Op een gegeven moment werd er omgeroepen dat de kaartverkoop van de plaatsen in de arena was gestart. Er ging applaus op. Want dit betekende, zo werd ons duidelijk gemaakt door onze Italiaanse buren, dat de voorstelling in ieder geval door zou gaan. De plaatsen in de arena waren derhalve ook een ‘tikkeltje' duurder dan op de tribune. De tribunebezoekers waren hun geld gewoon kwijt als de voorstelling niet doorging. Kort nadat de dure kaarten in de verkoop waren gegaan, kwamen de eerste Vips van Italië binnen. Niet zo maar! Nee, zij hadden mensen ingehuurd of vrijkaarten onder het personeel uitgedeeld met als enige verplichting heel hard te juichen, zo leek het althans. Als hun bijna godheid de arena binnenschreed. Vooral om gezien te worden.
We genoten. Want er kwamen die avond nog al wat Vips binnen. Het theater begon hierdoor eigenlijk al veel eerder. De opera sloot hier naadloos op aan. Mij is bijgebleven dat de diva's die avond over meer noten op hun zang beschikten, dan hun mannelijke collega's. Wat vooral opviel, was dat het in tegenstelling bij ons in Nederland, bepaald niet muisstil werd in het amfitheater. Het gewone leven ging gewoon door. Leuk was ook, dat bij de eerste tonen van de muziek praktisch alle toeschouwers kaarsjes aanstaken. Enerzijds uit traditie - de kaarsjes worden gesponsord - anderzijds om de verstokte operaliefhebber in staat te stellen de tekst mee te lezen of mee te zingen.