Tanden

Met een bijzondere glimlach keek hij me aan: "zie je niets aan mij?". Ik keek, van top tot teen, speurend naar nieuwe schoenen, een nieuw horloge, misschien mist zijn trouwring ... Ik zag niets dat zijn bijna trotse blik kon verklaren. De man met wie ik tuinen aanleg en onderhoudt, al jaren met pensioen en toch pas 61, verbreedde zijn glimlach. Hij had nu een schuine grijns en wees naar de ene kant van zijn mond waar hij al zijn tanden had ontbloot. Er miste een hoektand.

"Madonna, hai perso un dente", zei ik geheel geschokt. Een goed gebit is wel erg belangrijk, althans, met dat idee ben ik opgegroeid. De tuinman was blij als een kind, want als hij niets had gezegd, was het mij niet eens opgevallen. Er is dus voor hem niets aan de hand. Zijn tand zat al een tijdje een beetje los en de avond ervoor was hij er ineens uitgevallen. Een hele opluchting, die losse tand had hij zo lastig gevonden!

Na een tijdje in stilte gewerkt te hebben, besloot ik dat ik hem best uit kon horen over de missende tand. Ik vroeg of hij naar de tandarts zou gaan om te laten kijken of ze iets konden doen tegen verder verval. Hij leunde op de zappa waarmee hij onkruid aan het verwijderen was en keek me met die typische blik aan die hij altijd heeft als hij niet begrijpt waarom ik een bepaalde vraag stel, omdat het voor hem allemaal zo klaar is als een klontje.

Een blik die zweeft tussen licht spottend en ongeloof, zoekend naar mijn bedoeling (‘può darsi che lo prendo in giro' - misschien probeer ik hem wel in het ootje te nemen). Ik keek hem heel serieus aan, had erg met hem te doen dat zo'n sterke vent zijn tanden begint te verliezen. Hij antwoordde met een tegen-vraag. "Che potrebbero fare i dentisti?", wat kunnen tandartsen hier nou aan doen?

Tja, ik ben verre van een expert wat het gebit aangaat en moest dus eerlijk toegeven dat ik het niet precies zou weten. Koren op zijn molen, want hij zou ook niet weten wat een tandarts eraan zou kunnen doen en dus zou hij zijn geld wel beter weten te besteden! Tandartsen zijn uitzuigers en zeggen altijd dat ze dit doen en dat, maar ze kunnen je van alles wijsmaken, want wie kan controleren of het waar is? Je zult wel gek zijn om die lui te geloven, hoe meer je bij ze komt, hoe armer je wordt en hoe minder je weet wat ze uitvoeren daar in je mond. Mooie verhaaltjes, ingewikkelde woorden en je ligt daar met je mond open en kunt niet eens iets vragen want je stikt in je eigen speeksel!

Ik was helemaal uit het veld geslagen. Kon er geen speld tussen krijgen. Voor een umbro klopt deze beredenering als een bus. Niemand is te vertrouwen en hoe duurder en gecompliceerder de service, hoe minder je er vertrouwen in kunt hebben. Wat kun je anders verwachten van mensen die zijn opgegroeid in armoede en gewend zijn al hun problemen zelf op te lossen?

We werkten een hele tijd verder, ik zat te denken wat ik aan argumenten kon bedenken om hem te kunnen overtuigen toch even naar de tandarts te gaan. Uiteindelijk vroeg ik hoe hij dacht over een aantal jaren, met nog meer missende tanden, zijn ontbijt bestaande uit brood met zeer harde en taaie korst en zijn eigen prosciutto met smaak te kunnen eten? "Qualche modo faremo" zei hij zonder zelfs het geringste spoortje van onzekerheid, ‘we vinden wel een oplossing'. Hét motto van de oudere generatie contadini.