Una storia del nostra amica Claudia Drentje
Onze vriend Gianni die zelf geregeld op truffeljacht gaat, had er de laatste tijd niet veel kunnen vinden. De cinghiali, wilde zwijnen, waren hem steeds een slag voor.. Uiteindelijk heb ik de man uit Spoleto dan maar gebeld. Hij deed niet erg toeschietelijk. "Wie bent u eigenlijk?" Ik legde uit dat ik in zijn winkeltje was geweest en daar zijn visitekaartje had zien liggen. Dat ik uit Nederland kwam. Toen ontdooide hij een beetje. Hij bleek een Nederlands paard te hebben, een Frisone, een Friese hengst, die un sacco di soldi gekost had. Tja, dat kosten die tartufi van u ook! We bestelden de truffels en spraken af dat we ze een paar dagen later zouden komen halen. De winkel was dan wel dicht op donderdag, maar als we hem belden als we in Campello bij de afgesproken bar waren, zou hij daar staan.
Het was steeds ontzettend moeilijk om hem aan de telefoon te krijgen. Hij klonk ook niet al te vriendelijk en we hadden dus weinig fiducie in de hele zaak. Hij kwam gelukkig wel opdagen en vroeg ons hem te volgen naar zijn huis. Onze eerste indruk was niet zo geweldig.
Het leek zo'n snelle jongen die die stomme toeristen wel eens een poot uit zal draaien. Eenmaal daar aangekomen zei hij dat de truffels in Terni waren (een heel eind weg)... Hij zou ons daar wel heen brengen. Porca miseria, ik was nijdig, ik had tenslotte drie dagen eerder al gebeld! Gelukkig keek z'n vrouw nog eens goed en bleken ze ze toch te hebben. Hij was zo vriendelijk ze vacuüm te verpakken. Naast dat apparaat stond een grote vrieskist. Ineens deed hij die open en gaf ons een grote witte truffel... "Die krijgen jullie van mij kado." We stonden paf! Een witte truffel, dat is niet zomaar een kadootje, dat is een groot geschenk!
Het werd nog leuker. We werden uitgenodigd binnen te komen en een espresso te drinken met hem en z'n vrouw. De truffelprijs ging ineens 10 euro per ons naar beneden! We praatten wat en hij vertelde dat hij graag op jacht ging. Vroeg toen of wij van wildezwijnenvlees hielden. O ja, daar zijn we dol op! "Maria", riep hij toen, "haal eens wat cinghiale uit de vriezer." En alwéér kregen we een kado, een enorm stuk bevroren vlees. Zelf lustte hij het niet en z'n (Braziliaanse) vrouw kon het niet lekker klaarmaken. Vervolgens begon hij enthousiast te vertellen over de truffelplantage die hij een paar maanden geleden had aangelegd. Truffelplantage? Nóóit van gehoord!
Of we soms zin hadden om die even te gaan bekijken. Daar waren we direct voor te porren. Hij laadde ons in zijn bestelwagentje en reed ons diep de binnenlanden in, naar het stuk grond dat hij speciaal voor de truffelplantage had gekocht. Hij was zo naief geweest de olijfbomen die erop stonden zonder vergunning te rooien, maar had niet gerekend op roddelende dorpsgenoten... Dat was hem op een boete van 100.000 euro komen te staan. Olijfbomen zijn beschermd!!!
We konden 700 piepkleine eikenboompjes bewonderen. Bij elk gemanipuleerd boompje van 7 euro per stuk stond een stokje. Een groot hek eromheen om de wilde zwijnen een loer te draaien. Misschien dat hij over een jaar of vijf voor het eerst kon oogsten. Een risicovolle onderneming, maar hij had er het volste vertrouwen in. Hij bracht ons weer terug en nam afscheid met de woorden: "Als jullie de volgende keer komen gaan we tartufi eten." Wat een onverwacht leuke belevenis was dat en wat zijn de Italianen toch gastvrij en hartelijk. We schaamden ons dat we zo wantrouwend waren geweest...
