Abbigliamento necessario, nieuwe thuisgewoontes

Una storia del nostra amica Rosemarijn Starreveld

Een van de eerste dingen waar ik nogal aan moest wennen toen ik in Italia kwam, waren de zogenaamde thuisgewoontes. Ik woonde niet meer in Nederland. Ik had mijn leventje in Amsterdam achtergelaten en woonde nu in Albissola. Ik zou deze week met mijn nieuwe baan in Genova beginnen. Om te voorkomen dat ik te laat zou komen gedurende mijn proeftijd, (de treinen rijden hier in Italia niet bepaald stipt) logeerde ik een weekje bij mijn schoonmoeder in Genova. Door Nederland in te ruilen voor Italia had ik een nieuw thuis, maar wél met nieuwe thuisgewoontes.

De wekker ging die ochtend om zeven uur, ik rekte me uit en herinnerde me dat vandaag mijn eerste werkdag was. Ik haastte me naar de badkamer en stapte onder de douche. Met de shampooresten nog in mijn ogen zette ik de kraan uit en ging ik op de tast naar een handdoek. Deze was in de verre verte niet te bekennen. Er hing slechts een accappatoio oftewel een badjas.

Daar stond ik dan te bibberen in een koude douchecel. Vanuit de douche riep ik Enrico. De badkamerdeur werd opengedaan en op de vraag waar ik een handdoek zou kunnen vinden, antwoordde mijn man verbaasd: ma c'è l'accappatoio! De badjas???!

Thuis in Nederland had ik niet eens een badjas, en bij mijn weten werd een badjas hoogstens gebruikt als ‘kamerjas', bijvoorbeeld om te gaan ontbijten als ik nog niet aangekleed was. Maar goed, het was al laat dus gebruikte ik de badjas om me af te drogen, kleedde me vlug aan en ging ik op weg naar m'n werk.

Een collega legde mij later uit dat er een verschil is tussen de Italiaanse badjas, l'accappatoio en onze Nederlandse badjas oftewel kamerjas a vestaglia. Als Nederlander had ik daar nooit bij stil gestaan.

Om half zeven zat mijn werkdag er op en ging ik op weg naar huis. Eenmaal thuis gekomen deed ik mijn jas uit en begon ik honderd uit te vertellen over mijn dag. Mijn schoonmoeder bleef lachend in de deuropening van de slaapkamer staan en zei geduldig: Aspetta, prima ti metti in liberta, poi mi racconti tutto... Waar ik in Nederland altijd aan het einde van de dag mijn jas over de kapstok hing, mijn tas in een hoek gooide en de ijskast opendeed om te bedenken wat ik nou weer eens zou gaan koken, is hier in Italia de eerste gedachte als men thuis komt: Mettersi in libertà...

Of je nou terug komt van je werk, van het boodschappen doen of je bent gewoon even de deur uit geweest, de alledaagse (buiten)kleren worden uitgedaan en maken plaats voor "makkelijk zittende kleren". De tuta (joggingpak) wint het vaak van de spijkerbroek met een oude trui. Maar daarmee zijn we nog niet klaar, ook de (buiten)schoenen worden verruild voor een paar pantoffels of slippers, ciabatte, want ook de voeten moeten "rusten"

Ik kon er maar niet aan wennen en vond het reuze gek dat er telkens gevraagd werd of ik mijn schoenen uit kon trekken.., ik wilde mijn schoenen eigenlijk gewoon aanhouden! Mijn schoonmoeder wilde in het begin niet teveel aandringen maar zei af en toe tegen mij: "Roos, trek die laarzen toch uit, wil je niet een paar pantoffels, dat zit veel gemakkelijker en zo klagen de onderburen ook niet". Ik dacht lachend bij mezelf! "ben je helemaal gek geworden, onderburen die last hebben van het geklik/klak van de schoenen.., daar heb ik nog nooit van gehoord!". Maar nu weet ik dat ik dat dit de Italiaanse thuisgewoontes zijn. Je blijft je omkleden!!