Het begon met een bezoek aan een life-style-beurs "Italië" in Houten, nu een slordige tien jaar geleden. Als ik naar een dergelijk evenement toe ga, bereid ik me voor. Dus had ik mijn creditcard opgepoetst en bij mijn verzekeringsagent geïnformeerd naar de mogelijkheden een oldtimer in een verzekering onder te brengen. Maar ook of ik een sportauto hierin zou kunnen krijgen. Dat laatste is niet zo eenvoudig. Een verzekeringsmaatschappij stelt hoge eisen. Bijvoorbeeld: hoe oud is cliënt, hoe lang rijdt de cliënt al auto, hoeveel kilometers per jaar werden er gereden en hoe vaak is er schade geclaimd. En zelfs als de aspirant koper aan alle gestelde eisen voldoet, loopt de premie voor een sportauto toch aardig in de duiten. Ik kon er toen bijna een kleine auto van kopen. Maar een kniesoor die hier op let. Mijn vrouw en ik togen enthousiast naar de beurs. In eerste instantie om alleen te snuffelen. Maar als er een mooie Alfa Romeo Giulia zou staan, dan ..... Ja dan, zou er wel eens gehandeld kunnen worden. Helaas voor ons; er stond geen mooie Alfa. Wel een mooie, rode Ferrari! Al slaat u me dood. Ik zou niet meer weten welk type. Zo verblind was ik door de auto, maar meer nog door de prijs. Even 37.500 gulden. En er kon nog afgedongen worden. Het was tenslotte een Italiaanse auto op een Italiaanse beurs.
Ik maar rondjes lopen. Om die Ferrari natuurlijk! Tot mijn vrouw er genoeg van had en zei.:"Ga er nu eens inzitten! Dit is de kans van je leven! Je krijgt er spijt van als je die laat lopen!" Daar had ze gelijk in. De verkoper was het vanzelfsprekend met haar eens. Dus ik zitten. Althans dat trachtte ik te doen, maar inmiddels was ik de trotse eigenaar geworden van reuma artritis. Van makkelijk instappen kwam derhalve echt niets terecht. De auto was veel te laag. Instappen op zich had misschien nog wel gekund, zij het met moeite, maar eruit komen was een godsonmogelijkheid geworden. Of ik had een takelwagen moeten huren. Toch wilde ik deze gelegenheid niet zo snel voorbij laten gaan. Daarom spoorde ik mijn vrouw aan, achter het stuur van deze droomauto plaats te nemen. Alleen er in zitten en bijrijden zou voor mij voldoende zijn.
Zo gezegd zo gedaan. Mijn vrouw stapt in, gaat lekker in de auto liggen en komt er niet meer uit. Zij zat klem in de "tunnel' van de auto. Die tunnel is een soort schacht die van de stoel naar de kleine pedalen loopt. Mede doordat haar schoenen natuurlijk niet van die fraaie raceschoentjes waren. Flinke stappers in haar geval. Ze kon zich ook niet echt opduwen. En ik kon haar, gezien de toestand van mijn gewrichten, nauwelijks helpen. De ruimte om de auto was hiertoe ook niet bepaald optimaal. Net toen ik dacht dat ik wel verplicht was, deze "schoenendoos" voor haar te kopen, meldde de verkoper zich weer. Hij schatte de situatie goed in. En met de vereende krachten van zijn collega's werd mijn vrouw uiteindelijk uit en van de Ferrari bevrijd.
Dat de koop niet doorging, zal een ieder duidelijk zijn. Maar het gevoel in zo'n auto gezeten te hebben en ook nog een serieuze poging tot koop gedaan te hebben, is niet meer af te nemen. Daar kan geen droom tegenop!