Una storia del nostro amico Luciano CourvoisierVaak lees ik met plezier de bijdragen van Nederlanders die tijdens een min of meer kort (vakantie)bezoek aan Italie iets eigenaardigs beleven, daarom wil ik nu eens in de pen klimmen en mijn ervaring als Italiaan in Nederland met u allen delen.
U moet weten dat ik 26 jaar in Nederland heb gewoond en na mijn aankomst in 1968 als eerste prioriteit had ik mij gesteld om snel en correct Nederlands te leren. Dat is mij redelijk snel gelukt en dus toen ik na twee maanden na mijn aankomst een tramabonnement nodig had, vervoegde ik mij naar Centraal Station in Amsterdam alwaar een soort kiosk van het Gemeentevervoerbedrijf was, waar je een abonnement kon kopen. Ik had pasfoto's meegenomen en dus vroeg ik om een abonnement voor lijn 25 (R.A.I. - Centraal Station). De employee gaf mij een formulier en verzocht mij om dat in te vullen. Na twee maanden intense studie had het Nederlands geen geheimen meer voor mij (of toch?), dus vulde ik moeiteloos alles in, naam, adres, leeftijd, etc. etc. Eèn vraag begreep ik niet: "Geslacht: M/V".........even kijken....... geslacht.........werkwoord slachten........voltooid deelwoord.........mmmmmmm.......nee, wat kan het slachten met mijn abonnement te maken hebben? dat is volkomen onzin dus "geslacht" moet een tweede betekenis hebben.............mmmmmm.....meneer, ik heb alles ingevuld maar dàt helaas weet ik niet.
Ik weet niet of mijn Nederlands toen al werkelijk zò goed klonk dat de man niet in de gaten kreeg dat ik een buitenlander was, of misschien was het die dikke ruit tussen hem en mij, misschien was het de drukte om ons heen................hij keek mij heel diep in mijn ogen en zei met z'n plat Amsterdams accent: "Weet je wat je dan moet doen jonge? morgenochtend moet je hèèl vroeg opstaan.........ga je naar je huisarts........trek je je broek omlaag en hij zal je haarfijn vertellen wat je geslacht is".
Buitenlander.....ok, maar stom niet, dus in een flits begreep ik de betekenis van "geslacht" en mormelde iets van: "ok, sorry meneer maar ik ben geen Nederlander en had dat niet meteen begrepen, het is me nu wel duidelijk". Nu, was het zijn beurt om te blozen want nu hoorde hij kennelijk wèl een buitenlands accent. Hij excuseerde zich voor zijn blunder en zei dat ie niet in de gaten had met een buitenlander te maken te hebben gehad. We lachten allebei.
Sinds die september 1968 heb ik heel wat dingen beleefd in Nederland maar dat is toch de allerleukste anekdote gebleven. Ik woon nu al sinds 1994 weer in Italie maar ik heb nog dagelijks heimwee naar Nederland. Terugkomen naar Italie......nee, dat had ik maar beter niet moeten doen.
Attendeer anderen gerust met een link op deze pagina, maar onthoud dat kopiëren van de inhoud niet is toegestaan!