Una storia del nostra amico Matteo di Crano
Il Pirata is dood. Marco Pantani werd op Valentijnsdag 2004 levenloos aangetroffen in een hotelkamer in Rimini. Het nieuws sloeg in als een bom. Niet alleen in Italia, maar bij alle wielerliefhebbers over de hele wereld.
L'Elefantino
Pantani was een kleurrijk renner. Een man die zeker niet brandschoon was, maar wiens heroïsche klimoverwinningen in de geheugens gegrift staan van wielerfans.
Vooral in het midden van de jaren negentig werd L'Elefantino, een bijnaam die hij te danken had aan zijn kale hoofd en afstaande oren, een held bij de tifosi in eigen land en daarbuiten.
De kale renner ontwikkelde zich tot 's werelds beste berggeit en met zijn specialiteit won hij in 1998 zowel de Giro als de Tour.
Indrukwekkend machtsvertoon
Wie herinnert zich niet het indrukwekkende machtsvertoon waarmee hij dat jaar de zwaarste cols attaqueerde en zo zijn concurrenten achter zich liet. Op 27 juli 1998 beleefde hij zijn finest hour. Hij arriveerde in een onvergetelijke etappe als eerste op Les Deux Alpes en reed de toenmalige gele truidrager Jan Ullrich op bijna negen minuten.
Een machtsvertoon dat ik daarná zelden meer zag. De Gazetta dello Sport, die ik een dag later kocht, heb ik altijd bewaard. Eroe nella bufera, ‘Held in de storm', jubelde het dagblad paginabreed en de rest van de voorpagina was ingeruimd voor een foto van een juichende Pantani. En op pagina 3: Pantani, il più grande , ‘Pantani : de allergrootste'.
En toen ging het mis...
Helaas ging het na 1998 mis met Il Pirata, daarover is genoeg gezegd en geschreven. Doping, kansloze comebacks, een gebrek aan waardering, depressiviteit: termen die een rode draad vormden voor Pantani's carrière vanaf 1999.
Hij kreeg de hoon over zich heen van collega's, justitie en pers. De tifosi bleven achter hem staan, maar hij kon het leven niet meer verdragen. Het trieste einde van een legende kwam op Valentijnsdag 2004.
Pantani was niet de grootste renner aller tijden. Met bovendien een stank van doping rond zich. Maar als ik aan Pantani denk, denk ik altijd terug aan 1998. Aan de flamboyante kale renner die de wielerwereld zoveel schitterende momenten heeft geschonken. Díe Pantani wil ik mij herinneren. En daarom bewaar ik de Gazzetta dello Sport van die 28e juli voor de rest van mijn leven.
Attendeer anderen gerust met een link op deze pagina, maar onthoud dat kopiëren van de inhoud niet is toegestaan!