niet zo dus...

De eerste dag werd me al snel duidelijk dat hier niet gelachen werd, collega's vroegen me al fluisterend in het oor hoe het met me ging. Maar waarom fluisterde iedereen? Er werd niet gelachen, niet gepraat, je mocht niet eten, misschien logisch, omdat je aan de receptie staat, maar nou ja, dan eet je toch even in je pauze. Welke pauze?... werd me toegefluisterd. Ze doen hier niet aan pauzes. Waaat?? Acht uur werken en niet eens een pauze?? Maar dat is toch wettelijk verplicht? Waar zijn onze rechten gebleven? En je mag niet eens twee woorden met een collega wisselen? Waar staat dat geschreven dat verbod? En er is niemand die daar iets van zegt?

Er werd gevraagd wat we met de nietjes deden, ja wat doe je met nietjes, die stop je in een nietmachine, en daar niet je mee, wat moet je er anders meedoen? En of we zuiniger met het plakband om konden gaan, ik plakte teveel plakband op de enveloppen (zelf gemaakte trouwens, echte enveloppen waren te kostbaar), en waar bleven de pennen? En wie had een kopje koffie 'gestolen'?? Er ontbrak namelijk een bonnetje. De eigenaren waren duidelijk erg zuinig, dat moeten ze zelf weten, maar het personeel houdt het hier al snel voor gezien. Ik ook. Er moeten toch ook 'normale' bedrijven bestaan, zelfs in Rome??