Het Italië-virus: onschuldig?

Una storia del nostra amica Irma van der Linden

Mijn dagelijks leven in Nederland verliest in de loop van het jaar steeds meer kleur, zeker als ik momenteel naar de motterige miezer-regen achter het raam kijk. Ach, was ik maar weer 'thuis'. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik heb een heerlijk huis, een fantastische vent, 2 lieve katten (meestal dan!) en een bovengemiddeld gezellig, gelukkig en financieel onafhankelijk leven. Maar La Patria blijft altijd trekken.

Nu zoef ik al weer weken over het internet op zoek naar 'huizen te koop' in La Bella Toscana. Helaas is hubbie nog niet helemaal zo ver om dat 'gezellige Holland' de rug helemaal toe te keren, maar... ik heb goede hoop dat hij binnen nu en 3 jaar 'om' is.

Carabinieri

Mijn voorliefde begon een aantal jaar geleden toen mijn tante met een Italiaan trouwde. Geweldige vent, heel gezellige tijden gehad, maar een Italiaan in hart en nieren. Helaas kon hij mijn tante niet trouw blijven en het huwelijk liep op de klippen. Ik heb destijds een half jaar in Italië gezeten om de taal de leren. Eerst een maand of 4 in Genova Nervi als ragazza a la pari en vervolgens heb ik met een Italiaanse dame de hele laars doorgereisd om Siciliaans linnengoed aan de man te brengen. Let wel, bij de crème de la crème van de Italiaanse society. Mijn hemel, als ik zo zou moeten leven. Complete forten zijn daar om dure wijken heen gebouwd en je dient je eerst bij de carabinieri te melden voordat je überhaupt het terrein op mag rijden.

Passeggiata

Daarna heb ik nog een week of twee bij deze familie in Sicli op Sicilië doorgebracht waar ik wel erg dicht bij de authentieke Siciliaanse manier van leven kwam. Tijdens de passeggiata werd ik wel eens door deze of gene aangesproken die oprecht geïnteresseerd was in mijn wel en wee en waar ik vandaan kwam. 's Avonds bij terugkomst in het huis werd me fijntjes verteld met welke personen ik me in het vervolg beter niet meer kon 'associëren' omdat ze nu eenmaal van een lager niveau zijn en dat zou het aanzien van de familie kunnen schaden. Nogal een schokkende mededeling voor een meisje van 20 dat een Nederlandse mentaliteit heeft, maar enfin... je past je aan, hè? Ook schokkend was het om te vernemen dat de heer des huizes jaren later is neergeschoten... een afrekening.

Pompeï

Ik ben vervolgens teruggekomen in Nederland en heb een aantal jaar in het toerisme gewerkt. Het contact met Italië ben ik in die tijd een beetje verloren, maar het gevoel is nooit helemaal verdwenen. Mijn hernieuwde kennismaking met het land vond plaats in het eerste jaar van mijn huwelijk met Fred (nog steeds mijn hubbie). We zijn met een auto Italië rondgereisd in 3 weken en kwamen zo ver als Pompeï. Dit enorme massagraf heeft een onuitwisbare indruk op ons gemaakt en ook hubbie kreeg ineens meer dan normale interesse voor Italië en de Italiaanse geschiedenis. Hij hield niet van geschiedenis, zei hij, maar sinds hij Italië heeft ontmoet kent hij zelfs de uitspraak 'veni, vidi, vici'. We hebben in die 3 weken o.a. genoten van de bloemenpracht aan de Ligurische kust, het decadente Portofino, het levende museum Rome, de machtige Palio in Siena en vele andere onnavolgbare plekken. We sloegen Toscane over, Dio mag weten waarom, maar een paar jaar later was dat aan de beurt.

Portofino

In de zomer van 2000 huurden we een huis in Raddicondoli, nabij Colle di Val d'Elsa. Toscane had het helemaal: het eten, de mensen, de heuvels, de zon...in willekeurige volgorde. We genoten van de rust die het landschap op ons uitoefende en de gastvrijheid die we van de bevolking ervoeren. Sinds we terug zijn van die vakantie, is er een soort heimwee ontstaan naar het land waar we ons zo thuis voelen. Ik weet het dus zeker...als ik in Italië ga wonen, dan is het in Toscane. We hebben de DVD van Andrea Boccelli gekocht, 'Cieli di Toscana', en soms springen de tranen me in de ogen bij het bekijken ervan. Siena had zo een fantastische indruk op ons gemaakt, dat we in 2001 samen met mijn ouders in een cabrio naar de Palio van juli zijn gereden. Al met al zijn we 5 dagen weggeweest, dus... Italofielen of niet? Een krankzinnige reis voor zo een korte tijd, maar het was fantastisch. Absoluut de moeite waard en ondanks de vermoeidheid, hadden we het gevoel of we een maand vakantie hadden gevierd.

De Palio

Vorig jaar zijn we weer naar Italië geweest. We hadden het plan gevat om Marche, Umbrië en Toscane te bezoeken om vast te stellen waar we het liefst zouden willen wonen en eventueel naar huizen en vooral prijzen van huizen te kijken. Onze ideeën werden bevestigd...Toscane moet het (ooit) worden. Marche en Umbrië mogen dan mooi zijn, maar het gevoel van thuiskomen bleef uit. Zodra we de grens met Toscane over waren, begon de zon warmer te schijnen, het eten was lekkerder en het landschap werd lieflijker. Zou het tussen de oren zitten? Een huis hebben we niet gevonden. Daarvoor moet je toch echt wat gerichter gaan kijken en daarvoor hadden we de tijd ook niet. Maar wie weet... binnenkort.

Cari saluti,
Irma van der Linden.