Pronto...!

Ook Italianen kunnen niet meer leven zonder hun GSM die ze behalve cellulare, bijna liefkozend, telefonino noemen. Luid pratend in het apparaat en druk gesticulerend met de vrije hand lopen ze door de straat, zitten ze op een terrasje of op de rand van een fontein. Maar het kan nog gekker: ooit iemand zien telefoneren op een ezel…!? Ik wel…! Dus moest daar natuurlijk een foto van gemaakt worden!

Ongetwijfeld kun je in Nederland ook foto’s maken van mensen die op de gekste plaatsen en onder de meest vreemde omstandigheden met een mobieltje aan hun oor geplakt zitten. En ook dan zijn de meest absurde, weliswaar eenzijdige gesprekken te volgen. Een variatie op het spreekwoord van het gras dat bij de buurman altijd groener is zou kunnen slaan op het feit dat ik in Italië wel foto’s van deze situaties maak en in Nederland niet. Ik voel me af en toe net een “paparazza”, hoewel ik niet van alle rare toestanden een foto durf te maken.

Die Italiaanse telefoongesprekken om me heen zijn ook nuttig: ik steek alledaagse uitdrukkingen op die ik goed kan gebruiken of ik merk dat ik klemtonen wel eens verkeerd toepas. Vaak betrap ik mezelf erop dat als ergens een telefoontje begint te rinkelen ik de neiging heb om meteen “Pronto” te roepen of “Dimmi” (ja, zeg ’t me maar…!).