Pompeï brengt me op een bakker. Het enige beest - op een hond na - dat daar om het leven kwam bij de eruptie van de Vesuvius, was een ezel, die werkzaam was in een bakkerij. Hij liep in een tredmolen om het meel te malen. Aangezien hij vastgebonden zat, kon dit arme dier niet vluchten. Mocht dit niet correct zijn, moet u persoonlijk een klacht indienen bij mijn gids ter plekke. Die bakkerij brengt mij op een ultiem Italiëgevoel. De bakkerij in Porlezza, aan het meer van Lugano. In het Italiaanse deel natuurlijk! De bakkerij lag pal naast de camping, waar wij na 6 jaar Idro, waren neergestreken. Het was een Italiaanse camping met een Zwitserse eigenaar. Niet onbelangrijk te weten, want later ontstonden door de nationaliteit van de eigenaar, grote problemen.
Iedere ochtend om zeven uur kuierden we naar de bakker. De echte Italiaanse bollen, die we daar kochten - in het begin even wennen, omdat ze zo "hard" waren - waren ovenvers. Ze werden zo waar we bij stonden, uit de "hel van Dante" gehaald. Kokendheet dus. Om onze handen niet te verbranden, liepen we een beetje te jongleren met de zakken met broodjes. We verorberden er dagelijks zo'n dertig stuks. We waren met z'n zevenen. Die versheid waren we niet gewend. In Nederland mocht vers brood pas na 9.30 uur of hieromtrent, aan de man worden gebracht in het midden van de 20ste eeuw. En die man was dan al naar zijn werk en de kinderen naar school. Het hoe en waarom van dit besluit, is me ontschoten of ontgaan, maar het is inmiddels ook van de baan.
In eerste instantie smeerden we broodjes met margarine uit blik, die in een emmer met water redelijk koel gehouden werd. Smeren is ietwat overdreven, de margarine smolt gewoon van het mes. Vervolgens werd er beleg opgedaan. Waarna het smikkelen kon beginnen. Tot ik bij toeval ontdekte, dat het open snijden van de bol en daarna een dikke klodder lekkere marmelade ertussen, meer dan voldoende was om te genieten. Om het Italiëgevoel te krijgen. Lui onderuit gezakt zittend in de ochtendzon, aan een oogstrelend meer met een tongstrelende lekkernij. Op zo'n moment blijft er niets te wensen over. Kortom: het ultieme Italiëgevoel.