

comfort was ver te zoeken

de minibioscoop
Omdat het vaak om groepen van 100 tot 150 personen ging, moest ik als verantwoordelijke elke week bij de Italiaanse commandant komen om door te geven hoeveel personen er exact geslapen hadden. Hieruit werd dan een rekening gemaakt wat het Nederlandse leger dan moest betalen. De eerste keer dat ik dat ging doen, moest ik naar de bovenste verdieping, en daar verbaasde ik me over alle dingen die deze carabinieri binnen een korte tijd voor zichzelf geregeld hadden. Waar wij dicht op elkaar sliepen in stapelbedden (op matrasjes van nog geen 5 centimeter), hadden zij grote slaapkamers met ieder hun eigen bed. Zij waren dan ook maar met zijn vieren en wij met heel wat meer, maar de bedden waar zij in sliepen, konden wij nog niet van dromen. Ook hadden zij een eigen lounge, met luxe leren banken en een computer met Internet.
Wat echter het populairste van alles was, zowel bij de Italianen zelf als bij mijn manschappen (als de Italianen er even niet waren), was de televisie met een diameter van 150 centimeter. Dit was en is de grootste televisie die ik ooit in mijn leven heb gezien. En het allermooiste was dan nog dat ze er behalve talloze onverstaanbare Arabische zenders er ook minimaal tien Italiaanse kanalen op geprogrammeerd hadden staan. Zo hebben de Nederlandse militairen menigmaal ademloos een Italiaans nagesynchroniseerde film gezien, waar ze niets van verstonden, maar bewegend beeld kan veel doen in een grote zandbak ver van huis.
Ook in het zaken doen hebben deze carabinieri een aparte indruk op mij achtergelaten. Telkens als ik op bezoek kwam om aantallen door te geven, hadden ze zelf ook al een vermoeden hoeveel personen er volgens hen hadden overnacht en hadden ze dit aantal ook al in het contract vermeld. Vaak was hun aantal lager dan het werkelijke en dan tekende ik natuurlijk graag. Maar als dit hoger was, dan moest ik nog veel moeite doen om de (slecht Engels sprekende) Italiaanse kapitein over te halen. Dit lukte gelukkig altijd, omdat ik de enige was die kon tekenen en ik dat anders gewoon weigerde. Wel leuk was het toen wij onze RON na een maand of drie gingen verplaatsen naar een andere locatie, dat ik, na mijn liefde voor Italië kenbaar gemaakt te hebben, nog een baret en een mouwembleem mee kreeg. Zij waren helaas niet geïnteresseerd in de door mij aangeboden Nederlandse prullaria.
Toen wij inderdaad verhuisd waren hoorde ik regelmatig wat voor indruk de carabinieri op de RON gemaakt hadden op de Nederlanders. Dit varieerde natuurlijk enorm, maar hun ijdelheid kwam in veel verhalen terug. Elke Italiaan had namelijk een zorgvuldig bijgehouden baardje, waar de Nederlanders vooral een lui stoppelbaardje hadden staan. Ook leek het wel of ze elke week naar de kapper konden, want hun haren zaten altijd keurig in model en een dure reflecterende zonnebril, die vaker op hun hoofd zat dan op hun neus, maakte het geheel dan helemaal af.
Volgens mij waren een aantal Nederlanders stiekem wel een beetje jaloers op alle aandacht die zij kregen. De meeste vrouwelijke militairen hadden namelijk tijdens hun verblijf op de RON even een praatje proberen te maken met ´the Italian boys´, waar de mannen elkaar maar gezelschap moesten houden. Dit werd dan weer gecompenseerd doordat de mannen gebruik mochten maken van het Internet. Deze mooie ervaring bracht de reputatie die de carabinieri doorgaans heeft goed aan het licht Namelijk dat ze niet al te slim zijn, zichzelf erg hoog aanslaan en vooral alles doen om indruk te maken op het vrouwelijk schoon. Waar ook ter wereld.