
Capri
We hadden besloten om een weekje naar Capri te gaan. We wilden dat vooral 's avonds eens meemaken zonder de drukte van het dagtoerisme.
Een heerlijk hotel was snel gevonden tussen Ana-Capri en Capri-stad. Onze kamer met terras was op de bovenste etage met uitzicht op het zwembad. En dat schijnt uniek te zijn, een zwembad!! Er zijn maar een paar hotels die deze faciliteit aan kunnen bieden op Capri. Keken we naar rechts dan was daar de heerlijke blauwe zee en links hadden we uitzicht op de groene heuvels met overal de altijd aanwezige bloemen.
De moeilijkheid om deze "Cose" te schrijven heeft dan ook niets met Capri te maken, maar meer met de omstandigheden en gebeurtenissen die mij overkwamen in 2003. Een maand voordat we naar Napoli zouden gaan, hebben wij afscheid moeten nemen van onze trovatello Cappuccino, ons hondje. Zijn "Cose" krijgt dus geen tweede deel. Dit verlies is groot, we missen onze dappere Scugnizzo, deugniet, nog steeds vreselijk.
Laatste bezoek
Dat mijn vriendin Carmela ziek was, wist ik natuurlijk ook, maar dat mijn bezoek aan haar in deze vakantie direct het laatste bezoek zou worden, is ook nog steeds moeilijk te bevatten. In haar tuin had ik immers mijn hondje Cappuccino gevonden. Bij het betreden van haar tuin werd ik dan ook overmand door emotie en herinneringen. Alles wat ik samen met Enzo en Carmela had beleefd, ging in sneltreinvaart aan me voorbij. Hun trouwplannen en het meemaken van hun matrimonio. Hun kinderen zien opgroeien. Het hangen aan haar keukentafel en proberen samen de wereld en onze mannen te verbeteren; want daar was volgens ons van alles mis mee. De kookprestaties waar zij in de tussentijd mee bezig was, waren volgens haar nergens beter. Ristoranti? NO, NO A CASA!! Daar kon niets tegen op.
Al die dagen dat we op Capri heerlijk in de zon wandelden was mijn hoofd bij haar. Mijn gedachten gingen terug aan het samen doen van de boodschappen waarbij aan alles werd gevoeld en in alles werd geknepen. Mijn gedachten gingen terug naar onze wandelingen met de passeggino, wandelwagen voor zich uitduwend met de opgroeiende bambini erin en ernaast. Ze was dan ook altijd blij als we er waren. Dan gingen we lekker passeggiare op Capri of in Positano.
Ik kon het dan ook niet laten om kerken binnen te lopen en steevast twee kaarsjes te branden. Het prettige van Italia is dat de kerkdeuren nooit gesloten zijn, dus aan mijn behoefte kon worden voldaan. Toen op onze derde morgen op Capri mijn telefonino ging, wist ik het eigenlijk al... en zo gingen wij dus op weg naar onze eerste funerale, begrafenis van onze lieve vriendin Carmela.
Funerale, begrafenis
De open taxi's met luifeltjes die zo kenmerkend zijn voor Capri reden af en aan als wij voor het hotel op de bus wachtten om naar Capri-stad te gaan. Ik wilde er altijd graag in, maar mijn Jean vond dat geen goed idee. De prijzen zijn extreem hoog in vergelijking met de bus die 3 keer goedkoper was. Maar die morgen na het droevige nieuws keken we nergens meer naar; blind van de tranen zat ik dan in mijn zo gewilde luifeltaxi in de zon op weg naar het hotel om onze korte broeken te verwisselen voor iets wat passend moest zijn voor een funerale.
Dat het aardig was gelukt bleek wel toen we op weg waren naar de haven, wederom in zo'n luifeltaxi. Van de zenuwen kreeg ik verschrikkelijk de slappe lach; we waren namelijk zo haastig bezig geweest met onze verkleedpartij dat we in de taxi elkaar eigenlijk eens goed bekeken. We kwamen tot de conclusie dat we het niet slecht zouden doen in een Maffiafilm. Beide in zwarte broek met zwarte polo en dito colbert. Zwarte schoenen eronder en met onze zwarte Gucci-shield zonnebrillen konden we zo op auditie bij Francis Ford Coppola. De realiteit bracht ons snel met de boot naar Napoli.
Op die dag, en ook daarna, bekeek ik Napoli met hele andere ogen. Want waar hadden we samen nou niet gelopen, gekeken of gegeten...Toen we in de taxi zaten en op weg waren naar de kerk in de wijk Secondigliano raakten we aan de praat met de taxichauffeur die zoals hij vertelde in dezelfde buurt op was gegroeid als Carmela.
Het is de gewoonte om de mis te houden in de buurtkerk waar je gedoopt wordt, je communie doet en later trouwt. Ook al woon je er niet meer. Wij waren er dan ook jaren niet meer geweest en hoe dichter we de kerk naderden hoe verbaasder we naar de affiches keken met de geboortenaam van Carmela erop. Die hingen echt in de hele buurt. Ondanks het feit dat er geen voorafgaande kennisgeving in de vorm van rouwkaarten wordt verstuurd zoals bij ons de gewoonte is, waren alle vrienden binnen een dag ter plaatse. De telefoon en affiches hadden hun werk gedaan.
