Mijn vriend Sauro

In Pistoia woont il mio amico Sauro. Hij drijft al jaren lang met zijn vrouwtje Assunta een miniatuur groentewinkeltje op de Piazza della Sala. Volgens goed Italiaans gebruik stalt hij zijn koopwaar grotendeels buiten uit. Op woensdag echter heeft hij grote concurrentie van zijn vrienden want dan wordt er groente- en fruitmarkt gehouden op zijn piazza. Allemaal maken ze schilderijen van hun koopwaar: de kleuren spatten eraf, maar Sauro is de ware artiest.

We raakten met hem in gesprek over het onderwerp truffel. Hij vertelde er zeer lyrisch over en liet ons van de geur "genieten". Op de foto houdt hij in zijn hand een echte witte truffel en die kochten we. De truffel werd door hem eerst in vochtig tissue-papier en daarna in verse koolbladeren ingepakt waar omheen een elastiek ging.

Hij vertelde ons uitvoerig hoe we hem moesten bewaren, bereiden en opeten en .....dat we er vooral van moesten genieten. Dat laatste moest volgens hem bij kaarslicht, in goed gezelschap, met een glas Italiaanse wijn en denkend aan " il vostro viaggio in Italia e... il vostro amico Sauro"!! We kochten ook wat funghi porcini en ook daar weidde hij over uit met recepten en al.

Sauro is een slimme jongen. Hij weet dat truffels en ook porcini duur zijn, dus laat hij aan iedereen weten dat de paddestoelen heel licht van gewicht zijn en een ons dus echt heel veel is! Boven zijn weegschaal heeft hij dan ook een bordje gehangen waarop staat: "dit alles samen is 1 ons, het is maar dat je het weet!"

Verder is Sauro niet alleen een goed zakenman, maar ook, eigenlijk zoals alle Italianen, een groot charmeur. Hij komt er zelfs rond voor uit want op de papieren zak staat: Sauro houdt van jullie allemaal. Dat "allemaal" staat in de vrouwelijke vorm dus kon ik het niet nalaten om tegen hem te zeggen dat hij toch zeker wel le donne bedoelde. Si, si, natuurlijk de vrouwen, hoe kon ik nou toch anders denken! En dit zeggende was hij geen kleine groenteman meer maar veranderd in een groot toneelspeler met veel mimiek en brede gebaren.

Vervolgens stelde ik hem nog een vraag: zou ik een appel met mijn naam erop bij hem kunnen kopen want die had ik buiten in zijn kraampje zien liggen? " Ė vero..? Si chiama Marlene ....?" En luid mijn naam roepend, zingend en scanderend ging hij de mooiste Marlene-appel uitzoeken en bood me die als cadeau aan.

Ik vroeg aan mijn man of hij een foto van mij en m'n vriend Sauro wilde maken, maar Sauro nam onmiddellijk de regie over. Hij charterde zijn collega van de overkant want hij wilde met ons alle twee op de foto. Vervolgens ging hij al pratend en roepend iets zoeken en dat bleek uiteindelijk een groentekistje te zijn dat hij tussen ons in zette en waarop hij zich posteerde. De act was nog niet afgelopen en alle marktbezoekers en kooplieden stonden inmiddels om ons heen mee te genieten. Hij maakte zijn collega, de fotograaf, op niet mis te verstane manier (tu, imbecile....!) duidelijk dat hij ‘t niet moest wagen om het kistje op de foto te zetten!

Ik lag bijna dubbel van het lachen en zei tegen hem dat ik de papieren zak wel voor het kistje zou houden! Dat was ook goed, maar die imbecile ......etc. Na een hartelijk afscheid en nog duizend goede raadgevingen over de truffel en de porcini liepen we daarna door Pistoia , nog heel lang napratend over en nagenietend van deze ontmoeting. Toen we een uur later weer over zijn piazza kwamen was alles weg, leeg en opgeruimd: de siësta was begonnen.