Una storia del nostro amico Dick Ket
De Alfa Romeo Junior, een echte Alfa
Mijn liefde voor de Alfa Romeo was ondanks de onprettige ervaringen die ik tot dat moment had opgedaan met dit merk, niet verminderd. Heel logisch, een doorsnee mens heeft een auto. Maar een Alfa heb je niet, dat is te simpel. Daar houd je van! En in zo'n liefdesrelatie is veel, zo niet alles gepermitteerd! Dus toen ik met lede ogen afscheid nam van mijn Giulia, hoofdzakelijk omdat zij mijn financiële begroting net te boven ging - liefde maakt blind - droomde ik reeds van haar opvolgster(s). Die dienden zich ook aan. Zo kwamen er de Giullietta en de Sud. Maar dat waren in de ogen van de echte Alfa-liefhebbers, toch zwakke aftreksels van de echte Alfa. Zoals o.a. de Junior, Spider, Berlina en de Giulia.En omdat ik mezelf toch tot de groep echte Alfa-liefhebbers reken, heb ik lang geaarzeld om ene volgende schone dame aan te schaffen. Ik had het over liefde, ik ben een man, dus is de Alfa voor mij een vrouw. Alhoewel .... tegenwoordig is dit niet meer zo vanzelfsprekend. Toch vind ik, hoewel ik een groot voorstander ben van de emancipatie, dat de Alfa wel uitsluitend door mannen bereden moet worden. Sommige tradities verdienen het om in stand gehouden te worden!
Vliegend door de bocht
Toen Alfa Romeo met de aanbieding kwam de Sud met een gratis lpg-voorziening te leveren, verdween mijn aarzeling om deze toch wat minder oorspronkelijke uitvoering te kopen. Financieel paste zij binnen mijn budget en hoe je het ook wendt of keert: een Alfa blijft een Alfa. Ik koos uiteindelijk voor de Sud TI.. Mede omdat ik mijn toenmalige auto - een Golf GLD - tegen een gunstige prijs kon inruilen. Een dubbele opluchting. Want de Golf, toch een toonbeeld van Duitse degelijkheid, vertoonde meer nukken en gebreken dan de beide Alfa's, die ik in het verleden had mogen koesteren. Direct na de het ondertekenen van de koopcontracten, begon ik weer te fantaseren over mijn zomervakantie. Het merendeel van de auto's die ik aanschafte, kocht ik met in het achterhoofd de gedachte ‘hoe rijdt-ie in de bergen?' En dan vooral in de Dolomiti! Echte bergen dus! Bergen rijden was een hobby van me.
Niet roken, maar uitvallen
Na het overhandigen van de sleutels werden mijn fantasieën alleen maar fantasierijker. Want hoewel ik haar toch eerst moest inrijden - alleen op benzine - vertoonde mijn nieuwe aanwinst toch al de aantrekkelijke trekjes van haar voorgangster, de echte Alfa's. Spannend bochtenwerk, lekker fel en een goede wegligging. Alleen het geluid week af. Geen mooie brom, meer pruttelen. Dat had waarschijnlijk met de boxermotor te maken. Deze ervaring opende perspectieven. Want een dergelijke beloftevolle auto kan geen schulden maken. In mijn fantasie regelde ik al een parachute op de bagageklep. Voor het geval ik een bocht zou missen.
Welnu, die bochten heb ik nooit gemist. Althans niet met mijn Sud TI. Zodra ik op gas mocht rijden, begonnen de problemen. Telkens als ik op gas overschakelde, sloeg de motor af. Niet zo'n ramp als dit gebeurde, terwijl ik stilstond. Maar lastiger als ik dit tijdens het rijden deed. Trouwens na verloop van tijd reed zij helemaal niet meer op gas. Zelfs niet op benzine... Hartkrampen kreeg ik als zij tijdens het rijden zo maar de pijp aan Maarten gaf. Deze vorm van overspel deed mij uiteindelijk besluiten de Sud TI in te ruilen. Ik moest een betrouwbare auto hebben - een must, omdat ik in die tijd toch een slordige 100.000 kilometer per jaar reed - en geen grillige puberale jongedame.
Haar opvolgster werd een Opel Record. Eveneens een ramp! Door een geel stippeltje op een veertje, maar dat heeft niets met Italië te maken, dus die ellende zal ik u besparen. Ondanks dat ik hierna nooit meer Alfa Romeo gereden heb, blijft het dagdromen erover een zinvolle en prettige bezigheid voor iemand die door fysieke beperkingen sterk aan huis gebonden is. En ik heb me al lang voorgenomen, dat als de Alfa een MPV - een hogerzitter dus - op de markt brengt, ik mij onmiddellijk als koper zal melden.
