Het doet van Cappuchino - Onze troubadour

Una storia del nostra amica Corinne Peperkamp

Ik ben gek op dieren en ga dan ook nooit zonder eten voor gli animali op stap. In het noorden van La Bella Italia gaat het nog goed maar kom ik zuidelijker dan wordt ik elke keer weer met dezelfde ellende geconfronteerd.

Met name in mijn lievelingsstad Napoli en zeker dintorni is het heel triest gesteld met de honden en katten. Hun lot is vaak een schop en met een beetje geluk een hap pasta. Vaak zie je katten en honden die doodziek zijn. De een mist een oog de ander een poot en vaak zitten ze vol met wonden. Jonge hondjes en poesjes worden op straat voor een habbekrats te koop aangeboden. Ik moet er snel langslopen anders kan ik beter een eigen dierenasiel beginnen.

Napolitanen hebben er lang een gewoonte van gemaakt hun vuilnis langs de kant van de weg te deponeren... met alle ellende van dien: de doodgereden dieren zijn niet te tellen. Ik zit altijd met kromme tenen in de auto en als Jean rijdt vraag ik ook tot vervelens toe: prego non correre, rijdt alsjeblief niet te hard.

Gelukkig ken ik mensen die iets aan het dierenleed proberen te doen. Zoals een Hollandse die in Pompei woont, ooit neergestreken als gids, en daar een hondenopvang heeft gecreëerd. Zij moet alleen tot vervelens toe strijd voeren met de gemeente om haar plekje te behouden. Voor een groot deel is ze voor de verzorging van de dieren afhankelijk van giften, ook uit Holland.

Zo leven ook twee Hollandse meiden in Roma die daar een dierenopvang hebben voor de vele zwerfkatten. Gelukkig ik ken ook veel Napolitanen die goed zijn voor dieren en langzamerhand verandert zelfs het straatbeeld hierdoor!! Je ziet steeds meer honden aangelijnd heerlijk door Napoli wandelen met hun baas en dat geeft weer moed.

Bij vrienden die in de bergen boven Sorrento wonen loopt ook van alles op vier of soms drie pootjes rond...Zo'n plekje wil ik ook... al jaren!! Ik wil jullie graag vertellen over die ene keer dat het niet lukte om voorbij de zwervertjes te lopen...

Chino

We hadden heerlijk gegeten in de tuin bij Enzo en Carmela en zaten nog wat na te genieten. Het was warm en ik voelde iets langs mijn benen schuifelen iets zachts. Verbaasd keek ik naar beneden want de tuin van Carmela is helemaal afgesloten en ik zag een klein vies ondefinieerbaar hoopje haar wat op een hondje moest lijken. Zo klein dat het makkelijk tussen de spijlen door kon kruipen.

Dit hondje keek mij aan en... er gebeurde iets met mij. Dit aandoenlijke beestje wilde niet meer weg en een snelle rondgang door de buurt leerde mij dat kinderen gezien hadden dat hij uit een auto was gezet. Nou is het helemaal niet de gewoonte om elk dier wat we in deze omgeving tegenkwamen mee naar huis te nemen, je kunt aan de gang blijven, maar dit hondje moest met ons mee!!

Chino voor...

Dus: naar de dierenarts in Pozzuoli. De hond in een oude handdoek gerold want hij stonk vreselijk. Het hondje werd volledig nagekeken... en onze portemonnee ook!! Gevonden mevrouw? Ja en ik wil hem graag meenemen naar Holland. Zo nou dan zullen we ook maar wat testjes doen!! Hij had een schimmel over zijn hele lijfje en de oogjes waren door een slechte verzorging ontstoken. Veel meer als korstjes zagen we niet. Het bleek een Yorkshire terrier te zijn van ongeveer 5 jaar oud.

Vervolgens naar de dierenwinkel. Op de tangenziale hadden ze het weer voor elkaar gekregen om voor onze neus een botsing te veroorzaken met 10 km kijkers. Dus kwamen we net voor sluitingstijd bij de dierenwinkel aan. We kochten een riem en een handig reiskoffertje. De volgende ochtend maar meteen naar een hondenwassalon...

Chino na...

Daarna bij de vliegtuigmaatschappij geïnformeerd hij mee kon in de handbagage. Dat was gelukkig geen probleem. Toen mijn trovatore schoongewassen op me af kwam lopen wist ik het zeker: jij gaat mee naar naar huis.

De dierenarts gaf een gezondheidsattest mee en een paspoort... hij wilde wel met het hondje ruilen... Wij waren klaar voor de vlucht. Na zijn eerste plasje op een stukje groen op Hollandse bodem, snel naar huis... de katten toonden amper interesse. Cappuccino was blijkbaar met katten opgegroeid... hij slaapt nu met onze rode kater Joris samen.

Na zijn eerste lastige periode: hij schrok van ieder geluid en raakte hij langzaam gewend. We moesten ook zoeken naar geschikt hondenvoer... Italiaanse viervoeters zijn namelijk gewend om pasta te eten. Dus geen hondenbrokken maar pasta waar alle essentiële voedingsstoffen inzitten... gelukkig vonden we iets wat zijn goedkeuring kon wegdragen en wat dus waarschijnlijk naar pasta rook.

Van het uit de auto zetten heeft hij ook geen trauma overgehouden, hij zit er eerder in dan ik, en vind het heerlijk als hij mee mag. Allora dit is het eerste stukje over Cappuc(cino) Hoe het verder met Nostrotrovatore gaat schrijf ik de volgende keer.

Ennu... ga niet allemaal op dierenjacht!!

A dopo.... Ciao tutti, Corinne