De snelheid waarmee men de begrafenis regelt in Napoli verbaasde ons ook, maar dat heeft te maken met het warme klimaat. Nadat we veel te vroeg waren aangekomen, stelde de taxichauffeur voor om even bij hem thuis met een heerlijke espresso ristretto nog wat bij te komen. Dit ontzettend lieve aanbod moesten we helaas afslaan, want ik had vrienden van ons zien staan bij de kerk. We hielden het tegoed per la prossima volta, voor de volgende keer.
Na de mis al lopend achter de kist naar de begraafplaats, tussen alle familieleden in, liep ik dan door de voor mij zo bekende straten met de winkels waar ik als 17 jarig meisje voor het eerst samen met il papà di Enzo wijn ging halen voor de pranzo, lunch. De mis zouden we in Nederland betitelen als onpersoonlijk. Dat komt omdat het ongebruikelijk is dat vrienden en familie ter nagedachtenis gedichten en belevenissen op papier zetten en voordragen. Dat miste ik wel. Maar wat ik haar had willen zeggen, kan ik gelukkig overal. Al mijn eerste indrukken van Napoli liggen in deze buurt. Hier at ik mijn eerste pizza, mijn eerste vongole, hier kocht ik mijn eerste paar Italiaanse schoenen etc. We kwamen zoals altijd bij hoogtijdagen, in Italia is dat niet anders dan hier, vele vrienden en bekenden tegen waarmee we hadden gefeest op hun bruiloften.
Matrimonio, bruiloft
Un Matrimonio, een bruiloft, daar gaat heel wat aan vooraf! We hebben er heel wat herinneringen aan. Alles wordt met zorg gekozen. Met als belangrijkste ingrediënten: kerk, fotolocatie en restaurant. Op de dag zelf wordt het hele huis overhoop gehaald om de mooiste foto's van de bruid te maken. Schilderijen en spiegels worden uit hun mooie goudkleurige lijsten gerukt als blijkt dat het gezicht van de bruid er zo mooi in past. Alles staat op zijn kop. Dan volgt er géén gemeentehuis, municipio, zoals bij ons, maar gaan we luid toeterend achter elkaar aan naar de kerk om het huwelijk te laten bezegelen. De kerk ruikt naar de vele bloemen die overal staan, maar toch verder ook weer zonder enige persoonlijke benadering.
Met de certificato matrimoniale, trouwakte op zak vertrekt het bruidspaar naar een bijzondere fotolocatie, zoals bijvoorbeeld de prachtige ponte di Santa Lucia of een van de vele andere prachtige parken en kastelen die Napoli rijk is. Ondertussen gaan de genodigden, en dat zijn er vele want iedereen eet mee, alvast naar het restaurant. Een receptie kent men namelijk niet. De restaurants zijn prachtig, heel groot, speciaal voor dit soort gelegenheden en meestal buiten de stad. Je bocconcini, hapjes en Prosecco nuttig je op dakterrassen met uitzicht over de baai van Napoli of met zicht op de Vesuvius. En dan is het wachten op het bruidspaar voor het enorme banchetto, feestmaal met wel 7 of 8 gangen. Het cadeau is een envelop met een bedrag waar je zeker niet moeilijk over doet. Er wordt gedanst tot in de kleine uurtjes.... Dit soort herinneringen gingen aan mij voorbij toen ik al deze vrienden weer zag. Alleen dit keer kwamen we samen voor onze eerste Funerale.
Toen we na deze trieste en mistroostige middag bijna de laatste boot naar Capri misten om daarna met de Funicolare naar Capri-stad te gaan, waren we zo suf dat we in het donker nog met onze zonnebrillen opliepen. Dat viel ook de eigenaar van ons favoriete ristorante op, want hij stelde ons voor om auditie te gaan doen voor de volgende Peetvader. Hij gaf ons zijn bekende medicijn, "dit geeft troost," zei hij; een drankje gemaakt van finochietti, venkel. Ik kreeg er zowaar weer kleur en honger van. De resterende dagen gingen in een waas, maar ik was toch blij dat ik er was en dat ik afscheid heb kunnen nemen van mijn allerliefste Napolitaanse vriendin. Ciao Carmelutza e Cappuccino... statte bo!!
Ciao tutti, a dopo
Corinne
Wonen & Werken in Italië
- Diploma’s
- Sollicitatie en CV
- Belastingen en verzekeringen in Italië
- Termen en instanties in Italië
- Vinden van woon-ruimte in Italië
- Werk of vakantiewerk zoeken in Italië
- 1 mei: Dag van de arbeid – waarom zijn winkels dicht?
- Italiaans leren
- Ervaringen met het wonen en werken in Italia van i nostri amici