De sprong in het diepe

Op 12 december 2002 hebben wij de grote stap gezet en zijn we naar Italië geëmigreerd! Eigenlijk is het allemaal heel erg snel gegaan. In mei kregen we de kriebels en in december zijn we dus gegaan. Ik zal eerst een en ander duidelijk maken; Ik ben één van de twee kinderen van een uit de hand gelopen vakantieliefde. Mijn vader, een Nederlander, heeft 32 jaar geleden mijn moeder, een Italiaanse, leren kennen tijdens zijn vakantie aan het Gardameer. Ze zijn getrouwd en mijn moeder is naar Nederland gekomen. Uit dit huwelijk zijn twee kinderen geboren: mijn broer en ik dus. Omdat de familie van mijn moeder in Italië woont, zijn wij er als kind en ook later erg veel geweest. Mijn broer is altijd al een echte Italiaan geweest en hij heeft altijd gezegd dat hij, als hij groot was, naar Italië zou gaan. Ik daarentegen heb altijd gezegd dat nooit te doen. Mijn broer heeft woord gehouden en is hier 6 jaar geleden geëmigreerd.

Goed, in mei 2002 kreeg ik ook de kriebels en ben gaan zoeken en plannen. De taal sprak ik al, omdat ik in Nederland heel wat jaren gewerkt heb voor een reisbureau dat huizen verhuurde in Italië. Wat ik nooit heb gedaan, was mijn kinderen ook Italiaans leren. Achteraf gezien stom, maar dat kon ik toen ook niet weten. Soraya en Jari zijn 7 en 5 en voor hun moest ik dus een school zoeken. Ik ben begonnen me in Nederland te informeren naar internationale scholen. Ik heb contact gehad met de Wereldschool en informatie gevraagd bij het Italiaans consulaat. Het advies was overal om de kinderen gewoon op een lokale school te plaatsen. In het dorp van mijn keuze, Bussolengo, ben ik tijdens een van mijn oriënterende uitstapjes dus informatie op gaan vragen over scholen. De kinderen zijn zonder meer aangenomen op openbare scholen, (scuola statale): ze zijn verplicht alle aanvragen te honoreren. In het begin ben ik vaak van het kastje naar de muur gestuurd omdat eigenlijk voor niemand duidelijk was wie de inschrijvingen nou deed, althans, men deed of ze het niet wisten, maar na aandringen en gewoon doorvragen kom je uiteindelijk gewoon bij de juiste persoon terecht!

In januari is Jari naar de scuola materna, kleuterschool, gegaan en Soraya naar de scuola elementare, basis school. Ze zijn gewoon in de groep geplaatst waar ze in Nederland ook zaten, dus niet een jaar terug om de taal te leren maar gewoon in het diepe gegooid. In het begin was dat echt niet makkelijk, ze zaten er maar een beetje bij. Toch heb ik me verbaasd hoe snel ze het allemaal oppikken en onthouden: voornamelijk omdat ze met andere kinderen spelen en met handen en voeten uiteindelijk begrijpen wat er bedoeld wordt. Voor de voorjaarsvakantie, die hier overigens niet een vakantie is, had ik een gesprek met de leraren over de vorderingen van Soraya. Zij vertelden mij dat het iedere dag beter ging, maar dat ze nog niet helemaal mee kon in de groep omdat ze toch nog weinig spraken. De oplossing lag in extra huiswerk wat ik met Soraya moest maken: lezen en schrijven zodat de woorden voor haar betekenis kregen. Ook werden de woorden uitgetekend en moest Soraya de woorden opschrijven en herhalen. Zo heeft ze spelenderwijs een enorme vordering gemaakt.

Afgelopen week merkte ik dat de kinderen onderling ook Italiaans gaan praten. Ze kijken nu bijna alleen maar Italiaanse tekenfilms en ze vragen aan mij ook een heleboel in het Italiaans. Soraya maakt haar huiswerk nu in een record tempo. En ik heb het niet verkeerd gezien, vanmiddag kwam er een vriendinnetje spelen, Valentina, een meisje met een Duitse moeder. Voorheen probeerden ze elkaar met Duitse en Nederlandse woorden alles duidelijk te maken en nu hoorde ik alleen maar Italiaanse gesprekken. Heerlijk en ontzettend vertederend. Maar het mooiste vond ik vanmiddag, toen ik voor een evaluatiegesprek naar haar school ben gegaan. De leraren vertelden mij dat ze in hele zinnen spreekt wanneer ze naar de wc moet, wanneer ze een werkje af heeft, de dagelijkse dingen dus. Ze heeft inmiddels aansluiting gevonden bij de kinderen en daar ben ik zo apetrots op, mijn meisje, dat kleine blonde frummeltje tussen al die donkere Italiaanse kinderen en ze spreekt nu in hun taal!

Zoals de instanties mij al hadden voorspeld zijn kinderen ontzettend snel, daar hoef je je bijna geen zorgen om te maken. Ook al vraag je je af of je er wel goed aan gedaan hebt om de kinderen uit hun omgeving weg te halen, weg van hun eigen vertrouwde taal en van de eigen gewoontes. Ook Jari doet het prima.

In ons huis wordt Nederlands gesproken zodat ze de feeling met hun eigen taal niet kwijt raken. Op school doen ze vanaf mei mee aan een project voor buitenlandse kinderen om ze de Italiaanse gewoonten en gebruiken bij te brengen. Nogmaals, ik ben onder de indruk van hun aanpassingscapaciteit, van hun intelligentie en van hun doorzettingsvermogen. Dus laat dat je niet tegenhouden.

Naar Nederland gaan blijft ook heerlijk, lekker naar mijn ouders, lekker alles Nederlands. Lekker een vers sneetje bruin brood en liters gewone koffie. Ik ben benieuwd of de kinderen Italiaans tegen oma gaan praten!!?? We blijven een weekje en dan gaan we gauw terug naar ons naar ons huisje, het lijkt hier iedere dag wel vakantie!!

Un bacio Sabrina